Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ήταν πάντα ένα περίεργο υβρίδιο, ένα αχανές, πολυγλωσσικό όργανο, που προκαλεί σύγχυση, ένας θεσμός που όλοι αρέσκονται να απαξιώνουν και ελάχιστοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί.
Κυρίαρχη ομάδα είναι η Κεντροδεξιά, ακολουθούμενη από την Κεντροαριστερά. Δεν υπάρχει όμως κάποιο κόμμα που να «κυβερνά», όπως δεν υπάρχει ευρωπαϊκή κυβέρνηση ή αντιπολίτευση.
Καθώς δεν υπάρχει σαφής πλειοψηφία, οι αποφάσεις λαμβάνονται συνήθως με συναινετικές διαδικασίες, κάτι που σημαίνει πολλές εβδομάδες ατέλειωτων διαπραγματεύσεων. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για την αδιαφορία των ψηφοφόρων, γράφει ο Κουέντιν Πιλ στους Financial Times.
Λιγότερο από το 40% δηλώνει ότι θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στις ευρωεκλογές αυτής της εβδομάδας. Και στις 27 χώρες-μέλη, η ψηφοφορία αντιμετωπίζεται περισσότερο ως εθνική άσκηση για την αξιολόγηση των κομμάτων παρά ως μια ευκαιρία για την προώθηση μιας ευρωπαϊκής ατζέντας.
Τριάντα χρόνια αφότου κέρδισαν το δικαίωμα να εκλέγουν τους ευρωβουλευτές τους, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να μη γνωρίζουν ποιοι είναι και τι κάνουν. Αυτό που φαίνεται να τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι φόροι και οι δημόσιες δαπάνες, θέματα δηλαδή που αποφασίζονται σε μεγάλο βαθμό από τις εθνικές κυβερνήσεις.
Το αποτέλεσμα δεν αναμένεται να αποτελέσει θρίαμβο είτε για τη μια είτε για την άλλη παράταξη. Κι όμως, η οικονομική κρίση και ο φόβος της ανεργίας θα έπρεπε λογικά να «σπρώξουν» περισσότερους ψηφοφόρους προς τα αριστερά. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης γι'αυτήν την κρίση έχει επιρριφθεί στην απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που με τη σειρά του ήταν αποτέλεσμα της κυριαρχίας της Κεντροδεξιάς σε όλη την ήπειρο. «Σε ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, η κυριότερη διαφορά είναι αν θέλουμε μια κοινή αγορά εγκαταλελειμμένη στις ελεύθερες αγορές ή κανόνες για την προστασία των καταναλωτών, των αδυνάτων και του περιβάλλοντος», λέει ο ευρωβουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας Ρίτσαρντ Κόρμπετ.
Οι δημοσκοπήσεις όμως δείχνουν ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά, που εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο από το Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, θα έρθει δεύτερη στις εκλογές. Κι αυτό, επειδή δεν μπόρεσε να περάσει το μήνυμά της.
Ενας λόγος γι' αυτήν την αποτυχία είναι ότι η συναινετική διαδικασία λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη αμβλύνει τις ιδεολογικές διαφορές. Ενας άλλος λόγος είναι ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η Κεντροαριστερά είτε είναι στην εξουσία (Βρετανία και Ισπανία) είτε συμμετέχει σ' αυτήν (Γερμανία), και κατά συνέπεια οι ψηφοφόροι που θέλουν να διαμαρτυρηθούν στρέφονται σε άλλες κατευθύνσεις.
Ενας τρίτος λόγος είναι ότι ορισμένα ακροαριστερά κόμματα, ιδίως στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, καταφέρνουν να εκμεταλλευτούν την οργή των ψηφοφόρων.
Και το ίδιο το Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, όμως, δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Το μανιφέστο του είναι πομπώδες και ακατανόητο. Δεν προσπάθησε καν να βρει μια εναλλακτική λύση στον σημερινό πρόεδρο της Κομισιόν, τον Κεντροδεξιό Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Προφανώς οι ηγέτες του -ο πρώην πρωθυπουργός της Δανίας Πάουλ Νίρουπ Ράσμουσεν και ο πρώην πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των γερμανών σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς- δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν. Και τότε επενέβησαν τρεις Κεντροαριστεροί πρωθυπουργοί, μεταξύ των οποίων ο Γκόρντον Μπράουν, και επέβαλαν τη λύση Μπαρόζο.
Πηγή: Financial Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ
