«Μοιραίο λάθος στα Βαλκάνια»: έτσι χαρακτηρίζει ο Μπερνάρ Γκετά, μέλος του εποπτικού συμβουλίου της «Liberation», την επικείμενη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου και την αναγνώριση αυτής της ανεξαρτησίας από τη Δύση.
Είτε από βλακεία, είτε από δειλία, η Ευρώπη προγραμμάτισε την επικείμενη κρίση. Με την ευλογία της, οι Αλβανοί του Κοσόβου ετοιμάζονται να κηρύξουν την ανεξαρτησία τους. Δεν περιμένουν παρά να περάσουν μερικές εβδομάδες, αν όχι ημέρες, από τον δεύτερο γύρο των εκλογών στη Σερβία, που θα διεξαχθεί την Κυριακή. Η υποστήριξη της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών είναι δεδομένη, έχει κι αυτή ανακοινωθεί.
Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα ανησυχητικό και επικίνδυνο προηγούμενο, υποστηρίζει ο γάλλος αναλυτής. Πρώτα απ'όλα για τα Βαλκάνια, αφού η αποδοχή της αλλαγής των συνόρων ενός μέλους του ΟΗΕ συνιστά απειλή για όλες τις χώρες της περιοχής. Αν οι Κοσοβάροι επιτυγχάνουν την απόσχιση της περιοχής τους επειδή το επιθυμούν κι επειδή είναι κατά 90% Αλβανοί, γιατί να μην κάνουν το ίδιο αύριο οι Σέρβοι και οι Κροάτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης; Οι πρώτοι θα μπορούσαν να ενωθούν με τη Σερβία και οι δεύτεροι με την Κροατία.
Γιατί να μην πάρουν πάλι τα όπλα οι Αλβανοί της ΠΓΔΜ με στόχο να αποχωρήσουν από αυτή τη χώρα, όπου αποτελούν μια μικρή μειοψηφία; Και γιατί να μην επικαλεστεί με τη σειρά της η σερβική μειονότητα του Κοσόβου το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση»; Οι Δυτικοί παίζουν με τη φωτιά. Και η Ευρώπη έρχεται σε πλήρη αντίφαση με αυτά που έκανε παλιότερα.
Σε όλη τη διάρκεια των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας, η Ευρώπη αγωνιζόταν να γίνουν σεβαστά τα παλιά εσωτερικά σύνορα της Ομοσπονδίας, που είχαν μετατραπεί σε διεθνή σύνορα. Επιδίωκε να διατηρηθεί ο εθνοτικός πλουραλισμός των κρατών που γεννήθηκαν από την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας. Στο όνομα αυτής της αρχής, και της απόρριψης της Μεγάλης Σερβίας, είχε προκαλέσει την παράταση του πολέμου στη Βοσνία.
Υπάρχει κάτι το σκανδαλώδες στην παραβίαση της υπόσχεσης που είχε δοθεί στο Ντέιτον να μην ξανανοίξει το ζήτημα του Κοσόβου. Στο όνομα ποιας αρχής θα καταδικάσει αύριο η Ευρώπη ένα αποσχιστικό κίνημα στη Φλάνδρα, στη Λομβαρδία, στην Καταλονία; Με ποιο επιχείρημα θα αρνηθούν αύριο οι Δυτικοί να εγκρίνουν την ανεξαρτησία της Ταϊβάν ή όλων εκείνων των περιοχών σε όλες τις ηπείρους, που έχουν διάφορους λόγους να πορευτούν μόνες;
Ευνοώντας τον πολλαπλασιασμό των μικρο-κρατών, η Ευρώπη υπονομεύει τη δική της σταθερότητα και τη σταθερότητα του πλανήτη. Και ταυτόχρονα χαρίζει στη Ρωσία τη μεγαλύτερη χώρα των Βαλκανίων: τη Σερβία.
Η Ευρώπη γνωρίζει άριστα τους κινδύνους που έχει η πολιτική της, γι' αυτό και έπεισε τους Κοσοβάρους να μην κηρύξουν την ανεξαρτησία τους προτού ολοκληρωθούν οι εκλογές στη Σερβία. Προσπάθησε με τον τρόπο αυτό να υπερασπιστεί τον απερχόμενο φιλοευρωπαίο πρόεδρο Μπόρις Τάντιτς και να μην καταστήσει αναπόφευκτο τον θρίαμβο του φιλορώσου αντιπάλου του, του Τόμισλαβ Νίκολιτς. Αλλά η Σερβία αισθάνεται τόσο εξευτελισμένη από την Ενωση, που στράφηκε πλέον προς τις ρωσικές επενδύσεις.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούσαν πάντα ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου ήταν αναπόφευκτη, και την ενθάρρυναν. Οι Ευρωπαίοι, αντί να δηλώσουν από την αρχή ότι αντιτίθενται σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, έπεισαν τη Σερβία να προτείνει στους Κοσοβάρους μια τόσο ευρεία αυτονομία που οι τελευταίοι (υποτίθεται ότι) δεν θα μπορούσαν να απορρίψουν. Αλλά από τη στιγμή που το Κόσοβο γνώριζε ότι αρκούσε να απορρίψει οποιονδήποτε συμβιβασμό με το Βελιγράδι για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, το παιχνίδι είχε κριθεί. Οι Κοσοβάροι απέρριψαν κάθε ιδέα ενός χαλαρού δεσμού με τη Σερβία. Και κέρδισαν. Εκείνος που έχασε, είναι η Ευρώπη. Από δειλία και βλακεία.
Πηγή: Liberation, ΑΠΕ-ΜΠΕ
