Με μακριά μαλλιά και γκρι-λευκό μούσι, ο Ντούγκιν είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο γνωστούς ιδεολόγους της Ρωσίας έχοντας χαρακτηριστεί ως «ο εγκέφαλος του Πούτιν» ή «ο Ρασπούτιν του Πούτιν». Αναμφισβήτητα ήταν ο πραγματικός στόχος της δολοφονικής επίθεσης που τελικά προκάλεσε τον θάνατο της κόρης του, Ντάρια Ντούγκινα.
Ωστόσο, η πραγματική επιρροή του στον Ρώσο πρόεδρο παραμένει θέμα έντονης συζήτησης, αναφέρει ο Guardian σε εκτενή αναφορά του.
Γεννημένος το 1962 σε υψηλόβαθμη στρατιωτική οικογένεια, ο Ντούγκιν πέρασε τα πρώτα του χρόνια ως αντικομμουνιστής αντιφρονών. Εντάχθηκε σε διάφορες εκκεντρικές πρωτοποριακές συλλογικότητες που ξεπήδησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες της Σοβιετικής Ένωσης, όπου ήταν γνωστός για το φλερτ του με την πολιτική της ναζιστικής Γερμανίας.
Στην δεκαετία του 1990 αναδύθηκε στην πολιτική σκηνή, ως αρθρογράφος στην ακροδεξιά εφημερίδα Den.
Σε ένα μανιφέστο του 1991 που δημοσιεύτηκε στην Ντεν, ο Ντούγκιν εξέθεσε για πρώτη φορά το αντιφιλελεύθερο και υπερεθνικιστικό όραμά του για τη Ρωσία, μια χώρα που είπε ότι ήταν προορισμένη να αντιμετωπίσει την ατομικιστική και υλιστική Δύση.
Κατά τα ταραχώδη χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Ντούγκιν συνίδρυσε το Εθνικό Μπολσεβίκικο κόμμα μαζί με τον μυθιστοριογράφο Έντουαρντ Λιμόνοφ, «παντρεύοντας» την φασιστική με την κομμουνιστική ρητορική.
Η κοσμοθεωρία του Ντούγκιν διατυπώνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια στη δημοσίευσή του το 1997 The Foundations of Geopolitics, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες έγινε εγχειρίδιο στη ρωσική ακαδημία γενικού επιτελείου και εδραίωσε τη μετάβασή του από αντιφρονούντα σε εξέχοντα πυλώνα του συντηρητικού κατεστημένου.
Στο βιβλίο, ο Ντούγκιν ανέπτυξε το όραμά του να διχάσει τον κόσμο, καλώντας τη Ρωσία να ανακτήσει την επιρροή της μέσω προσαρτήσεων και συμμαχιών, διακηρύσσοντας παράλληλα την αντίθεσή του στην ύπαρξη της Ουκρανίας ως κυρίαρχο κράτος.
«Η Ουκρανία ως κράτος δεν έχει καμία γεωπολιτική σημασία, καμία ιδιαίτερη πολιτιστική παγκόσμια σημασία, καμία γεωγραφική μοναδικότητα, καμία εθνική αποκλειστικότητα.Οι εδαφικές της φιλοδοξίες αντιπροσωπεύουν τεράστιο κίνδυνο για όλη την Ευρασία» έγραψε.
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος της Ρωσίας επανέλαβε μερικές από τις απόψεις του Ντούγκιν για την Ουκρανία στο δοκίμιό του 4.000 λέξεων για την ιστορική ενότητα των Ρώσων και των Ουκρανών , το οποίο πολλοί είδαν ως σχέδιο για την εισβολή που εξαπέλυσε μόλις έξι μήνες μετά τη δημοσίευσή του.
Ωστόσο, δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι οι ριζοσπαστικές αντιδυτικές σκέψεις του Ντούγκιν θα γίνονταν τελικά mainstream στη Μόσχα όταν ο Πούτιν έγινε πρόεδρος το 2000.
Αρχικά, ο νεοεκλεγείς ηγέτης φαινόταν να επιβλέπει την ενσωμάτωση της χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, ενώ οι απλοί Ρώσοι αγκάλιασαν το δυτικό fast food και την ποπ κουλτούρα.
Οι ανελεύθερες ολοκληρωτικές ιδέες του Ντούγκιν κρίθηκαν λάθος και ο ίδιος βρέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής εξουσίας. Ωστόσο, συνέχισε να γράφει και να δίνει διαλέξεις, αναπτύσσοντας περαιτέρω την έννοια του Ευρασιανισμού, το φασιστικό πολιτικό δόγμα που βλέπει τη Μόσχα ως το κέντρο μιας αντίπαλης αυτοκρατορίας στην Δύση.
Η θέση του Ντούγκιν άλλαξε το 2012 όταν ο Πούτιν ανέλαβε ξανά την εξουσία μετά από μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Τότε ο Ρώσος ηγέτης αγκάλιασε ένα συντηρητικό όραμα για τη χώρα του.
VIA REUTERS/TSARGRAD.TV
Ο Ντούγκιν αισθάνθηκε περαιτέρω δικαιωμένος όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία το 2014 και ξεκίνησε έναν αιματηρό πόλεμο στο Ντονμπάς.
«Πιστεύω ότι πρέπει να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε [Ουκρανούς], δεν μπορεί να γίνει άλλη κουβέντα», είπε ο Ντούγκιν σε ένα βίντεο που απευθύνθηκε στους οπαδούς του εκείνη την εποχή, καθιστώντας τον ένα από τα πιο μισητά ρωσικά δημόσια πρόσωπα στο Κίεβο.
Παρά τη βίαιη ρητορική του Ντούγκιν, συνέχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό, διατηρώντας στενούς δεσμούς με στοχαστές της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς, οι οποίοι επίσης κατήγγειλαν τον φιλελευθερισμό, τον φεμινισμό και την κυριαρχία των ΗΠΑ.
Ήταν επίσης συχνά προσκεκλημένος σε συνέδρια σε όλο τον κόσμο, συζητώντας με τον Γάλλο φιλόσοφο Bernard-Henri Lévy στο Άμστερνταμ μόλις το 2019.
Ο Ντούγκιν φέρεται να ταξίδευε χωρίς ασφάλεια εντός και εκτός Ρωσίας, κάτι που ορισμένοι επεσήμαναν βιαστικά ως μία από τις πιθανές εξηγήσεις πίσω από την επίθεση του Σαββάτου, η οποία φέρεται να είχε σκοπό να τον σκοτώσει.
Η πραγματική επιρροή του Ντούγκιν στις καθημερινές επιχειρήσεις του Πούτιν είναι ένα μακροχρόνιο θέμα συζήτησης, με ορισμένους να τον αποκαλούν «πνευματικό οδηγό του Πούτιν» και άλλους, να τον θεωρούν απλώς μια καλτ φιγούρα που προωθούσε την ιδέα πως είναι κοντινός του Ρώσου προέδρου, για προσωπικό κέρδος. Ο Ντούγκιν φέρεται να έχει ζητήσει έως και 500 ευρώ (425 £) για μία συνέντευξη σε δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Παρόλα αυτά, το σήμα του ρωσικού εθνικισμού του, έχει γίνει αναμφισβήτητα δημοφιλές σε μεγάλο μέρος της πολιτικής ελίτ της Ρωσίας και οι απόψεις του βοήθησαν να διαμορφωθεί η ιδεολογία πίσω από την εισβολή στην Ουκρανία.
Η δολοφονία της κόρης του Ντούγκιν, Ντάρια, μιας δημοσιογράφου υπέρ του Κρεμλίνου, ιδεολογικά ευθυγραμμισμένη με τον πατέρα της, προκάλεσε σοκ στα κορυφαία κλιμάκια της ρωσικής κοινωνίας.
Τα πλάνα που κυκλοφόρησαν σε όλη τη Ρωσία από το καμένο αυτοκίνητο θα φέρουν επίσης μνήμες από την ταραγμένη δεκαετία του 1990, όταν οι δολοφονίες με παγιδευμένο αυτοκίνητο ήταν ρουτίνα, ένα σκοτεινό χαρακτηριστικό μιας προηγούμενης εποχής που η προεδρία του Πούτιν δεσμεύτηκε να τελειώσει.
naftemporiki.gr
