Λίγες ημέρες πριν από τη σύνοδο του G20, η ομίχλη δεν έχει ακόμη διαλυθεί τελείως, αλλά ήδη διαφαίνεται το πλαίσιο μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Πρώτα απ' όλα, η Ιαπωνία. Η νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος του Χατογιάμα και του Οζάουα δεν αποτέλεσε έκπληξη, αλλά το μέγεθός της προαναγγέλλει μια νέα εποχή για τη χώρα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρακολουθήσουν ασφαλώς με ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα την πολιτική που θα ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση τόσο στον στρατιωτικό τομέα, όσο και στην οικονομία, όπου ο προστατευτισμός είναι και πάλι δημοφιλής. Η μεγάλη αλλαγή, όμως, θα είναι η στροφή της Ιαπωνίας προς την Κίνα. Μακροπρόθεσμα, μπορεί κανείς να προβλέψει τη συγκρότηση μιας «ένωσης της ανατολικής Ασίας», που θα μετατρέψει την περιοχή στην πρώτη εικονική οικονομική δύναμη του πλανήτη.
Της προσέγγισης αυτής έχει ήδη προηγηθεί η άτυπη συμφωνία ανάμεσα στις κεντρικές τράπεζες της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο μεγάλες δυνάμεις της Ασίας είχαν λοιπόν αρχίσει να βελτιώνονται πριν από τη νίκη των ιαπώνων Δημοκρατικών. Αν όμως αυτός ο αληθινός γεωπολιτικός σεισμός συνεχιστεί τα προσεχή χρόνια, ή ακόμη και τους προσεχείς μήνες, οι επιπτώσεις στην εσωτερική ζωή της Κίνας θα είναι σημαντικές.
Αφού κατένειμε μια σημαντική αγοραστική δύναμη προκειμένου να αναζωογονήσει την εσωτερική αγορά, τίποτα δεν εμποδίζει το Πεκίνο να αρχίσει να κατανέμει σταδιακά και λίγη εξουσία, δηλαδή να προωθήσει την αποκέντρωση και τον εκδημοκρατισμό της Κίνας, σημειώνει ο Αλεξάντρ Αντλέρ στη «Figaro».
Στην Ευρώπη, ο Νικολά Σαρκοζί επιχειρεί ξανά -μετά την κρίση στη Γεωργία και την οικονομική κρίση- να χαράξει μια κοινή πολιτική με τα κυριότερα ευρωπαϊκά κράτη για την εποχή μετά την ύφεση. Η θετική ανταπόκριση της Αγγελα Μέρκελ (στη φωτογραφία μαζί με τον Σαρκοζί) ήταν αναμενόμενη: εν μέσω της προεκλογικής περιόδου, η γερμανίδα καγκελάριος δεν θα μπορούσε παρά να συμφωνήσει με μια «δόση» ρύθμισης της αγοράς, την οποία ζητούν άλλωστε όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Μεγαλύτερη έκπληξη αποτέλεσε η σχεδόν πλήρης ευθυγράμμιση του Γκόρντον Μπράουν με τον Σαρκοζί. Ο βρετανός πρωθυπουργός γνωρίζει πόσο ελάχιστα δημοφιλή στην κοινή γνώμη είναι τα μπόνους και τα άλλα προνόμια που οδήγησαν το Σίτι σε έναν πραγματικό κατακλυσμό. Επιπλέον, δικαίως ή αδίκως, οι αμερικανικοί επιχειρηματικοί κύκλοι αποφάσισαν να απεκδυθούν των ευθυνών τους, επιρρίπτοντας όλη την ευθύνη για την κρίση στο Λονδίνο. Μοιάζει έτσι να διαμορφώνεται μια συναίνεση στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ως προς το ότι το αγγλικό χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να ακολουθήσει μια «κούρα αδυνατίσματος».
Ο Μπράουν συνειδητοποίησε επίσης ότι η όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα των Τόρις προς την Ευρώπη, μαζί με την ευθυγράμμισή τους προς την Ουάσινγκτον, καθιστούν την αντιπολίτευση του Ντέιβιντ Κάμερον ευάλωτη. Προσεγγίζοντας έτσι -αν και ευρωσκεπτικιστής ο ίδιος- τους ευρωπαίους εταίρους του, και τασσόμενος επικεφαλής μιας σταυροφορίας κατά των καταχρήσεων των αγορών, παίζει το τελευταίο του χαρτί για τις εκλογές, που αναμένονται στις αρχές του 2010.
Οι τρεις «μεγάλοι» θα παρουσιάσουν κατά συνέπεια ένα κοινό μέτωπο στο Πίτσμπουργκ, με βάση προτάσεις οι οποίες προήλθαν από το Παρίσι.
Ο κόσμος, καταλήγει ο γάλλος αναλυτής, δεν γίνεται πιο πολυπολικός επειδή η Βραζιλία δείχνει μια κινητικότητα ή επειδή η Ινδία διατηρεί μια αξιόλογη ανάπτυξη. Η πραγματική πολυπολικότητα εκδηλώνεται όταν δύο ομάδες συγκρίσιμες με τις Ηνωμένες Πολιτείες εμφανίζουν μια ενιαία πολιτική και στρατηγική βούληση. Οσο για την περίφημη «ενωμένη Ευρώπη», θα εξακολουθήσει να παραμένει ένα σύνθημα.
Πηγή: Le Figaro, AΠΕ-ΜΠΕ
