Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Τουρκία και η Λιβύη εμμένοντας στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο υπέγραψαν «2 μνημόνια συνεργασίας για τους υδρογονάνθρακες και το πρωτόκολλο», όπως «κελάιδησε» ο Τούρκος ΥΠΕΞ. «Τρίτες χώρες δεν έχουν δικαίωμα να παρέμβουν στη συμφωνία», που προβλέπει -αν κατάλαβα καλά, γιατί υπάρχουν σημεία θολάότι τουρκικές και λιβυκές εταιρείες ενέργειας πρόκειται να πραγματοποιήσουν από κοινού έρευνες και γεωτρήσεις σε θάλασσα και ξηρά.
Το Λιβυκό Κοινοβούλιο χαρακτήρισε παράνομη τη συμφωνία. Έχει μία σημασία, αν και αναμενόμενη η διαφωνία, αφού δεν αναγνωρίζει του Αμπντουλχαμίντ Ντμπεϊμπά την εξουσία.
Νωρίτερα, η Αθήνα ξεκαθάρισε ότι «δεν θα επιτραπεί η παραβίαση» της ελληνο-αιγυπτιακής συμφωνίας του 2020 για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, η οποία, αν και μερική, θεωρείται επαρκής για την αποκοπή της τουρκικής ΑΟΖ από τη λιβυκή, των οποίων η σύνδεση δεν φαίνεται σε κανέναν άλλο χάρτη πέραν εκείνου του Τουρκολιβυκού Μνημονίου.
Το Υπουργείο Εξωτερικών προβαίνει σε ενημέρωση συμμάχων και εταίρων. Κάποιοι εξ αυτών ανταγωνίζονται να επηρεάσουν τις εξελίξεις σε αυτήν την ανομοιογενή, τεράστια (τέταρτη σε έκταση στην Αφρική) και πλούσια σε ορυκτούς πόρους χώρα, που είναι de facto χωρισμένη, με δύο παράλληλες κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς, με οπλαρχηγούς, φύλαρχους, και δύο ξένες δυνάμεις δυναμικά στο πεδίο.
Η κατάσταση στη Λιβύη έχει ξεφύγει πάλι και οι συσχετισμοί προξενούν ζάλη. Οι πρώην φίλοι γίνονται εχθροί και τούμπαλιν. Εδώ είμαστε. Προ διετίας, οι σχέσεις του στρατηγού Σίσι με τον Ερντογάν ήταν σε τρικυμία. Οι Αιγύπτιοι αντιμετώπιζαν την τουρκική παρουσία στη Λιβύη ως εχθρική. Πλέον, τουλάχιστον μία κατανόηση/ανοχή γίνεται κι από τον αμύητο στα διεθνή αντιληπτή. Αυτό που κυρίως, όμως, ανησυχεί είναι η σαφής τουρκική επιλογή για επέκταση θαλάσσιας επιρροής. Με αμφισβήτηση των ελληνικών δικαιωμάτων, πέρα και πάνω από προεκλογικές σκοπιμότητες του Ερντογάν. Ντιν νταν...
