Πολοκουάνε,
Η εντολή του Ότο Ρεχάγκελ στους παίκτες του να αμυνθούν με κάθε δυνατό τρόπο απέναντι στους Αργεντινούς, δεν ήταν μια μέθοδος που θα ακολουθούσε υπό άλλες συνθήκες ο Γερμανός. Αποτελούσε μονόδρομο, καθώς όταν παίζεις με μια ομάδα με τόσο εξαιρετικό υλικό αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς στο στυλ της.
Αυτό και έκανε η Εθνική. Έπαιξε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και έναν μπαλαντέρ πάνω στον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων της για να κρατήσει όσο μπορούσε. Τα κατάφερε για 77 ολόκληρα λεπτά. Μετά λύγισε. Δέχθηκε το πρώτο γκολ, δέχθηκε και δεύτερο. Θα μπορούσε και τρίτο. Στο τέλος λίγη σημασία είχε.
Το παιχνίδι κρίθηκε στις τρεις αναγκαστικές αλλαγές. Έξω ο Καραγκούνης με χτύπημα στο μετατάρσιο, έξω ο Τοροσίδης με χτύπημα στη λεκάνη, έξω και ο Κατσουράνης με τράβηγμα.
Όλο το σύστημα πήγε στράφι. Όλη η πίεση στα χαφ χάθηκε μαζί με τον αρχηγό της Εθνικής. Ο Τοροσίδης και αυτός θα μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω. Φαινόταν πόσο ανάγκη τον είχε η ομάδα στις αντεπιθέσεις. Όπως και η τρίτη αλλαγή χρειαζόταν για να ξεκουραστεί ο σκασμένος Σαμαράς, που πάλευε μόνος του στη επίθεση.
Η πρόκριση, πάντως, είχε κριθεί από το πρώτο παιχνίδι με τη Κορέα. Ακόμα και με την ισοπαλία να ξέφευγε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και πάλι οι Ασιάτες θα έπαιρναν το εισιτήριο για την επόμενη φάση.
Παρόλα αυτά, η συνολική παρουσία της Εθνικής κρίνεται επιτυχημένη. Μια καθαρή νίκη με Νιγηρία και ένα πολύ καλό ματς απέναντι σε μια τεράστια ποδοσφαιρική δύναμη. Όσο για τη μια κακή εμφάνιση, στο ποδόσφαιρο και αυτές δικαιολογούνται.
