Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Με την παράσταση «Ακούω ήχον κώδωνος», μια συρραφή αποσπασμάτων από ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής του Μποστ  -θεατρικά, πεζά, ποιήματα, λεζάντες, διαφημίσεις, τραγούδια, επιθεωρησιακά νούμερα-  που έκανε ο ίδιος ο Θανάσης Παπαγεωργίου, γιορτάζει το Θέατρο Στοά την επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυσή του και περιοδεύει.

Η Φαύστα, ο Γιάννης, το Ριτσάκι, η Μήδεια, ο Ιάσων, η Καλόγρια, η Μαρία Πενταγιώτισσα, ο Κολόμβος, ο κ. και η κα Ιατρού, ο πάτερ Αμβρόσιος, ο Πάρις, η Μαριάνθη, συνολικά 20 ήρωες του Μποστ, συναντιόνται στους γάμους του Ριτσακίου με τον Πάρι, αμφότεροι ανευρεθέντες μέσα στην κοιλιά ψαριών! 15 ηθοποιοί και μια μικρή λαϊκή ορχήστρα αποτελούμενη από τους ίδιους τους ηθοποιούς του θιάσου με διευθυντή τον Διονύση Τσακνή,  θα παραβρεθούν στον γάμο, ο οποίος όμως θα έχει τραγική κατάληξη από την ξαφνική εμφάνιση του Κολόμβου, «που πήγε κι ανακάλυψε την Αμερική» και καθόρισε το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας, αλλά και από τη γνωστή απόφαση της Μήδειας να σφάξει τα παιδιά της, λόγω της ερωτικής διαγωγής του Ιάσονα.

Η Λήδα Πρωτοψάλτη και ο Θανάσης Παπαγεωργίου γιορτάζουν την επέτειο της Στοάς μαζί με πολλούς από τους βασικούς τους συνεργάτες αλλά και νεότερους καλλιτέχνες, απαγγέλλοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας τα κείμενα του Μποστ, με μουσικές του αείμνηστου συνεργάτη Βασίλη Δημητρίου, αλλά και με νέα τραγούδια που έγραψε ο Διονύσης Τσακνής, πάντα πάνω σε στίχους του Μποστ.

Με τον διαχρονικά πιστό στην Τέχνη του, σπουδαίο θεατράνθρωπο Θανάση Παπαγεωργίου, είχαμε τη μεγάλη χαρά και τιμή να μιλήσουμε.

Το θέατρο Στοά γιορτάζει φέτος τα 50 του χρόνια. Πώς ξεκινήσατε και πού είστε σήμερα;

«Ξεκινήσαμε από το μηδέν, κυριολεκτικά, και φτάσαμε εδώ που μας έχει τοποθετήσει η ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Δεν θα κάνω εγώ την αποτίμηση γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν τόσο υποκειμενικό, που θα καταντούσε γελοίο, όπου κι αν τοποθετήσω τη σημερινή στιγμή. Καλύτερα να πω ότι σήμερα βρισκόμαστε πάντα στην αναζήτηση της αλήθειας, πάντα στην προσπάθεια και πάντα στην μαθητεία, αφού ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι κατέχεις κάτι, κυρίως όταν μιλάς για την Τέχνη».

«Άπειρες ευτυχείς στιγμές, άπειρες δυστυχείς. Και ευτυχώς που ήταν έτσι – δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς – για να γλιτώνουμε από τη μονοτονία. Μια 50ετής πορεία είναι σαν ένα καρδιογράφημα. Η γραμμή του καρδιογράφου ανεβοκατεβαίνει συνεχώς. Και ξέρουμε όλοι τι σημαίνει αν γίνει μια ευθεία…»

Τι σηματοδοτεί για το Θέατρο Στοά, ο Μποστ;

«Ο Μποστ κατέχει στη Στοά μια περίοδο, από το 1987 ως το 1995 που πέθανε, όπου παίχτηκαν από εμάς τρία από τα μεγάλα του έργα και μια επιθεώρηση –“40 χρόνια Μποστ”, “Φαύστα”, “Μήδεια” και “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”- από τα οποία τα δύο τελευταία γράφτηκαν ειδικά για μας. Είναι  προφανές ότι όταν ένας συγγραφέας γράφει έργο ειδικά για έναν θίασο, οι ευθύνες είναι πολλαπλάσιες τόσο για τον θίασο όσο και για εκείνον που τον επέλεξε. Πρέπει και οι δύο να μην διαψευστούν, όπως πιστεύω ότι συνέβη. Αυτά τα ανεβάσματα έκαναν τη Στοά να θεωρηθεί “ειδική” στον Μποστ, κάτι που μ’ ενοχλεί να το ακούω επειδή απεχθάνομαι τους ειδικούς. Εμείς δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το να τα αγαπήσουμε, όπως κάθε έργο με το οποίο ασχοληθήκαμε. Αν λέγεται κάτι τέτοιο, λοιπόν, μάλλον θα σημαίνει ότι αρέσει περισσότερο η οπτική μας στα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάποια “εξειδίκευση”. Κάνουμε θέατρο και θέλουμε να το κάνουμε σωστά».

«Ο Μποστ προσφέρεται για αριστοφανικά πανηγύρια κι εγώ ήθελα ένα τέτοιο για την επέτειό μας. Μια “Μποστειάδα” ήταν ό,τι έπρεπε, αφού μέσα στην παράστασή μας παρελαύνουν οι περισσότεροι από τους ήρωές του, τραγουδούν, χορεύουν, πίνουν και, κυρίως, μιλάνε τη φοβερή του γλώσσα. Το “Ακούω ήχον κώδωνος” ξεκινάει από μια βεγγέρα και καταλήγει σε ένα γαμήλιο γλέντι. Και στο βάθος, η γνωστή κατάληξη: μια τραγωδία, αφού η Μήδεια επιμένει να σφάζει τα παιδιά της».

Ποια θεωρείτε ότι είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των παραστάσεών σας;

«Σεβασμός στον θεατή, ειλικρίνεια, τιμιότητα, αμεσότητα, σκηνική γενναιοδωρία. Αυτά απαιτώ εγώ από τον ηθοποιό και αυτά θέλω να είναι η βάση κάθε παράστασής μας».

Λήδα Πρωτοψάλτη

«Δεν υπάρχουν για τη θεατρική τέχνη εύκολες περίοδοι, πάντα είναι δύσκολα. Και δεν το εννοώ οικονομικά. Η λειτουργία του είναι τέτοια. Το θέατρο είναι ταγμένο να διευκολύνει την πνευματική υπόσταση του θεατή του, να τον διατηρεί εν εγρηγόρσει, να του βάζει ερωτήματα, να τον κάνει να σκέφτεται, να μην παραιτείται, να αντιστέκεται, να απαιτεί, να αμφισβητεί. Όλες αυτές οι λειτουργίες ακυρώνονται όταν η “χρονική περίοδος” είναι καλή. Και επειδή στη ζωή μας τέτοιες δεν υπάρχουν, παρά μόνο καλές στιγμές, είναι ανάγκη να τον βοηθάμε να μπορεί να αντεπεξέρχεται».

«Δεν μπορείς να κάνεις σχέδια σε μια φάση που όλα είναι αιωρούμενα. Το ένιωσα από τότε που μας επιβλήθηκε η καραντίνα, ότι δύσκολα θα επανέλθουμε εκεί που ήμασταν πριν. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα μέσα μας -οι σχέσεις μας, οι φόβοι μας, το αβέβαιο μέλλον, η εύθραυστη ειρήνη– που δεν μας επιτρέπουν να προχωράμε σε ουσιαστικούς σχεδιασμούς, παρά μόνο σε κάποιους τεχνικούς. Κάθε μήνας που περνάει, για να μην πω κάθε εβδομάδα, αλλάζει τις προοπτικές. Είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε βήμα-βήμα».

Διονύσης Τσακνής

ΑΚΟΥΩ ΗΧΟΝ ΚΩΔΩΝΟΣ

Σύνθεση κειμένων του Μποστ από τον Θανάση Παπαγεωργίου

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική:  Βασ. Δημητρίου-Διονύσης Τσακνής

Σκηνικό: Λέα Κούση

Κοστούμια: Μποστ σε επιμέλεια Λέας Κούση 

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Αργύρης Παυλίδης, Γιώργος Ζιόβας, Ευδοκία Σουβατζή, Άννα Μονογιού, Εύα Καμινάρη, Άρης Τρουπάκης, Μαρία Νίκα, Αναστασία Κονίδη, Δήμητρα Κόκκορη, Γιλμάζ Χουσμέν, Χρήστος Καρύπης και ο Διονύσης Τσακνής

Παραστάσεις στην Αττική:

26/06 Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο - Λαύριο, Αττική στις 21:00

28/06 Βεάκειο Θέατρο Πειραιά στις 21:30

30/06 Αθλητικό & Πολιτιστικό Πάρκο Νέας Μάκρης στις 21:30

03/07 Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας στις 21:30

04/07 Θέατρο Πέτρας Πετρούπολης στις 21:30

05/07 Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου στις 21:00

06/07 Δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» στις 21:30

07/07 Δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» στις 21:30