Του Βασίλη Αγγελόπουλου
v.aggelopoulos@naftemporiki.gr
Ζούμε σε μια αγγελικά πλασμένη αγορά εργασίας. Ο σεβασμός που διέπει τις σχέσεις εργοδοτών και εργαζομένων είναι παροιμιώδης. Είναι τόσο αγαστές οι σχέσεις των δύο μερών, που μπορούν κατά το δοκούν και με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων να τροποποιούνται οι ημέρες της εβδομαδιαίας εργασίας. Όποτε τους εξυπηρετεί (τους εργαζόμενους), δουλεύουν πενθήμερο και όποτε επιθυμούν, μπορούν να εργάζονται… εξαήμερο!
Ναι, πολύ καλά διαβάζετε. Αυτή είναι κοντολογίς, η άποψη που έχει το υπουργείο Εργασίας για την σχέση εργοδοτών και εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα, με δική τους επιθυμία, να αυξάνουν τις ημέρες εργασίας τους. Πρόκειται για μέτρο που ξεκινάει από τον πολύπαθο κλάδο του επισιτισμού και (ποιος ξέρει), ίσως έπεται και συνέχεια. Αλλά κάπου εδώ πρέπει να σταματήσει η πλάκα. Έπαψε το θέμα να αγγίζει τα όρια της αστειότητας. Πλέον η κατάσταση έχει γίνει εξαιρετικά σοβαρή.
Οι εργαζόμενοι λοιπόν, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που θα υπογράφουν στο εξής, θα αποτελούν μια συμφωνία – λάστιχο. Ανάλογα με τις ανάγκες του κλάδου, θα μπορούν τα συμφωνηθέντα να μεταβάλλονται. Ας πούμε, αυτή την περίοδο στον επισιτισμό ψάχνουν μερικές χιλιάδες εργαζόμενους για να καλύψουν τις κενές θέσεις. Άδικος κόπος. Δεν υπάρχει πλέον λόγος οι εργοδότες να αναζητούν εργαζόμενους «με το τουφέκι». Τους έχουν έτοιμους. Έρχεται το υπουργείο Εργασίας και «ανοίγει τον δρόμο» για εξαήμερη εργασία και ξαφνικά οι υπάρχοντες εργαζόμενοι, αυξήθηκαν. Πραγματική κλωνοποίηση!
Και για να δώσει μια πιο… συναισθηματική χροιά στο όλο εγχείρημα, το υπουργείο Εργασίας, αφήνει στους εργαζόμενους το δικαίωμα της πρωτοβουλίας. Δηλαδή, αν θέλουν οι ίδιοι «για προσωπικούς ή για οικογενειακούς λόγους», θα μπορούν να αιτηθούν από τον εργοδότη τους, να τους βάλει να δουλεύουν έξι ημέρες την εβδομάδα, αντί για πέντε. Και το συνολικό εβδομαδιαίο ωράριο θα μένει το ίδιο, δηλαδή 40 ώρες. Κάτι που σημαίνει ότι, αντί για οκτάωρο θα δουλεύουν έξι ώρες και 40 λεπτά ημερησίως.
Αλήθεια, θα είχε ενδιαφέρον οι εμπνευστές της εγκυκλίου που ορίζει όλα τα ανωτέρω και αλλάζει άρδην το εργασιακό καθεστώς στην χώρα, να μας εξηγούσαν ποιοι ακριβώς θα μπορούσαν να είναι οι «προσωπικοί ή οικογενειακοί λόγοι» που θα οδηγούσαν τους εργαζόμενους να βγάλουν τα ματάκια τους, με τα χεράκια τους! Δηλαδή να ζητήσουν να δουλεύουν περισσότερες ημέρες την εβδομάδα. Και πώς εξασφαλίζεται, σε μια περίοδο που το ΣΕΠΕ επιχειρεί να μετασχηματιστεί σε Ανεξάρτητη Αρχή και μάλλον υπολειτουργεί, να γίνονται έλεγχοι που θα διασφαλίζουν ότι όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι, θα δουλεύουν έξι ώρες και 40 λεπτά την ημέρα και όχι… 16 ώρες και 40 λεπτά ημερησίως.
Όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με ολοφάνερη Κερκόπορτα στους όρους εργασίας. Την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη έχει ανοίξει η συζήτηση για την τετραήμερη απασχόληση, εδώ «από το παράθυρο» βρισκόμαστε μπροστά στην εξαήμερη!
Τα συνδικάτα μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της «ντρίμπλας» που επιχειρείται. Ακόμα και οι ίδιοι οι εργοδότες όμως, δεν έχουν καταλάβει πού πάνε να μπλέξουν. Εξαθλιώνοντας το εργατικό δυναμικό ενός κλάδου, δεν θα επιτευχθεί ο στόχος. Ούτε τα έσοδα θα αυξηθούν, ούτε η ποιότητα στις υπηρεσίες θα γίνει πράξη. Πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται.
Όσο για την Κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας, η κριτική κάπου χάνει το νόημά της. Τουλάχιστον ας ψάξουν την επόμενη φορά να βρουν πιο αληθοφανή επιχειρήματα. Γιατί η έννοια του «προσωπικού ή οικογενειακού λόγου» για να δουλεύουν οι εργαζόμενοι έξι ημέρες την εβδομάδα, φαντάζει απλώς σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Που δεν θα αρέσει καθόλου στους εργαζόμενους των 600 ή των 700 ευρώ στον επισιτισμό, ή σε όποιον άλλο κλάδο πάρει σειρά…
