Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ο σκοπός στον πόλεμο είναι να αποκτήσεις μία καλύτερη ειρήνη - έστω και από τη δική σου μόνο σκοπιά... Έχει ουσιαστική σημασία το να διεξάγει κανείς τον πόλεμο έχοντας συνεχή αναφορά στην ειρήνη που επιθυμεί... Αν επικεντρωθεί μόνο στη νίκη, χωρίς σκέψη για το μετά, μπορεί να βρεθεί πολύ εξαντλημένος ώστε να μπορέσει να επωφεληθεί από την ειρήνη, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ειρήνη θα είναι μία κακή ειρήνη, καθώς θα εμπεριέχει τα μικρόβια ενός άλλου πολέμου». (Λίντελ Χαρτ)
Δυστυχώς, αυτό συνέβη μετά το 2014. Και τώρα τι;
Δεν περιμέναμε τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου για να βεβαιωθούμε ότι, μετά από 100 μέρες, τον λόγο θα συνεχίσουν να έχουν οι σφαίρες.
Είχαμε, όπως ο Έλον Μασκ, ένα «σούπερ κακό προαίσθημα». Η επιβεβαίωση δεν άργησε. Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ δήλωσε: «Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι μακροπρόθεσμα. Διότι αυτό που βλέπουμε είναι ότι αυτός ο πόλεμος έχει πλέον μετατραπεί σε πόλεμο φθοράς».
Συγγνώμη, αυτό μπορεί να κάνει μόνο η Δύση; Να αποδεχτεί ωσάν φυσικό το τέλμα και το αίμα, να προετοιμαστεί για ενεργειακή φτώχεια και επισιτιστική ανασφάλεια, για νέες καταστροφές και δυστυχία; Δεν το λες και ένδειξη κυριαρχίας. Και καλά «οι ΗΠΑ δεν είναι ξεκάθαρο εάν έχουν ισχυρά κίνητρα για την ταχεία περάτωση του πολέμου, αφού εκ των πραγμάτων δεν υφίστανται τις οδυνηρές του συνέπειες», όπως υπογράμμισε ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής. Η Ευρώπη αισθάνεται καλά στην τοποθεσία ξέφραγο βοσκοτόπι;
Η Ευρώπη αισθάνεται καλά, όταν ακούει ότι «οι περισσότεροι πόλεμοι -και πιθανότατα αυτός- θα τελειώσουν σε κάποιο στάδιο, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων»; Οι κίνδυνοι απλώνονται, τραπέζι δεν στρώνεται, οι ρωσικές δυνάμεις ελέγχουν «περίπου το 20%» του ουκρανικού εδάφους, σχεδόν μια Ελλάδα δηλαδή, ποια είναι η στρατηγική, αν η μαξιμαλιστική «Win and Weaken» έχει, ως φαίνεται, ταφεί;
