«Η επιλογή του Πούτιν ήταν ένας άνθρωπος εύκολος, χωρίς φιλοδοξίες, πιστός, χωρίς στηρίγματα. Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ διαφέρει από τον Πούτιν σε δύο πράγματα. Δεν συνδέεται με τη δομή της FSB (πρώην KGB). Και είναι πιο μορφωμένος, πιο ήπιος. Για τον Πούτιν, ο Μεντβέντεφ είναι ο σύντροφος εδώ και είκοσι χρόνια, που δεν τον πρόδωσε ποτέ. Και είναι ο πιο κατάλληλος για το μοντέλο εξουσίας που θέλει να δημιουργήσει, ένα μοντέλο που θυμίζει αργεντίνικο τανγκό: ο Πούτιν σέρνει το χορό, ο Μεντβέντεφ ακολουθεί», λέει σε συνέντευξή της στη «Le Monde» η Λίλια Τσέβτσοβα, πολιτική αναλύτρια στο Ιδρυμα Κάρνεγκι της Μόσχας και συγγραφέας του βιβλίου «Μια Ρωσία χαμένη στη μετάβαση».
Δεν είναι η πρώτη φορά στη ρωσική ιστορία που ένας ηγέτης επιλέγεται για την αδυναμία του. Το 1964, εκείνοι που έφεραν στην εξουσία τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ πίστευαν ότι ο ρόλος του θα ήταν μεταβατικός και η επιρροή του μικρή, αλλά ο Μπρέζνιεφ έμεινε στην εξουσία μέχρι το θάνατό του, το 1982. Ο Νικίτα Χρουστσόφ επελέγη γιατί θεωρούνταν άνθρωπος περιορισμένης ευφυίας. Αλλά και ο Στάλιν θεωρούνταν στην αρχή άνθρωπος χωρίς φιλοδοξίες, για να διαψεύσει στη συνέχεια όλο τον κόσμο. Οσο για τον Πούτιν, τον επέλεξαν οι άνθρωποι του Γιέλτσιν με τη βεβαιότητα ότι θα μπορούσαν να τον χειριστούν όπως ήθελαν. Και φυσικά διαψεύστηκαν. Μερικούς μήνες μετά την εκλογή του, το καλοκαίρι του 2000, ο Πούτιν έστειλε στην εξορία τον Μπόρις Μπερεζόφσκι και τον Βλαντίμιρ Γκουσίνσκι. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα. Στη Ρωσία, όλες οι εξουσίες είναι στα χέρια του προέδρου, αυτό ορίζει το Σύνταγμα.
Στόχος του Πούτιν, τονίζει η Λίλια Τσέβτσοβα, είναι να αλλάξει αυτή την παράδοση και να συνεχίσει να ασκεί την εξουσία από τη θέση του πρωθυπουργού, αφήνοντας τον Μεντβέντεφ να εφαρμόζει την ημερήσια διάταξη που εκείνος θα επιλέγει. Το Κρεμλίνο δεν θα είναι πια παρά ένα συμβολικό ντεκόρ, το πραγματικό κέντρο των αποφάσεων θα βρίσκεται στα χέρια του πρωθυπουργού. Η ιδέα αυτή είναι τολμηρή και παράδοξη. Κατά κάποιο τρόπο, ο απερχόμενος πρόεδρος ετοιμάζεται να κόψει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται.
«Η εποχή που διέρχεται σήμερα η Ρωσία είναι η εποχή της μίμησης», συνεχίζει η ρωσίδα αναλύτρια. «Εχουμε μια μίμηση δημοκρατίας... που είναι πιο επικίνδυνη από τον αυταρχισμό ή τον κομμουνισμό. Κι αυτό, επειδή δυσφημίζει τη δημοκρατία. Ο πληθυσμός βλέπει αυτά τα κυνικά και διεφθαρμένα κόμματα, αυτό το κοινοβούλιο που εκτελεί εντολές, και λέει ότι δεν θέλει τον πολυκομματισμό γιατί τίποτα καλό δεν θα βγει απ' αυτόν. Αυτή είναι η ρωσική τραγωδία. Το 2004, ο Πούτιν εξελέγη με το σύνθημα: "Ελευθερία για τον καθένα, ελευθερία για όλους". Σήμερα, ο Μεντβέντεφ λέει πως "η ελευθερία είναι καλύτερη από την απουσία ελευθερίας". Μιλά τη γλώσσα που αρέσει στους Δυτικούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως την καταλαβαίνουμε, όπως την καταλαβαίνετε εσείς.
Στην εποχή του, ο στρατηγός Ποτέμκιν είχε κατασκευάσει ψεύτικα χωριά κατά μήκος της διαδρομής της ερωμένης του, της Μεγάλης Αικατερίνης. Πίσω από τη βιτρίνα δεν υπήρχε τίποτα. Η παράδοση του ντεκόρ Ποτέμκιν είναι ακόμα ζωντανή».
Γιατί όμως ο πληθυσμός δέχεται αυτή τη φάρσα; «Οι Ρώσοι δεν είναι χαζοί, συμμετέχουν με τη θέλησή τους σε αυτή την απάτη γιατί είναι κουρασμένοι. Είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν οτιδήποτε, αρκεί να μη χειροτερέψουν τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή, η κατάσταση είναι σχετικά καλή. Το 2000, ο μέσος μισθός ήταν 80 δολάρια, σήμερα είναι 550. Κι ύστερα, κανείς δεν βλέπει μια εναλλακτική λύση στον Πούτιν. Το μήνυμα αυτό μεταδίδεται διαρκώς από την τηλεόραση».
Ο Μεντβέντεφ θα δυσκολευτεί να βγει από αυτό το σχήμα, καταλήγει η Λίλια Τσέβτσοβα. «Μπορεί να είναι κατά βάθος φιλελεύθερος, αλλά πρέπει να αποδειχθεί πιστός, είναι ζήτημα επιβίωσης».
Πηγή: Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ
