Για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια μετανάστευσης εκλέγεται επικεφαλής γερμανικού συνδικάτου συνδικαλιστικό στέλεχος με μεταναστευτική καταγωγή. Η εκλογή του 45χρονου Μίχαελ Βασιλιάδη στο αξίωμα του προέδρου του τρίτου σε μέγεθος συνδικάτου της Γερμανίας, Χημείας και Ενέργειας (IG BCE) χαιρετίστηκε από ολόκληρο το γερμανικό Tύπο σαν «επιτυχημένη πολιτική ανάδειξης νέων στελεχών με μεταναστευτική καταγωγή».
Ωστόσο, το βιογραφικό του κ. Βασιλιάδη δεν συνάδει με την στερεότυπη πορεία ενός παιδιού μετανάστη. Γεννήθηκε στο Έσεν, στην καρδιά της περιοχής του Ρουρ. Εξειδικεύθηκε στην χημική τεχνολογία και άρχισε να εργάζεται στον κολοσσό "Μπάγιερ – Λεβερκούζεν", εκεί που παλαιότερα είχε εργαστεί ως ανειδίκευτος εργάτης και ο πατέρας του.
Εδώ και 29 χρόνια είναι μέλος του συνδικάτου Χημείας και Ενέργειας και από το 1981 μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Στη συνδικαλιστική του καριέρα φαίνεται να ακολούθησε πιο γρήγορους ρυθμούς από ό,τι άλλοι Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής συνδικαλιστές. Αυτή είναι και η διαφορά με τη στερεότυπη βιογραφία ενός παιδιού «γκασταρμπάιτερ»: ο Μίχαελ Βασιλιάδης μιλούσε τέλεια γερμανικά, ήταν ιδιαίτερα επίμονος και επιμελής και από το 1997 κατέκτησε το πόστο του γραμματέα στο προεδρείο του BCE. Από τον Οκτώβριο είναι πρόεδρός του.
«Είμαι γιος "γκασταρμπάιτερ", αλλά και εργάτη που δούλευε στην παραγωγή σε χημικό εργοστάσιο. Αυτά τα δύο στοιχεία δείχνουν ότι στη Γερμανία εργάζονταν και εργάζονται χιλιάδες μετανάστες στη βιομηχανία και επομένως θα έπρεπε να είναι φυσιολογική εξέλιξη η ανάδειξη κάποιου από αυτούς σε υψηλά πόστα των συνδικάτων. Είμαι υπερήφανος για ό,τι κατόρθωσα και ελπίζω να προωθήσω ένα βήμα παραπάνω την κοινωνική ενσωμάτωση».
Είναι αλήθεια ότι η προώθηση της κοινωνικής ενσωμάτωσης των ξένων στην Γερμανία ήταν συστατικό στοιχείο της δράσης των γερμανικών συνδικάτων από τότε που οι ξένοι, δηλαδή από τη δεκαετία του '60, έγιναν πολλοί, αλλά και δραστήριοι.
«Το γεγονός ότι έζησα ταυτόχρονα σε διαφορετικές κουλτούρες, την ελληνική, και τη γερμανική και την ιταλική λόγω γάμου, με έκανε κοσμοπολίτη, αλλά και γνώστη ξένων γλωσσών και νοοτροπιών. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα στην βιομηχανία και επιβεβαιώνει ότι οι συνάδελφοι στα συνδικάτα ανεξάρτητα από εθνικότητα και κουλτούρα εργάζονται απρόσκοπτα».
«Νομίζω πως σήμερα είναι απολύτως αναγκαίο να υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, τέτοια πρότυπα. Υπάρχει εξάλλου το δυναμικό».
Ο Μίχαελ Βασιλιάδης θέλει, αλλά και είναι de facto πρότυπο πλήρους κοινωνικής ενσωμάτωσης, με πλήρη συνείδηση της κουλτούρας καταγωγής και εκείνης της νέας πατρίδας, της γενέθλιας χώρας.
Η καθημερινότητα του Μίχαελ Βασιλιάδη αποκαλύπτει και κάτι άλλο: ότι είχε ελάχιστες επαφές με τους Έλληνες της Γερμανίας, με τους μαζικούς, πολιτικούς ή θρησκευτικούς τους φορείς.
Γιατί; Από τη μια ο οργανωμένος ελληνισμός της Γερμανίας δεν τον είχε «ανακαλύψει», από την άλλη ούτε εκείνος είχε αναζητήσει τους ελληνικούς φορείς, διότι ήταν και είναι ένας Γερμανός πολίτης με ελληνική μεν καταγωγή, αλλά με κουλτούρα κοσμοπολίτικη, γνώστης της γερμανικής κοινωνίας και πολιτικής. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι μάλλον δεν είχε ανάγκη τους ελληνικούς φορείς για εκπροσώπηση και διεκδικήσεις ή αντ’ αυτού διεκπεραιώσεις. Ήταν και είναι πλήρες και ισότιμο μέλος της χώρας που γεννήθηκε.
Deutsche Welle
