Από την έντυπη έκδοση
Toυ Μωυσή Λίτση
[email protected]
Με ένα «νέο Τσέρνομπιλ» απειλείται η ανθρωπότητα, αυτή τη φορά όχι λόγω της ολιγωρίας των αρχών, αλλά λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία. Ουκρανοί και Ρώσοι αλληλοκατηγορούνται για το πρόσφατο χτύπημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Ζαπορίζια, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Ωστόσο, αν ο μη γένοιτο συμβεί το μοιραίο, δεν θα υπάρχει χρόνος ούτε για το Κίεβο ούτε για τη Μόσχα για να επιρρίπτουν ευθύνες.
Η νέα επίθεση στη Ζαπορίζια συνέπεσε μάλιστα με την επέτειο των 77 ετών από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας, στη Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945) και το Ναγκασάκι (9 Αυγούστου).
Οι καταστροφικές συνέπειες της πρώτης ατομικής βόμβας μοιάζουν σήμερα με «στρακαστρούκα» μπροστά στα όσα θα μπορούσαν να συμβούν σε ένα πυρηνικό ατύχημα. Κι όμως παρά τα κροκοδείλια δάκρυα του «ποτέ ξανά» που ακούγονται με αφορμή την τραγική επέτειο των Χιροσίμα-Ναγκασάκι, η πυρηνική απειλή είναι εδώ…
Όχι μόνο λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και του ενδεχόμενου ενός εκούσιου ή ακούσιου χτυπήματος σε κάποια από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις στη χώρα.
O πυρηνικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις -ΗΠΑ, Ρωσία- καλά κρατεί. Μικρότερα κράτη, π.χ. Βόρεια Κορέα, Ιράν, φιλοδοξούν να μπουν στο κλαμπ των πυρηνικών όπλων, ενώ στα αυτιά της διεθνούς κοινής γνώμης φαντάζει ακόμη «λογικό» το επιχείρημα πως η απόκτηση πυρηνικών όπλων συμβάλλει στη… σταθερότητα και την αποτροπή, αφού κανένα κράτος δεν θα αποτολμήσει ελαφρά τη καρδία να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων έναντι του εχθρού του…
Πέραν όμως των εξοπλισμών, η ενεργειακή κρίση ξαναφέρνει στο προσκήνιο τη χρήση πυρηνικής ενέργειας (βλέπε Γαλλία), ενώ στη γειτονιά μας, το Κοζλοντούι της Βουλγαρίας και το Ακούγιου της Τουρκίας είναι αρκετά για να μας θυμίζουν τον κίνδυνο της πυρηνικής ενέργειας ακόμη και αν αυτή χρησιμοποιείται για ειρηνικούς σκοπούς.
