Νέα μέτρα λιτότητας, παρόλο που μοιάζουν αναπόφευκτα, δεν θα φέρουν αποτελέσματα. Η ιρλανδική οικονομία έχει ήδη συρρικνωθεί κατά 20% από το 2007 και η μείωση ακόμη περισσότερο της ζήτησης ως αποτέλεσμα αύξησης των φόρων και περικοπής των δαπανών θα οδηγήσει στην παράταση της ύφεσης για έξι ακόμη χρόνια.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε αν το Δουβλίνο θα μπορέσει να αντισταθεί στην πίεση του Βερολίνου και του Παρισιού, που θέλουν να αυξηθεί ο συντελεστής φορολογίας των επιχειρήσεων (σήμερα είναι 12,5%). Οι δύο αυτές χώρες θα πρέπει να προσέξουν. Δεν είναι μόνο ότι η Ιρλανδία χρειάζεται να επιδείξει εξαγωγική δραστηριότητα για να αντισταθμιστούν οι πιέσεις στην εγχώρια οικονομία. Είναι και ο κίνδυνος μιας περαιτέρω αποξένωσης του πληθυσμού με μια ειρηνευτική συμφωνία ανάλογη της Συνθήκης των Βερσαλλιών.
Η συνθήκη εκείνη αποδείχθηκε ότι δεν ήταν μια ικανοποιητική λύση στα προβλήματα της περιόδου του μεσοπολέμου... Το σύστημα έπασχε από μια εγγενή αστάθεια.
Το πρόβλημα σήμερα είναι η εγγενής δυσλειτουργία του ευρώ. Το ενιαίο νόμισμα μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν όλα τα μέλη προχωρούν με την ίδια ταχύτητα, αν δηλαδή η ανάπτυξη, η παραγωγικότητα και ο πληθωρισμός είναι συγχρονισμένα μεταξύ τους. Αν αυτό δεν συμβαίνει, οι χώρες με τα μικρότερα κόστη και την υψηλότερη παραγωγικότητα παρουσιάζουν μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα και οι χώρες με υψηλά κόστη και χαμηλή παραγωγικότητα εμφανίζουν μεγάλα ελλείμματα. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό οδηγεί σε μεγάλα προβλήματα ανταγωνιστικότητας, που δεν μπορούν να λυθούν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή υποτίμηση του νομίσματος.
Οι χώρες που βρίσκονται στην περιφέρεια της ευρωζώνης βρίσκονται σήμερα σε αυτή τη θέση και τους ζητείται να ακολουθήσουν μια πολιτική αντιπληθωρισμού για να προσαρμόσουν τα κόστη τους μ' εκείνα των πιο επιτυχημένων χωρών. Η μόνη εναλλακτική λύση θα ήταν οι τελευταίες να δεχθούν έναν υψηλότερο πληθωρισμό. Αλλά, αυτό δεν θα συμβεί στην ευρωζώνη, όπου τα ηνία κρατά η Γερμανία, η οποία φοβάται τον πληθωρισμό. Ολες οι χώρες της ευρωζώνης σκοπεύουν να ακολουθήσουν τον επόμενο χρόνο μια πολιτική λιτότητας, κάτι που ισοδυναμεί με οικονομικό μαζοχισμό.
Εχει ειπωθεί πολλές φορές ότι το πολιτικό κεφάλαιο που έχει επενδυθεί στο ευρώ είναι πολύ μεγάλο για να επιτραπεί η κατάρρευση του ενιαίου νομίσματος. Στην πραγματικότητα, ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι εξωπραγματικό. Θα αρκούσε να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι στην περιφέρεια ότι δεν θέλουν άλλη λιτότητα. Τα λαϊκιστικά κόμματα έχουν ήδη υιοθετήσει αυτές τις ανησυχίες. Οι χώρες στον πυρήνα του ευρώ υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση είναι σύσφιγξη της πολιτικής ένωσης, με έναν ενιαίο προϋπολογισμό και αυστηρούς κανόνες για την οικονομική πολιτική. Αλλά μια τέτοια λύση δεν είναι εύκολο να πείσει.
Πηγή: The Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ
