Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το διαβάσαμε, το ακούσαμε, ο ένοχος καταδικάστηκε, το θέμα ξεχάστηκε. Δεν θα έπρεπε. Ένορκοι και τακτικοί δικαστές επέβαλαν στον προπονητή της ιστιοπλοΐας ποινή κάθειρξης 13 ετών, χωρίς αναστολή, για το κακούργημα της κατάχρησης ανηλίκου σε ασέλγεια. Ο παραζαλισμένος, από την υπόθεση της Πάτρας και τα ακίνητα του (Δελα)φράγκα, πολίτης έμεινε με την εντύπωση ότι φυλακίστηκε ο βιαστής. Λάθος.
Κατά πλειοψηφία το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο τον αθώωσε για την κατηγορία του βιασμού κατ’ εξακολούθηση, ενώ απαλλάχθηκε για το τρίτο κακούργημα, της προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας, για «τεχνικούς» λόγους (αλλαγή της νομοθεσίας).
Τουλάχιστον, δεν θα κυκλοφορεί ελεύθερος, όπως ο 56χρονος Χανιώτης, που κρίθηκε ένοχος στο Ρέθυμνο για ασέλγεια σε δύο κορίτσια-ανιψιές του, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε πλημμέλημα, γιατί δεν υπήρχε ιατροδικαστική έκθεση στο ένα, ενώ στο δεύτερο παραγραφή.
Κάπου χάνεις την επαφή. Κρίμα να μπούμε σε δικονομικά και δικολαβικά. Ας μείνουμε σ’ αυτό που προκαλεί, ενοχλεί, ψηλώνει την οργή: την «κανονικοποίηση» της παιδοφιλίας.
Ναι, αυτό το ασυμμάζευτο ρυπαρό που διά της εξοικείωσης συμμαζώνεται. Η μία περίπτωση «περνά το μήνυμα ότι κάποιος που βάζει το χέρι μέσα από τα ρούχα των παιδιών και τα χαϊδεύει στα απόκρυφα σημεία, δεν διαπράττει ασελγή πράξη» και «θα τιμωρηθεί το ίδιο με αυτόν που θα παραβιάσει τον ΚΟΚ». Η άλλη δεν βλέπει βιασμό, όταν προσεγγίζει ένας 29χρονος ένα 10χρονο-12χρονο -θύμα και του περιβάλλοντός του με αντιλήψεις για τον «καλό γαμπρό» γι’ αυτό υπήρχαν αντιστάσεις για την καταγγελία- και σερβίρει το έγκλημα εξουσίας ως συναινετική σχέση.
Αδειάζουν οι λέξεις, απροστάτευτες κι αυτές από άλλες σκέψεις, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη κι άλλες υποθέσεις με άλλα παιδιά. Χτυπάει βαριά να κρύβουμε την παιδοφιλία κάτω από τα χαλιά.
