«Ο πόλεμος, όπως κι ο φόβος, έχει μία μυρωδιά... Εμείς που έχουμε εμπλακεί σε πόλεμο, μπορούμε ν'’αναγνωρίσουμε τους δρόμους από τους οποίους αυτός ετοιμάζεται και πλησιάζει. Τα σημάδια είναι ορατά στον ορίζοντα», τόνιζε στα μέσα Δεκεμβρίου 2007 ο επικεφαλής των ανταρτών Ζαπατίστας υποδιοικητής Μάρκος.

Στην Ελλάδα δεν φτάσαμε σ' αυτό το σημείο, αλλά μια όλο και πιο έντονη δυσοσμία αναδύεται και μια ρευστότητα καταγράφεται.

Βρισκόμαστε κοντά στο πολυσυζητημένο τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου, όπως πολλοί σπεύδουν να προεξοφλήσουν; Αξιοποιούν κάποιοι την υπόθεση Ζαχόπουλου, για να δρομολογήσουν ή να προετοιμάσουν την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού;

Η αλήθεια είναι ότι η διατήρηση ενός συστήματος σταθερών κομμάτων παρουσιάζει αρκετά πλεονεκτήματα, έγραφε ο βρετανός ιστορικός Τίμοθι Γκάρτον Ας στον Guardian στα τέλη Οκτωβρίου 2007.

Αλλά, αν δεν υπήρχαν αυτά τα παραδοσιακά κόμματα, θα τα δημιουργούσαμε, ή υπάρχουν επειδή απλά υπάρχουν; Αντιπροσωπεύουν πλέον διακριτές κοινωνικές ομάδες, συγκεκριμένες αξίες ή διατηρούνται λόγω ιστορίας και φυσικά από τη δίψα της εξουσίας;

Οποια κι αν είναι η απάντηση, αλλαγές-τέκνα της συγκυρίας, έξω από την κοινωνία;

Αυτός ή αυτοί που ευαγγελίζονται το καινούργιο, δεν πρέπει και να το κοινοποιούν και να έχουν ξεκάθαρες πολιτικές διαχείρισης των προβλημάτων;

Δεν πρέπει να εγκολπώνονται μια ανάγκη, και να αναδεικνύουν μια νέα πρόταση;

Εκτός αν η πρόταση είναι ίδια μ' αυτήν του καιροσκόπου Αλέν Ντελόν στον «Γατόπαρδο», που επιστρατεύει τις πεποιθήσεις για να εξυπηρετήσει τις περιστάσεις. «If we want things to stay as they are, things will have to change (Ολα πρέπει ν' αλλάξουν, για να παραμείνουν ίδια)», λέει στον Γατόπαρδο Μπαρτ Λάνκαστερ (φωτογραφία).

Αυτό είναι δηλαδή το θέμα; Εναλλαγές συμφερόντων, τσακάλια και ύαινες να διαδέχονται γατόπαρδους; Και όλοι, Γατόπαρδοι, Τσακάλια, Πρόβατα θα εξακολουθήσουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας, "το άλας της γης";

Κ.Τ.