Από την έντυπη έκδοση
Του Πλάτωνα Τσούλου
[email protected]
Η προκλητική, τις περισσότερες φορές προσβλητική, και με διάρκεια, ρητορική του Τούρκου προέδρου Ερντογάν δεν έχει τέλος. Η συνεχώς κλιμακούμενη ένταση της επιθετικής αυτής στάσης εναντίον της χώρας μας αρχίζει πλέον να ξεπερνά πολλές από τις κόκκινες γραμμές της πολιτικής και της διπλωματίας.
Συχνή χρήση πολεμικών όρων, στρεβλή επίκληση του Διεθνούς Δικαίου, τακτικά -σχεδόν καθημερινά- παραληρήματα για τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο και τα ελληνικά νησιά, πολιτική αναθεωρητισμού των διεθνών συμβάσεων, συνεχείς αναφορές στις ένοπλες δυνάμεις, απειλές περί στρατιωτικών επιθέσεων κατά τις νυχτερινές ώρες σε ακριτικά νησιά ή βραχονησίδες της χώρας, καθημερινές παραβιάσεις του θαλάσσιου και εναέριου εθνικού χώρου, εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, συνθέτουν την πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας.
Πρόκειται για ρητορική που λίγο απέχει από το να μετατραπεί σε πράξη, σε περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη φλέγεται από τη διεθνή γεωπολιτική κρίση συνεπεία της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ο Ερντογάν πιέζεται από τις ΗΠΑ να αλλάξει στάση, όταν η αποσταθεροποίηση της Νοτιοανατολικής Μεσογείου σε αυτή τη φάση θα εξυπηρετούσε γεωστρατηγικά τη Ρωσία. Το εν λόγω σενάριο αποκτά, δε, άλλες διαστάσεις αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η Τουρκία οδεύει σε εκλογές με τον Ερντογάν να κατέρχεται αποδυναμωμένος, ένεκα της δριμείας οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα.
Η Δύση στέκεται στο πλευρό της Ελλάδας. Το πρόβλημα πέρα από εθνικό είναι σαφώς και ευρωπαϊκό, όμως αν η κατάσταση περιπλακεί περισσότερο, στην πρώτη γραμμή της όποιας εμπλοκής το πιθανότερο είναι ότι θα βρεθεί η Ελλάδα και μόνο η Ελλάδα. Γι’ αυτό δεν αρκεί να έχουμε μόνο το δίκιο με το μέρος μας, αλλά κάποια στιγμή να το βρούμε…
