Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Τα δάνεια του ΔΝΤ αποπληρώνονται, αλλά παραμένει στην ελληνική οικονομία η βαριά κληρονομιά της αναγκαστικής συμπόρευσης με το Ταμείο κατά τη δεκαετία των μνημονίων. Από το ΔΝΤ η Ελλάδα δανείστηκε σωρευτικά από το 2010 το ποσό των 30,3 δισ. ευρώ, μέσω βραχυπρόθεσμων δανείων, διάρκειας 39 μηνών. Έτσι εξηγείται γιατί είχε απομείνει ελάχιστο ποσό προς εξόφληση έως και το 2024.
Πάντως, τα δάνεια του ΔΝΤ πρέπει να είναι από τα πιο ακριβά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Κατ’ αρχάς, είχαν υψηλό επιτόκιο, περίπου 4,5%, σε σχέση με τα επιτόκια των διμερών δανείων από τις χώρες της Ευρωζώνης, του EFSF και μετέπειτα του ESM. Κατά δεύτερον, και πιο σημαντικό, οι εκταμιεύσεις των συγκεκριμένων δανείων κάθε φορά συνοδεύονταν με αξιολογήσεις των επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας, που οδήγησαν αθροιστικά στην επιβολή δημοσιονομικών μέτρων, ύψους άνω των 70 δισ. ευρώ, με τα τρία μνημόνια.
Συγχρόνως, τα προγράμματα που έφεραν τη σφραγίδα του ΔΝΤ, όπως ομολόγησαν τα ίδια τα στελέχη του Ταμείου, είχαν μεγάλες αστοχίες. Πότε ήταν λάθος οι πολλαπλασιαστές της ανάπτυξης, πότε μετρήθηκε λάθος η απόδοση των μέτρων, πότε δεν ελήφθησαν υπόψη οι συνθήκες της ελληνικής οικονομίας. Και τα λάθη των τεχνοκρατών στο ελληνικό πρόγραμμα διορθώνονταν με την επιβολή νέων δημοσιονομικών μέτρων, δημιουργώντας έναν απίστευτο φαύλο κύκλο. Από τον φαύλο κύκλο των μνημονίων δεν ξεφεύγουμε εύκολα. Μπορεί το ΔΝΤ να φεύγει ως ενεργός δανειστής και επιτηρητής των οικονομικών εξελίξεων, αλλά διατηρείται η βαριά του «κληρονομιά», που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τον ΕΝΦΙΑ, την εισφορά αλληλεγγύης, το τέλος επιτηδεύματος, τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Το ζητούμενο είναι να μη χρειαστούμε ξανά τις «υπηρεσίες» του ΔΝΤ, ούτε άλλου δανειστή, πλην των αγορών
