Από την έντυπη έκδοση
Του Πλάτωνα Τσούλου
[email protected]
Αλλαγή ύφους και ήθους στην άσκηση πολιτικής επιβάλλει η ρωσο-ουκρανική κρίση, όπως εξάλλου κάθε πόλεμος. Η αίσθηση που υπάρχει στο ευρύ κοινό είναι ότι το τελευταίο διάστημα τα πάντα γύρω του άλλαξαν. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι εν έτει 2022 μια χώρα θα αμφισβητούσε -με πολεμικά μέσα- τα σύνορα μιας άλλης, ευρωπαϊκής, χώρας, ότι θα είχαμε ένα κύμα εκατομμυρίων προσφύγων, ότι θα ζούσαμε υπό την απειλή πυρηνικής επίθεσης ή έστω ενός πυρηνικού… ατυχήματος;
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα ξεσπούσε ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, ότι οι ΗΠΑ θα αποφάσιζαν εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο, ότι η Ρωσία θα απειλούσε την Ευρώπη με διακοπή της ροής φυσικού αερίου και ότι το πετρέλαιο θα μπορούσε να φθάσει στα 300 δολάρια το βαρέλι, ή ότι η ζωή μας θα γινόταν τόσο ακριβή και απρόβλεπτη; Ποιος μπορούσε να διανοηθεί ότι η άτολμη, συντηρητική, διπλωματική Ε.Ε. θα σήκωνε το ανάστημά της έναντι μιας υπερδύναμης όπως η Ρωσία;
Σήμερα, πραγματικά τίποτα δεν παρέμεινε ίδιο με αυτό που όλοι γνωρίζαμε πριν από τις 24 Φεβρουαρίου, οπότε η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία.
Κι όμως, κάτι δεν άλλαξε… Η ξύλινη γλώσσα της πολιτικής, οι κομματικοί διαξιφισμοί για το υψηλό κόστος ζωής, για τις ενισχύσεις που δεν έρχονται, για τον επιμερισμό της πολιτικής ευθύνης. Δεν άλλαξε η συνήθεια της καθημερινής τηλεμαχίας, των τυποποιημένων debates με στόχο τον εντυπωσιασμό, δεν άλλαξε…
Καλό είναι να αντιληφθούμε ότι τα όσα συμβαίνουν σήμερα δεν αποτελούν κομματική υπόθεση, ούτε καν εθνική. Αποτελούν ευρωπαϊκή υπόθεση, ίσως και κάτι περισσότερο...
