Η Ιταλία είναι σεισμογενής χώρα. Στο παρελθόν έχει θρηνήσει θύματα. Κάθε φορά που χτυπά ο εγκέλαδος είναι μια τραγωδία. Αλλά και κάθε φορά αποδεικνύεται πόσο προβληματική στην πράξη είναι η επόμενη μέρα.

«Βρισκόμαστε σε μια συνοικία στο ανατολικό άκρο της Νάπολης. Εδώ πριν από χρόνια ήταν μια μεγάλη φάμπρικα που παρασκεύαζε ζυμαρικά και ντομάτες σε κονσέρβες με χιλιάδες εργαζόμενους», λέει ο ιερέας Τονίνο Παλμέζε, που είναι και ο ίδιος κάτοικος του Σαν Τζιοβάνι α Τεντούτσιο της Νάπολης. «Σήμερα η φάμπρικα δεν υπάρχει πια. Στη θέση της ζουν 540 οικογένειες, που ήρθαν αναγκαστικά. Hταν θύματα ενός καταστροφικού σεισμού, έμειναν άστεγοι και αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τη ζωή τους εδώ. Χάνοντας τις ρίζες και τον πολιτισμό τους».

Το 1980 στην περιοχή της Καμπανίας 3.000 σκοτώθηκαν, χιλιάδες άλλοι έμειναν άστεγοι. Η ζωή με τους σεισμούς δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο στην Ιταλία. Kάθε φορά ακολουθούν μεγάλες κινητοποιήσεις, εκστομίζονται μεγάλα λόγια και μετά έρχεται ο χρόνος και σβήνει τη μνήμη των υπεύθυνων. Δεν παίρνουν μέτρα διαχρονικά, ώστε και τα θύματα να είναι λιγότερα και οι κάτοικοι πιο ασφαλείς. Το θέμα της προστασίας από τους σεισμούς δεν είναι προσφιλές θέμα για τη κοινή γνώμη.

«Οι περιφέρειες και οι κοινότητες θα έπρεπε να ενημερώνουν πιο συστηματικά και κυρίως τους κατοίκους στο νότιο τμήμα της χώρας», λέει η ιστορικός Εμμανουέλλα Τζουιντομπόνι. «Η κοινή γνώμη αντιδρά, κάτι που έχει να κάνει με τον φαταλισμό και τις προλήψεις, όταν γίνεται λόγος για κακοτυχίες». Στη Τζιοβανι α Τεντουτσιο το λέγειν το έχει η Καμόρα. Σε αντίθεση με το πανέμορφο ιστορικό κέντρο, στη συνοικία έξω από τη Νάπολη, το ένα οικοδομικό τετράγωνο συναγωνίζεται το άλλο σε ασχήμια. Οι σκυθρωπές πολυκατοικίες χτίστηκαν για να φιλοξενήσουν σεισμοπαθείς από τη Καμπανία. Μεταξύ αυτών είναι και ο Πιέτρο ντελ Γκόλφο. «Οταν συναντώ άλλους ευχαριστούμε το Θεό που ζούμε, έχασα όμως τα πάντα, ότι είχα και δεν είχα», λέει. Η βοήθεια που δίνει η κυβέρνηση για την ανοικοδόμηση των σπιτιών καταλήγει στις τσέπες των εργολάβων, που έχουν συνασπιστεί με το οργανωμένο έγκλημα. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα δίνει η ιστορικός Τζιουιντομπόνι.

«Η ανοικοδόμηση των περιοχών που επλήγησαν από τους σεισμούς είναι μια πονεμένη υπόθεση. Η μεγάλη διάρκεια των εργασιών μας δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Λίγοι ξέρουν ότι τα έργα στους σεισμούς του 1976 στη περιφέρεια Φριολ της βόρειας Ιταλίας είναι τα μόνα στην Ιταλία που έχουν επίσημα ολοκληρωθεί». Είναι και η μόνη περιοχή που τα σημάδια του εγκέλαδου έχουν σβήσει.

Σε όλες τις άλλες υπάρχουν ακόμη κοντέινερ και προσωρινά καταλύματα για σεισμοπαθείς που δεν έχουν ακόμη μόνιμη στέγη. «Η ανοικοδόμηση δεν τελειώνει, διότι τα οικονομικά συμφέροντα είναι πολλά. Οσο περισσότερο διαρκούν τα έργα, τόσο περισσότερα χρήματα στέλνει η κυβέρνηση». Τα χρήματα δεν καλύπτουν τις ανάγκες των σεισμοπαθών, αλλά καταλήγουν στις τσέπες ολίγων.

Τι επιθυμούν τα θύματα; «Θέλουμε να ξανακτιστούν τα σπίτια μας, να γίνουν αντισεισμικά ,και όχι να πλουτίζουν με τον πόνο μας ορισμένοι», εξηγεί ο διευθυντής της τοπικής εφημερίδας Ιλ Τσέντρο της Ακουιλα.

DEUTSCHE WELLE