Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ γίνονται ειδήσεις, όχι χωρίς κρίσεις και αμφισβητήσεις. Τα έχουν αυτά οι αναγνωρίσεις, ιδίως όταν τρυπώνουν πολιτικοϊδεολογικές παράμετροι στις αποτιμήσεις και οι ισορροπίες χαράζουν διακρίσεις.
ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ περιπτώσεις, οι Επιτροπές είναι αυτές που αξίζουν βραβείο για τις επιλογές τους. Πώς τους ήρθε να τιμήσουν ανθρώπους, που δεν κρύβουν ότι βγάζουν γλώσσα σε όλους τους κοινωνικά και επαγγελματικά παραδεκτούς τρόπους;
ΤΟ ΞΕΡΑΜΕ πως ό,τι λάμπει δεν είναι διαμάντι. Δεν είναι πολλά χρόνια που κάποια βραβευμένα «πρότυπα» κινήθηκαν αλλόκοτα. Άλλα χρεοκόπησαν, άλλα είχαν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη, άλλα μπήκαν στη φυλακή, άλλα έστριψαν για την αλλοδαπή, διαφυγή. Λίγοι μείναμε ενεοί. Ο πόνος ο βαρύτερος -τα μνημόνια- μας είχε βρει.
ΚΑΙ ΕΖΗΣΑΝ αυτοί χορτάτοι και μεις χειρότερα και μη χειρότερα, να λες. Στενά κυκλώματα, βαριά αρώματα ή μήπως συνάντηση της μεγαλοθυμίας με τη νωθρότητα; Σιγά, και τι ψυχή έχουν τα βραβεία; Δεν είναι και χταπόδια, που όπως μας πληροφορούν τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών δεν είναι... βόδια. Η δε συζήτηση για τη βρώση τους, με μέτρο την ευφυΐα τους, έγινε μόδα.
FIRST world problems, που (δεν) λένε στο χωριό μου. Στον περίγυρό μου, κάνα δύο «παράξενοι» αγανάκτησαν με δύο πρόσφατες βραβεύσεις. Μία από τα γυάλινα ΜΜΕ -για την οποία εξέφρασε την έκπληξή του και το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ- και μία σχετική με το τερέν. Προσφορά στη δημοσιογραφία, προσφορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν όνειρο.
ΤΙ «Η ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ σχίζει χασέδες» άκουσα, τι για αλληλοσυγχαρίκια και σύμπλεξη του δούναι/λαβείν/σιωπάν, τι για «δεδομένα, που κοάζουν, σχεδόν χλιμιντρίζουν». Με ζαλίζουν.
ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ δεν με ξενίζουν. Σαν καλλιτεχνικό δρώμενο τις αντιμετωπίζω και καθαρίζω. Ευελπιστώ ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες δράσεις, μέχρι να αλλάξει η φάση. Μέχρι ο σουρεαλισμός να μην είναι πολτός. Βουρ λοιπόν.
