Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Τα πρώτα 24ωρα της εισβολής οι «ειδικοί» στη Μ. Βρετανία εκτιμούσαν ότι, αν το καθεστώς Ζελένσκι άντεχε για 10 μέρες, η Ρωσία θα κατέρρεε οικονομικά, διότι η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της κοστίζει 15 δισ. λίρες, κοντά 18 δισ. ευρώ την ημέρα.
Ο λόγος που ήθελε η προπαγάνδα του Λονδίνου να περάσει στην κοινή γνώμη αυτή τη θέση ήταν για να δικαιολογήσει τη βιαστική και μαζική αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία. Έστειλε μαζί με την Ουάσιγκτον όσα περισσότερα μπορούσε με την ελπίδα να δώσει ένα σκληρό μάθημα στον εισβολέα, ωστόσο ο πόλεμος ξεπέρασε τις 100 μέρες και αυτή που δοκιμάζεται είναι η Βρετανία, η οποία αντέχει μόνο υπό το όραμα αναβίωσης του χαμένου μεγαλείου της.
Εκείνη που δείχνει να μην αντέχει είναι η Ευρώπη, που στερείται στρατηγικής, στόχων και οιουδήποτε οράματος, αιχμάλωτη στα χέρια ενός πυκνού δικτύου γραφειοκρατών, σιτιζόμενων από την παραπαίουσα πια γερμανική ηγεμονία. Μπροστά της κι όσο πλησιάζει απειλητικά ο «ρωσικός χειμώνας»-αυτός που στο παρελθόν έχει καταστρέψει στρατηγικές άλλων πολύ πιο φιλόδοξων ηγετών της Δύσης από τους σημερινούς-έχει μόνο εφιάλτες.
Ο Όλαφ Σολτς βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να αποκηρύξει την ενεργειακή πολιτική των προκατόχων του και εμμέσως την ευεργετική για την ευημερία της χώρας του Οστπολιτίκ του σπουδαιότερου καγκελάριου της μεταπολεμικής Γερμανίας Βίλι Μπραντ, ψάχνοντας τώρα στα κάρβουνα ή την πυρηνική ενέργεια «καινούργιες» λύσεις. Το ενδεχόμενο να βρεθεί και η δική του χώρα στο κλαμπ των χρεωκοπημένων χωρών, με αμερικανική έμπνευση, είναι πλέον περισσότερο από ορατό. Ο Εμανουέλ Μακρόν αφού λαχτάρισε στις προεδρικές εκλογές, ακόμα πιο δύσκολα προβλήματα κυβερνητικών ισορροπιών του έφεραν οι βουλευτικές κάλπες στη χώρα του. Ο Μάριο Ντράγκι κινδυνεύει να τσαλαπατηθεί στο μέσον της διαμάχης Γερμανίας και ΗΠΑ.
Οι νέοι ολιγάρχες του δυτικού κόσμου δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται για τις μεταπολεμικές ισορροπίες, όπως τις εξασφάλισαν οι πολιτικοί των δεκαετιών του '50 και του '60. Επιζητούν τον δικό τους ρόλο στον κόσμο που οι ίδιοι προωθούν με βιασύνη μέσα από τα πολιτικά σχήματα που τους εκφράζουν καλύτερα υπό την αμερικανοβρετανική ηγεμονία που επιστρέφει στη διεθνή σκηνή για να επιβάλει τους κανόνες στη μετά-Ουκρανία εποχή.
Ο πόλεμος αυτός αλλάζει την εικόνα του κόσμου. Πρώτα και κύρια του καταχρεωμένου δυτικού κόσμου της χλιδής συμπαρασύροντας τον κόσμο της παραγωγής, της εργασίας και του πνεύματος. Η μεγάλη απάτη της επερχόμενης ευημερίας που είχε ως ορόσημο το έτος 2.000 έφτασε στα όριά της. Η πανδημία της χρεοκοπίας εξαπλώνεται με ταχύτητα που δεν μπορεί να ελεγχθεί πια από καμία μεγάλη κεντρική τράπεζα είτε αυτή λέγεται ΕΚΤ είτε FED. Τέτοιες κρίσεις ξεπλένονται μόνο είτε με πόλεμο είτε με επώδυνος συμβιβασμούς αυτών που έχουν καρπωθεί τα μέγιστα από την αγελάδα της σημερινής «Μπελ Επόκ». Τις όποιες όμως ελπίδες για συμβιβασμούς κατέρριψε η αποτυχημένη σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών των G 20 στην Ινδονησία.
Τέτοιες κρίσεις ελέγχονται από τους ανερχόμενους ολιγάρχες παντός στρατοπέδου, οι οποίοι δεν πληρώνουν το κόστος αλλά νέμονται τα κέρδη αυτών των πολέμων.
Αρκετοί είναι αυτοί που, στο σκηνικό όπως διαμορφώνεται, αγωνιούν για την τύχη της δημοκρατίας. Αγωνία χωρίς αντικείμενο. Τη δημοκρατία την έχουν ευτελίσει ήδη αυτοί που σήμερα καμώνονται τους υπερασπιστές της.
