«Συχνά ο καλύτερος τρόπος για να χτυπήσεις είναι να κάνεις πίσω. Αλλά αν κάνεις πολύ πίσω δεν πυγμαχείς καθόλου», συμβούλευε στο οσκαρικό «Μillion dollar baby» o Kλιντ Ιστγουντ.

Το κεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας δεν έχει σκοπό να μην πυγμαχήσει. Δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει την επιτυχία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), που έχει τις ρίζες του στο πολιτικό Ισλάμ. Εκανε λίγο πίσω, μετά τη θριαμβευτική νίκη του Ερντογάν στις εκλογές, αλλά όχι και πολύ πίσω. Παίρνοντας τη σκυτάλη από το στρατό, οι δικαστές ανέλαβαν να χτυπήσουν το κυβερνών κόμμα. Το casus belli ήταν η κατάργηση διάταξης του 1989, η οποία απαγόρευε την ισλαμική μαντήλα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Το Συνταγματικό Δικαστήριο ανέτρεψε τη συνταγματική μεταρρύθμιση για την άρση της απαγόρευσης και αναμένεται προσεχώς να θέσει εκτός νόμου το ΑΚΡ, με το επιχείρημα ότι έχει κρυφή ισλαμική ατζέντα.

Η σύγκρουση παίρνει διαστάσεις. Η επιλογή δεν είναι πλέον μεταξύ τανκς και μαντήλας. Το βαθύ κράτος δεν έχει ανάγκη να μετέλθει πραξικοπημάτων. Αρκούν οι δικαστικές αποφάσεις, που αρνούνται ευθέως τη λαϊκή κυριαρχία.

Κατά την περυσινή κρίση στην Τουρκία με αφορμή την εκλογή προέδρου, οι Financial Times έγραφαν ότι δημοκρατία και κοσμικότητα δεν είναι ασυμβίβαστες. «Οι κεμαλιστές της Τουρκίας μπορούν άριστα να εκφράζουν τις ανησυχίες τους, με την προϋπόθεση να μην παραβιάζουν το νόμο και να μην κάνουν πραξικοπήματα. Και ένας μουσουλμάνος μπορεί να γίνει πρόεδρος, με την προϋπόθεση να μην απειλεί τα δημοκρατικά δικαιώματα των συμπατριωτών του - συμπεριλαμβανομένων των γυναικών που δεν θέλουν να φορούν μαντήλα».

Η Δύση παραβλέπει ότι ένα κλειστό σύστημα εξουσίας δεν αλλάζει. Οι ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν, όπως αυτοαποκαλούνται, και οι κεμαλιστές είναι σαν τη φωτιά και το νερό.

Κ.Τ.