Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Για «πρωτοφανή αύξηση της έντασης και της προκλητικής συμπεριφοράς από την πλευρά της Τουρκίας» έκανε λόγο ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, επικαλούμενος 168 παραβιάσεις του εναερίου χώρου και 42 υπερπτήσεις μέσα σε μία ημέρα (σ.σ.: στις 27 Απριλίου), αριθμό-ρεκόρ από το 2020, με τις τούρκικες παλιογκουφουλιές.
Βαρύς ο χαλβάς με στραγάλια της Εμινέ προ μηνός στην Κωνσταντινούπολη, όπου «βάλαμε τα θεμέλια για τη βελτίωση των σχέσεών μας», ενώ πλέον «μιλάμε για σαφή παραβίαση της ελληνικής κυριαρχίας, η οποία δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη και γι' αυτό έγιναν δύο διαδοχικά διαβήματα μέσα σε δύο ημέρες [...] και παράλληλα ενημερώσεις στον ΟΗΕ, στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ», ενώ το θέμα θα τεθεί και στην Ουάσιγκτον στην επικείμενη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Αυτά θα μειώσουν την επιθυμία του λύκου να χάσει το φαΐ του, όταν μάλιστα «δεν είναι και η καλύτερη εποχή να λες πράγματα εναντίον της Τουρκίας, διότι οι σύμμαχοι, είτε μας αρέσει είτε όχι, θέλουν να εξασφαλίσουν ότι παραμένει προσδεδεμένη στο άρμα του ΝΑΤΟ»; Να το το πρόβλημα στο πιάτο.
«Εμείς θα λέμε αυτά που έχουμε να λέμε, θα αιτιολογούμε τις ενστάσεις μας, τις επιφυλάξεις μας, θα ζητάμε πάντα να μεταβάλλει η Τουρκία προς το καλύτερο στοιχεία της συμπεριφοράς της. Από εκεί και πέρα, όμως, υπάρχει και η γενικότερη εικόνα».
Κάνω εικόνα τον αισώπειο μύθο του λύκου, που έψαχνε προφάσεις για να βάλει στο στόμα του το αρνί. Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι αρνί, είναι χώρα της δυτικής σκηνής. Μα, όταν ο κόσμος χαλά και κρίνονται πολλά -το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από την ίδια την Ουκρανία-, τα περιφερειακά, όπως τα ελληνοτουρκικά, γίνονται παρακολουθηματικά και εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από συσχετισμούς σε επίπεδα πολύ υψηλά.
