Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πάει και η Πράγα, που θα συζητούσε λύσεις για την τριχοτόμηση της ενεργειακής γωνίας. Όπως ο Λουδοβίκος ο 16ος, φαντάζομαι ότι στο ημερολόγιό τους ή στα τάμπλετ τους οι Ευρωπαίοι ηγούμενοι σημείωσαν μόνο μια λέξη γι’ αυτή τη μέρα: Rien (τίποτα, στα γαλλικά).
Εντάξει, αισθάνονται ότι δεν κινδυνεύουν από τους δυσαρεστημένους, γι’ αυτό και το παιδεύουν. Δεν θα κάνουν τίποτα. Ακόμα.
Η Βαστίλη -την ημέρα πτώσης της, ο βασιλιάς έριξε τη βαριεστημένη τουφεκιά «Rien»- και ο πληθωρισμός δεν θα πέσουν. Θα χρειαστούν δύο με τρία χρόνια για να συναντήσει τον στόχο του 2%. Γάλλος το παραδέχτηκε αυτό. Αναρωτιέμαι αν η πρόβλεψη γίνεται με τα ίδια μοντέλα που έδειχναν ότι ο πληθωρισμός ήταν προσωρινός. Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια μόνο ευρωπαϊκό, γι’ αυτό και μπερδεύει ακόμη και επιφανείς των Οικονομικών. Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν παραδέχτηκε ότι είχε υποτιμήσει την επιμονή του πληθωρισμού.
Οι καταναλωτές, όμως, δεν υποτιμούν τον πυρετό των τιμών. Τα παιδιά των μνημονίων στην Ελλάδα καλούνται να αντεπεξέλθουν σε περιβάλλον υψηλού πληθωρισμού, και μάλιστα διψήφιου, κάτι που δεν είχαν ζήσει ποτέ.
Στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ θα πέσουν οι τιμές στα τρόφιμα. Πιστεύει κανείς ότι τα μακαρόνια ή το ψωμί -ακόμη κι αν τελειώσει με τρόπο μαγικό η ενεργειακή κρίση, στην οποία σύρθηκε η Ε.Ε.- θα φθηνύνουν; Το ματσάκι μαϊντανού από 50 δραχμές πήγε, την εποχή των μεγάλων, και της ευφορίας, στα 50 λεπτά του ευρώ (170 δρχ.) σε μια νύχτα και δεν άλλαξε πίστα. Ούτε κατά τη δεκαετή κρίση υψηλής ανεργίας, μειωμένων εισοδημάτων και αρνητικού πληθωρισμού.
Το αυξανόμενο κόστος ζωής θα φέρει κοινωνική αναταραχή, το ΔΝΤ προειδοποιεί. Από τον Αύγουστο, ο βρετανικός Γκάρντιαν τα είχε πει. «Πόση οργή θα εμφανιστεί, όταν οδηγηθούν εκατομμύρια νοικοκυριά κάτω από το νερό τον χειμώνα;».
