Στις εκλογές που έγιναν την περασμένη Πέμπτη για την πλήρωση της έδρας που έμεινε κενή από το θάνατο μιας βουλευτού του Εργατικού Κόμματος, το Συντηρητικό Κόμμα κατήγαγε περίλαμπρη νίκη σε ένα προπύργιο των Εργατικών εδώ και 26 χρόνια.
Ηταν το αποκορύφωμα ενός μήνα που άρχισε με τον θρίαμβο του Μπόρις Τζόνσον στις εκλογές για τον δήμο του Λονδίνου. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει συμπληρωθεί ακόμη ένας χρόνος από τότε που ο Γκόρντον Μπράουν ήθελε να κάνει πρόωρες εκλογές για να επωφεληθεί από την αύξηση της δημοτικότητάς του όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία. Κι όμως, θα μπορούσαν να κερδίσουν άλλη μια φορά οι Εργατικοί, και έτσι θα είχε συμβεί αν ο Τόνι Μπλερ δεν είχε εμπλακεί στον πόλεμο του Ιράκ και ο Γκόρντον Μπράουν δεν είχε εμπλακεί στον πόλεμο κατά του Μπλερ.
Ερχονται οι Τόρις. Μόνο που δεν είναι ίδιοι με τους Τόρις που είχαν αποχωρήσει από την εξουσία το 1997 ύστερα από 18 χρόνια στην κυβέρνηση.
Οι Τόρις χρειάστηκαν οκτώ χρόνια και τρεις εφήμερους ηγέτες για να φτάσουν τελικά στον κατάλληλο. Ο Κάμερον δεν βγήκε ακριβώς από το πουθενά, ήταν όμως προϊόν της ανάγκης. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι ήταν υπερβολικά μεγάλοι ή υπερβολικά δεξιοί.
Από μία άποψη, η ανάδυση του Κάμερον αποτελεί συνέπεια της επιτυχίας των Νέων Εργατικών. Οπως η επιτυχία της Μάργκαρετ Θάτσερ ανάγκασε τους Εργατικούς να εγκαταλείψουν τις ιδεολογικές τους παρωπίδες, έτσι και η επιτυχία των Νέων Εργατικών οδήγησε τους Τόρις να προσανατολιστούν προς το κέντρο, ώστε να επιδιώξουν ξανά την εξουσία. Και ο Κάμερον συγκεντρώνει όλες τις αρετές του καλού κεντροδεξιού...
Ο ηγέτης των Συντηρητικών μοιάζει τόσο πολύ στον Μπλερ, ώστε δείχνει συχνά να τον μιμείται. «Δεν είμαι ιδεολόγος, αλλά ένας πρακτικός άνθρωπος», δήλωσε αμέσως μετά την εκλογή του στην ηγεσία των Τόρις, τον Δεκέμβριο του 2005. Ο Μπλερ απαγκίστρωσε τους Εργατικούς από την πάλη των τάξεων, όπως ο Φελίπε Γκονθάλεθ απαγκίστρωσε τους ισπανούς σοσιαλιστές από τον μαρξισμό. Η ήττα των Εργατικών την περασμένη Πέμπτη οφείλεται μεταξύ άλλων στην προσπάθειά τους να προσδώσουν ιδεολογικό χαρακτήρα στη μάχη, μιλώντας για επιστροφή των toffs, της υψηλής τάξης.
Ο Κάμερον είναι πράγματι ένας toff: γιος πλουσίων, ανηψιός βαρόνων, σπουδασμένος στα πιο ελιτίστικα σχολεία της χώρας (Χέδερνταουν, Ιτον, Οξφόρδη), με πλούσιες οικογενειακές και προσωπικές γνωριμίες. Αλλά δεν
συμπεριφέρεται σαν πραγματικός toff. Και αυτό που πέτυχε είναι να απομακρύνει το κόμμα από τις εμμονές που το καταδίωκαν από το 1997. Εσβησε τη λέξη «Ευρώπη» από την πολιτική συζήτηση για να αποφύγει εσωτερικές
τριβές, παρόλο που ο ίδιος είναι αντίθετος με την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Χαμήλωσε τους τόνους απέναντι στους μετανάστες, παρόλο που το θέμα αυτό εισβάλλει κάθε τόσο στην πολιτική συζήτηση. Τάχθηκε ανοιχτά υπέρ των επενδύσεων στις δημόσιες υπηρεσίες, θυσιάζοντας την παράδοση των Συντηρητικών που θέλει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση του κράτους. Εγκατέλειψε μια από τις παραδοσιακές αξίες του συντηρητισμού: την επιλογή, ως κλειδί του εκπαιδευτικού συστήματος. Τάχθηκε με αποφασιστικό τρόπο υπέρ της καταπολέμησης των κλιματικών αλλαγών, παρόλο που αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Εκανε σημαία του τη μάχη για την ισότητα των δύο φύλων και τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Η θέση του στο κόμμα είναι όμως πιο εύθραυστη απ' ό,τι φαίνεται. Αυτό που ενισχύει την ηγετική του θέση δεν είναι οι ιδέες, αλλά η πεποίθηση ότι μπορεί να οδηγήσει το Συντηρητικό Κόμμα στην εξουσία. Οσο οι δημοσκοπήσεις είναι θετικές, όλα πάνε καλά γι'αυτόν. Σε αντίθετη περίπτωση, οι γκρίνιες και οι αμφιβολίες θα επιστρέψουν.
Πηγή: El Pais, ΑΠΕ-ΜΠΕ
