Από την έντυπη έκδοση
Toυ Μωυσή Λίτση
[email protected]
H διακηρυγμένη πρόθεση του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ να προχωρήσει σε επανένωση της Ταϊβάν με την Κίνα, θεωρείται η βασική αιτία της κατακόρυφης ανόδου της έντασης στις σχέσεις Ουάσιγκτον-Πεκίνου. Η Ταϊβάν αποσχίστηκε από την υπόλοιπη Κίνα εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στους κομμουνιστές και τους εθνικιστές που τερματίστηκε το 1949. Η ηττημένη πλευρά κατέφυγε στην Ταϊβάν και σχημάτισε εξόριστη κυβέρνηση. Η Ταϊβάν δεν έχει αναγνωριστεί από την πλειονότητα των κρατών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.
Αυτή ωστόσο είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ο αυξανόμενος οικονομικός, τεχνολογικός και στρατιωτικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Όσο για τα περί υπεράσπισης της δημοκρατίας που ξεστόμισε η Νάνσι Πελόζι κατά την επίσκεψή της στην Ταϊβάν, μοιάζουν με ανέκδοτο, όταν η Ουάσιγκτον (και η υπόλοιπη Δύση) συναναστρέφεται για παράδειγμα με ηγέτες τύπου Ερντογάν, με την καταστολή των ανθρωπίνων, δημοκρατικών και άλλων δικαιωμάτων στα ύψη.
Για να μην αναφερθούμε στον Σαουδάραβα πρίγκιπα Μπιν Σαλμάν, ο οποίος αν και εμπλέκεται προσωπικά στην πρωτοφανή εξόντωση του αντικαθεστωτικού δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, γίνεται δεκτός μετά βαΐων και κλάδων. Πετρέλαιο γαρ…
Όταν το 1999 η κυριότερη και διόλου ριζοσπαστική αμερικανική ομοσπονδία εργαζομένων AFL-CIO αντιδρούσε στην ένταξη της Κίνας στον ΠΟΕ, λόγω της απουσίας θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, η αμερικανική πολιτική ηγεσία σιωπούσε.
Η Κίνα με το φθηνό εργατικό δυναμικό και τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης φάνταζε τότε ιδανική επένδυση για δεκάδες πολυεθνικές, μην αφήνοντας χώρο για ευαισθησίες περί εργατικών δικαιωμάτων. Η επίσκεψη Πελόζι δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ρίχνει νερό στο μύλο της σινοαμερικανικής έντασης, την ώρα που πληθαίνουν διεθνώς οι εστίες αναταραχής.
