Η αποσύνθεση του χρηματοπιστωτικού συστήματος επαναφέρει την οικονομία στο επίκεντρο της αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας, κάτι που φαίνεται να ευνοεί τους Δημοκρατικούς. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε για λογαριασμό του CNN, το 47% των Αμερικανών επιρρίπτουν την ευθύνη για την κρίση στους Ρεπουμπλικανούς, έναντι μόλις 24% που θεωρούν υπεύθυνους τους Δημοκρατικούς.
Σύμφωνα με μια άλλη δημοσκόπηση που έγινε για την «Ουάσινγκτον Ποστ» και το ABC, το 53% θεωρεί ικανότερο τον Ομπάμα να διαχειριστεί την κρίση έναντι 39% που προτιμούν τον Μακέιν.
Πολλοί είναι οι παράγοντες που εξηγούν γιατί θεωρείται υπεύθυνο για την
κρίση το κόμμα που κυβερνά από το 2001 και που είχε την πλειοψηφία του
Κογκρέσου από το 1994 ως το 2006. Οι Ρεπουμπλικανοί υιοθέτησαν πολλά μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς, διευκολύνοντας τις παρακινδυνευμένες κινήσεις, για τις οποίες οι Αμερικανοί πληρώνουν σήμερα το τίμημα. Η υπερβολική εμπιστοσύνη στην αγορά και η αναζήτηση του κέρδους με κάθε μέσο είναι γραμμένα στο δόγμα του κόμματος της «συντηρητικής επανάστασης», που από τις αρχές της δεκαετίας του '80 επιδίωξε τη μείωση του ρόλου του Κράτους, τον περιορισμό των ελέγχων και την αύξηση του ανταγωνισμού.
Ο Μπαρακ Ομπάμα ισχυρίζεται ότι η χρηματοπιστωτική κρίση είναι προϊόν της «οικονομικής φιλοσοφίας» που πρεσβεύει ο Τζον Μακέιν. Η κρίση επηρεάζει και τις συζητήσεις για την κοινωνική προστασία. Οι Αμερικανοί έχουν να επιλύσουν δύο προβλήματα. Το ένα είναι η χρηματοδότηση των συντάξεών τους, η Social Security, που συναντά δυσκολίες γνωστές και σε άλλες χώρες και σχετικές με την αύξηση της διάρκειας ζωής. Το άλλο είναι η επέκταση της ασφάλειας υγείας, την οποία στερούνται σήμερα 40 εκατομμύρια Αμερικανοί. Και στις δύο περιπτώσεις, ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος έχει ταχθεί υπέρ της ατομικής αποταμίευσης. Οι Δημοκρατικοί, αντίθετα, υπόσχονται να διατηρήσουν τη χρηματοδότηση της Social Security από τη φορολογία και να δημιουργήσουν μια συλλογική ασφάλεια υγείας.
Σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, και τη στιγμή που η ανεργία αυξάνεται, οι δύο υποψήφιοι προσέχουν τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι δηλώσεις τους στις αγορές. Επιπλέον, αν η προεδρία ελέγχεται(ακόμα) από τους Ρεπουμπλικανούς, το Κογκρέσο ελέγχεται εδώ και δύο χρόνια από τους Δημοκρατικούς. Ο Ομπάμα δεν μπορεί έτσι να διαχωρίσει τη θέση του από τις προσπάθειες που καταβάλλει η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία για την επίτευξη μιας συμφωνίας που θα εξασφαλίσει τη συνέχιση της λειτουργίας της οικονομίας.
Ο Μακέιν, πάλι, διστάζει λιγότερο να πάρει τις αποστάσεις του από την απερχόμενη προεδρία. Δηλώνει, για παράδειγμα, ότι αν εκλεγεί πρόεδρος θα απολύσει αμέσως τον Κρίστοφερ Κοξ, πρόεδρο της Security and Exchange
Commission (SEC, ο χωροφύλακας του χρηματιστηρίου). Μπορεί να λέει καλά
λόγια για τον Πόλσον, αλλά εκφράζει επιφυλάξεις για τις εξουσίες που θα
συγκεντρώσει στα χέρια του αν το Κονγκρέσο ψηφίσει το σχέδιό του. Αρνήθηκε πάντως να ακούσει τη συμβουλή του Νιουτ Γκίνγκριτς, πρώην προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, να απορρίψει το «σχέδιο Μπους-Ομπάμα».
Πηγή: Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ
