Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ναι, η Ευρώπη είναι ένας κήπος... Είναι ο καλύτερος συνδυασμός πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ευημερίας και κοινωνικής συνοχής… Το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου είναι μια ζούγκλα και η ζούγκλα θα μπορούσε να εισβάλει στον κήπο... Ένας ωραίος μικρός κήπος που περιβάλλεται από ψηλούς τοίχους… δεν πρόκειται να είναι λύση... Οι κηπουροί πρέπει να πάνε στη ζούγκλα».
Δεν άρεσαν σε πολλούς αυτά τα περιποιημένα μεταφορικά του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Το υπουργείο Εξωτερικών των Εμιράτων επισήμανε ότι ήταν «ανάρμοστα και ρατσιστικά» και «συμβάλλουν στην επιδείνωση του κλίματος μισαλλοδοξίας και διακρίσεων παγκοσμίως».
Έγινε παρεξήγηση, δεν καταλάβατε καλά, δεν είχαν αποικιοκρατική χροιά, ο ύπατος εκπρόσωπος τα έκανε πιο λιανά. Το μήνυμά του προς τους επίδοξους διπλωμάτες ήταν να καλλιεργήσουν σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο.
Το μεγαλύτερο μέρος του οποίου, όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενά του «είναι μια ζούγκλα και η ζούγκλα θα μπορούσε να εισβάλει στον κήπο».
Προσπερνώ το γεγονός ότι εν αντιθέσει με τα στερεοτυπικά, στη ζούγκλα η ακινησία μετρά. Υπ’ αυτήν την έννοια, η Ε.Ε. την αντιγράφει μοναδικά. Η πιο συνηθισμένη κατάσταση για ένα λιοντάρι είναι ύπνος με το καντάρι.
Η Ε.Ε. δεν είναι το μικρό σπίτι στο λιβάδι, με τον καλό-λευκό οικογενειάρχη, που κάθε βράδυ καληνυχτίζει ο ένας τον άλλον γλυκά, γιατί έτσι κάνουν οι αγαπημένες οικογένειες.
Η Ε.Ε. δεν είναι περιβόλι, που θα την πατήσουν οι διαβόλοι. Μια χαρά μπορούν να τη χαλάσουν από «μέσα», οι επίμονοι κηπουροί, φυτεύοντας ή ξεριζώνοντας ό,τι τους φανεί.
Η χαρούμενη κουβεντούλα αγνοεί/αποσιωπά το γεγονός πως πάντα υπάρχουν πολλές Ευρώπες, που δεν είναι όλες λειμώνες. Η συνήθεια της Ευρώπης να διεκδικεί ηθική ηγεμονία τσαλαβουτάει στην υποκρισία. Όσο δε για την ευημερία, ποιος αποκλείει σε δέκα χρόνια να καταστεί η «ζούγκλα» πολύ πιο δημοφιλής προορισμός για επενδύσεις από τον γερασμένο «κήπο». Εκεί να δεις τοίχο.
