Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τι φρέσκια κόλαση είναι πάλι τούτη μέσα στο ανίκητο καλοκαίρι; Θα κινήσουν οι Τούρκοι το σεφέρι; Ο Ερντογάν, έπειτα από 20 χρόνια μονολιθικής κυριαρχίας, βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση -φθορά, διαφθορά, παραφορά, με την οικονομία σε παραφθορά- και για να διασωθεί, ποιος αμφιβάλλει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί.
Δεν θα τολμούσε, όμως, να φτάσει στο ακραίο γεγονός, έτσι δεν είναι; Δεν είναι τρελός. Στο βιβλίο «Στρατηγική των Συρράξεων», που δημοσιεύτηκε το 1960, ο νομπελίστας Οικονομίας (2005) Τόμας Σέλινγκ επισήμανε: «Σε καταστάσεις σύγκρουσης, δεν αποτελεί καθολικό πλεονέκτημα να είναι κανείς απόλυτα και έκδηλα ορθολογικός όσον αφορά τα κίνητρα και τις αποφάσεις που λαμβάνει».
Σε καταστάσεις όξυνσης, ακόμα και ο πιο μικρός κίνδυνος κλιμάκωσης είναι ένας κίνδυνος που αξίζει να πάρει κανείς στα σοβαρά. Ακόμη και από ατύχημα μπορεί να γίνει κομφετί το σύστημα.
Ακούω με προσοχή ότι η απειλή του γεγονότος -χρήση βίας στο Αιγαίο- έχει μεγαλύτερη χρησιμότητα από το ίδιο ή ότι στο ρευστό γεωπολιτικό σκηνικό μια κλιμάκωση, σχεδιασμένη και ελεγχόμενη, αρκεί για να εκβιάσει η Άγκυρα καταστάσεις. Ακούω με προσοχή σενάρια για επιχείρηση κατάληψης νησιού-ρεγάλο. Πολύ ολίγα σ’ αυτό το ενδεχόμενο, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, θα βάλω. Ξαναδιαβάζω για τους παράγοντες εξισορρόπησης της τουρκικής επιθετικότητας και για των συμμαχιών μας την ποιότητα, σε μια περίοδο δοκιμασίας της ΝΑΤΟϊκής -του «βρείτε τα» και «δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν οι έντονες διαφωνίες»- ενότητας.
Διαβάζω για χάδια-πιέσεις, που αφήνουν ανέγγιχτο τον πυρήνα του αναθεωρητισμού και εκλογικεύσεις που φτάνουν στα όρια του σασμού. Επειδή, όμως, διαβάζω και Ιστορία, αφήνω τις καλές διαθέσεις των εταίρων χωρίς σαφείς θέσεις, σε περίπτωση που προκληθεί ένα επεισόδιο, στα βιβλία. Καλύτερα να ξέρουμε πού πάμε, παρά σε υπνοβασίες να παραπατάμε.
