Ο Πολ Ρικέρ (1913-2005), από τους σημαντικότερους διανοητές του 20ου αιώνα άσκησε επιρροή στη φιλοσοφία, τη θεολογία και την πορεία των ανθρωπιστικών επιστημών. Από τις εκδόσεις Πατάκη μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Για τη μετάφραση» (μετ. Γιώργος Αυγούστης) με τρία κείμενά του.

Ο συγγραφέας αναφέρεται στο γνωστό παράδοξο: η μετάφραση από όποια θεωρητική σκοπιά και να την εξετάσει κανείς είναι αδύνατη καιόμως επιτυγχάνει τον σκοπό της. Ο Ρικέρ υποστηρίζει ότι πρέπει να πάψουμε να δίνουμε σημασία στις εκδηλώσεις μεροληπτικής εναντίωσης στη μετάφραση και να δούμε την τελευταία ως την πραγμάτωση μιας «ισοδυναμίας δίχως ταυτότητα».

Ο θεωρητικός προβληματισμός του συνιστά μια ξεχωριστή συμβολή στο πεδίο έρευνας που μελετά τις επαφές, τις συγκρούσεις και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ της αρχαιότητας και της νεότερης παράδοσης. Η μετάφραση σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελεί συστατικό στοιχείο μιας πολιτισμικής δυναμικής που δομεί το δικό µας παρόν µέσω μιας εκ νέου ανάγνωσης του παρελθόντος, το οποίο κατά αυτόν τον τρόπο ζωντανεύει και πάλι.

Η φιλοσοφική παιδεία του Πολ Ρικέρ διαμορφώθηκε από τη σκέψη των Χούσερλ, Χάιντεγκερ, Γιάσπερς και Μαρσέλ. Το 1957 εκλέχθηκε στην έδρα γενικής φιλοσοφίας της Σορβόννης και στη συνέχεια δίδαξε στα Πανεπιστήμια της Ναντέρ, της Λουβέν και του Σικάγου.

Το πολυσχιδές έργο του έχει ως αφετηρία του τα πεδία της φαινοµενολογίας και της ερμηνευτικής και συμπεριλαμβάνει μελέτες για το δοµισµό, την ψυχανάλυση, την ερµηνευτική και τη µεταφορά, τις έννοιες του χρόνου, της ιστορίας, της µνήµης, της αφήγησης κ.τ.λ.