Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Η Ευρώπη κατάφερε να γίνει ένας απλός παρατηρητής των εξελίξεων στο θέατρο του πολέμου Ρωσίας Ουκρανίας, επωμιζόμενη, μάλιστα, τις βαρύτατες οικονομικές συνέπειες, μετά την Ουκρανία. Παρ’ όλα αυτά, η ηγεσία της Ε.Ε. αναλώνεται αποκλειστικά με το πώς θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης, αλλά και σε αυτό έχει αποτύχει.
Κατάφερε με τις πρωτοβουλίες της να διασπάσει σε περισσότερα από δύο μέτωπα τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λησμονώντας το πρόδηλο. Ότι η ηγεσία κάθε χώρας θα φροντίσει να προστατέψει όσο καλύτερα γίνεται τα συμφέροντα των πολιτών της, εν όψει του δύσκολου χειμώνα και θα βάλει σε δεύτερο πλάνο την κοινή πολιτική της Ε.Ε., η οποία στα μεγάλα ζητήματα σπανίως είναι «κοινή» ή γίνεται «κοινή» κατόπιν πιέσεων με μοχλό τις εκταμιεύσεις κονδυλίων. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Επί του προκειμένου, η Ε.Ε. παρακολουθεί με απάθεια μια πολεμική σύρραξη η οποία γίνεται στα σύνορά της, βυθίζει την ευρωπαϊκή οικονομία σε ύφεση, σε απόγνωση τα νοικοκυριά και την αντιμετωπίζει σαν να διεξάγεται σε κάποια μακρινή ήπειρο. Τι θα μπορούσαν να πράξουν οι Βρυξέλλες; Το αυτονόητο. Να αναλάβουν μια σοβαρή διπλωματική πρωτοβουλία για τη λήξη του πολέμου.
Αυτό, δηλαδή, που επιχείρησε μόνος του (σιωπηρά) ο Μακρόν την περασμένη άνοιξη (και σκόνταψε στις αντιδράσεις του Β. Ζελένσκι και όχι μόνο), αλλά αυτή τη φορά να γίνει συγκροτημένα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Άλλη λύση δεν διαφαίνεται, τουλάχιστον άμεσα, στον ορίζοντα και πολλοί αναλυτές επισημαίνουν τον κίνδυνο να τραβήξει αρκετά χρόνια αυτή η «αστάθεια».
Η εξέλιξη αυτή δεν αντιμετωπίζεται μακροχρόνια με «εξοικονόμηση» ενέργειας. Διότι κι αν εξασφαλιστεί ενεργειακή επάρκεια, το κόστος της θα είναι πανάκριβο.
Αν οι ευρωπαίοι θεωρούν ως «λύσεις» τη συσκότιση, τα ελεγχόμενα ή μη μπλακ άουτ και διάφορες άλλες «ιδέες» που ακούγονται, κρίμα.
