Από την έντυπη έκδοση
Του Πλάτωνα Τσούλου
[email protected]
Οι ρωγμές που δημιουργούνται, χρόνια τώρα, στο πλαίσιο της προσπάθειας άσκησης ενιαίας και αδιαίρετης πολιτικής από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για κρίσιμα, για στρατηγικά θέματα, δυστυχώς μεγαλώνουν. Κάθε κρίση την οποία βιώνει η Ε.Ε. αποκαλύπτει την αδυναμία της να υπερβεί εαυτόν, να συνδιαμορφώσει άποψη πέρα και έξω από τα εθνικά σύνορα, να αποδείξει ότι είναι μια Ένωση που την ενώνουν πολύ περισσότερα από ένα ενιαίο νόμισμα και μια ενιαία αγορά.
Αυτό φάνηκε στη διεθνή κρίση χρέους, όπου η Ευρώπη μοιράστηκε στα δύο μεταξύ βορρά και νότου, όπως και στην πανδημική κρίση, όπου λίγο έλειψε να χαθεί ο κοινός προσανατολισμός ενώ οι Ευρωπαίοι πολίτες ήταν εκτεθειμένοι στην πλέον επικίνδυνη τις τελευταίες δεκαετίες πανδημική απειλή. Αυτό διαφαίνεται και στην τρέχουσα γεωπολιτική κρίση, όπου οι «27» είναι διχασμένοι τόσο για την επιβολή πλαφόν στις τιμές του φυσικού αερίου όσο και για τη θέσπιση ενιαίου χρέους προς αντιμετώπιση της ενεργειακής ακρίβειας.
Στο μεταναστευτικό, επίσης η Ευρώπη δεν επέδειξε σύμπνοια, όπως σύμπνοια δεν επέδειξε και για τη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων. Ανύπαρκτος είναι ακόμα ο ευρωπαϊκός στρατός, με αποτέλεσμα τα κοινά σύνορα της Ε.Ε. να φυλάσσονται από εθνικές και μόνο δυνάμεις.
Ίσως κάποια στιγμή διαπιστώσουμε ότι η ατολμία των εθνικών κυβερνήσεων να παραχωρήσουν μεγαλύτερο μέρος των εξουσιών τους στα κεντρικά όργανα της Ε.Ε. να αποτελέσει χειρότερη επιλογή από τις πολιτικές ή και οικονομικές ακροβασίες στις οποίες επιδίδονται εθνικοί ηγέτες, που ανάλογα με τα συμφέροντα, τις πολιτικές συμμαχίες, τις εθνικές επιδιώξεις ή τις τρέχουσες συγκυρίες συσπειρώνονται δυο δυο ή τρεις τρεις υπερασπιζόμενοι όχι το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, αλλά επιμέρους συμφέροντα.
