ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία την τελευταία δωδεκαετία. Η μία ήταν ο «εκσυγχρονισμός» και η άλλη οι «μεταρρυθμίσεις».
Και στις δύο είναι αναγκαία τα εισαγωγικά, γιατί ούτε εκσυγχρονισμός της οικονομίας και των δομών της χώρας υπήρξε ούτε μεταρρυθμίσεις γίνονται. Απλά η εκάστοτε πολιτική εξουσία εφευρίσκει μία λέξη πέριξ της οποίας στήνει την πολιτική της και την ανασύρει με κάθε ευκαιρία. Οταν όμως οποιαδήποτε απόφαση ρουτίνας ή αναγκαία βαφτίζεται μεταρρύθμιση (όπως παλαιότερα εκσυγχρονιστική), η λέξη χάνει γρήγορα το νόημά της και τη σοβαρότητά της και η... επιθεώρηση καραδοκεί.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό χαρακτηρίστηκε μεταρρύθμιση, που ήρθε, λέει η κυβέρνηση, να αποκαταστήσει τις αδικίες του αναχρονιστικού και ετοιμόρροπου ασφαλιστικού συστήματος. Η πρώτη αδικία, που είναι εμφανής, είναι το ότι το συγκεκριμένο «μεταρρυθμιστικό» νομοσχέδιο άφησε έξω από τα βαρέα και ανθυγιεινά τους εργάτες καθαριότητας.
Ποιο άλλο επάγγελμα είναι βαρύ και ανθυγιεινό; Κι όμως, έπρεπε ολόκληρη η χώρα να πνιγεί στα σκουπίδια, για να αναγκαστεί η κυβέρνηση να καταθέσει τροπολογία χθες στη Βουλή, προκειμένου να ενταχθούν οι εργάτες καθαριότητας στα βαρέα και ανθυγιεινά. Βέβαια, η απεργία του συγκεκριμένου κλάδου έχει κι άλλα αιτήματα, με βασικότερο τη διατήρηση της αυτοτέλειας του Ταμείου τους, γι' αυτό και θα... απολαμβάνουμε ακόμα τη μυρωδιά των σκουπιδιών.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ
