Ό,τι και να πει κανείς για τον Ότο Ρεχάγκελ είναι λίγο. Τεράστια προσωπικότητα, της οποίας το έργο στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα πλήρως. Θα το αντιληφθούμε εν καιρώ.
Nα επαναλάβουμε τα κατορθώματά του και το τι γινόταν πριν απ' αυτόν στον αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δεν έχει έχει νόημα. Για την ώρα αξίζει να παρατηρήσουμε πως φεύγει με ψηλά το κεφάλι.
Στην περίπτωση Ρεχάγκελ είναι μια από τις σπάνιες φορές στο ποδόσφαιρο, που το τέλος δεν αδικεί μια πλούσια σε επιτυχίες καριέρα. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε δει αθλητικές ιδιοφυίες να αποδοκιμάζονται από τα ίδια άτομα που κάποτε τις αποθέωναν.
Ο Γερμανός κινδύνεψε να κλείσει τον κύκλο του στην Εθνική με τον χειρότερο τρόπο. Το θαύμα το 2004, η επιτυχής πρόκριση του 2008 και του 2010 θα ξεχνιόντουσαν μπροστά στο φάσμα της τελευταίας αποτυχίας.
Η τελευταία εικόνα που όμως αφήνει, είναι αυτή μιας Εθνικής, η οποία το πάλεψε όσο μπορούσε. Κατέρρευσε μεν υπό το βάρος τρομερών λαθών στο παιχνίδι με την Κορέα, όμως ανέτρεψε πλήρως την εις βάρος της κατάσταση με τη Νιγηρία και πήρε ένα ιστορικό αποτέλεσμα. Με την Αργεντινή λύγισε κόντρα σε μια πολύ ανώτερη ομάδα, όμως δεν παρέδωσε πνεύμα. Και στο τέλος έφτασε να διεκδικεί και πρόκριση.
Καλό τέλος -όχι το ιδανικό- για έναν άνθρωπο, ο οποίος έβαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο στον παγκόσμιο χάρτη.
