Από την έντυπη έκδοση
Της Νικόλ Λειβαδάρη
[email protected]
Στο εξώφυλλο του Spiegel το Μπιγκ Μπεν έχει σχήμα μπανάνας και γέρνει σαν σάπιος, παρηκμασμένος αριστοκράτης. Ο Economist βγαίνει με τη φωτογραφία του Λάρι, του γάτου που ζει στο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, και γράφει ότι όσο κύρος και ισχύ έχει ο γάτος άλλη τόση έχουν πια και οι πρωθυπουργοί του Ηνωμένου Βασιλείου. Στο Μπάκιγχαμ ο Κάρολος παίζει να ορκίσει μέσα σε δύο μήνες όσους πρωθυπουργούς όρκιζε η μητέρα του σε δύο δεκαετίες, και στο Twitter η κούρσα διαδοχής της Λιζ Τρας έχει γίνει παγκόσμιο ριάλιτι, με όρους πολιτικής σαπουνόπερας και άφθονο ποπ κορν.
Τι στην ευχή συνέβη και η πάλαι ποτέ αυτοκρατορία έγινε Μπανανία; Η μία, προφανής, απάντηση είναι η χρόνια πια αδυναμία της Βρετανίας να παραγάγει στοιχειωδώς επαρκές πολιτικό προσωπικό από τον Κάμερον και τον Τζόνσον έως την Τρας. Όταν υποδύεσαι τη νέα Θάτσερ για να αναστήσεις την «παγκόσμια Βρετανία» και σε ρίχνουν οι αγορές πριν καν πατήσεις το πόδι σου στην Ντάουνινγκ Στριτ, προφανώς δεν έχεις καταλάβει σε ποιον οικονομικό πλανήτη ζεις.
Η δεύτερη, συμπληρωματική εκδοχή είναι ότι το Brexit τρώει τα παιδιά του. Αναμενόμενο, αφού ελάχιστοι πίστεψαν πραγματικά στο Brexit κι ακόμη λιγότεροι κατανόησαν τις προκλήσεις του. Επιχείρησαν τη μεγάλη έξοδο που ξόρκιζε το Σίτι και μόλις οι αγορές βρήκαν την ευκαιρία τούς εκδικήθηκαν. Έφυγαν από την Ε.Ε. για να κλείσουν τα σύνορα στους μετανάστες και στην κρίσιμη στιγμή ξέμειναν από εργαζόμενους. Θέλησαν να γίνουν αυτάρκης παγκόσμια οικονομική δύναμη, μια μικρή Αμερική, αλλά ξέχασαν ότι δεν έχουν την εγγύηση του δολαρίου.
Η τρίτη εκδοχή δεν αφορά απαραίτητα μόνον τη Βρετανία. Στην εποχή των άκρων, των αδύναμων ηγεσιών και της ματαίωσης των πολιτικών οραμάτων, δεν θέλει παραπάνω από μία νύχτα για να πέσει ακόμη και το Μπιγκ Μπεν. Ακόμη κι εάν αντιπροσωπεύει την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη.
