Ο Μάρτης συχνά αποδεικνύεται γδάρτης. Από τον καιρό του Ιουλίου. Περίσσια σίγουρος ο Καίσαρας, αν και είχε προειδοποιηθεί "να φοβάται τις ειδούς του Μαρτίου", κίνησε για τη Σύγκλητο. Στον δρόμο συνάντησε τον μάντη και τον ειρωνεύτηκε για την "απάτη". "Αι ειδοί έφτασαν!"
"Ναι, αλλά δεν πέρασαν…", του απάντησε ο οιωνοσκόπος. Έκανε και ο Έλληνας σοφιστής Αρτεμίδωρος, ο Κνίδιος, τον κόπο να τον συνεφέρει, τη συνωμοσία στο χέρι να του φέρει. Του ενεχείρισε σημείωμα, αλλά πού χρόνος να το διαβάσει. Μέγα πλήθος έχει φτάσει, τις επευφημίες πώς να προσπεράσει.
"...μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις τους διαφόρους/που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις/ (τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη/κ' η Σύγκλητος αυτή, κ' ευθύς να τα γνωρίσεις/τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου". (Κ.Π. Καβάφης, 1911)
Ήταν 15 Μαρτίου 44 π.Χ. η μέρα που βγήκε με βίαιο τρόπο του στρατηλάτη και ισόβιου δικτάτορα η ψυχή. Έπεσε νεκρός, με 23 μαχαιριές, από τα χέρια των συνωμοτών, υπό την ηγεσία του Κάσσιου και του Βρούτου, από όπου και η γνωστή υποτιθέμενη τελευταία φράση του Καίσαρα: "Και συ τέκνον;".
Και αυτός. Εν τέλει στοιχειώθηκε από το φονικό. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι λίγο πριν από τη μάχη στην πεδιάδα των Φιλίππων ανάμεσα στα στρατεύματα του Οκταβιανού και σ' εκείνα του Αντώνιου, εμφανίστηκε το φάντασμα του Καίσαρα στον Βρούτο, λέγοντάς του ότι θα τον "δει στους Φιλίππους".
Όντως, ηττήθηκε και αυτοκτόνησε. Μάταιος του Καίσαρα ο φόνος, η δημοκρατία θέλει άλλο πόνο.
Σκληρός μήνας ο Μάρτιος. "Γράφει σπουδαία πράγματα που σε ενδιαφέρουν".
Κ.Τ.
