Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν κατάλαβα πραγματικά γιατί ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, προχθές (σ.σ.: στις 18 Φεβρουαρίου) στη Μόσχα, δεν αρκέστηκε σε αυτά που είπε με τον κ. Λαβρόφ, αλλά μετά διαβεβαίωνε ότι έχει πεισθεί ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ρωσική εισβολή και στη συνέχεια ζητήσαμε μεσολάβηση της Ρωσίας για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό. Νομίζω είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή».
Επανήλθε χθες ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, ενώ και ο πρώην ΥΠΕΞ επί ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Κοτζιάς άσκησε κριτική στον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας «ο οποίος επιπόλαια έδωσε δημόσιες διαβεβαιώσεις» και τη Ρωσία «προσκάλεσε ανοήτως να μεσολαβήσει ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία».
Μετά την εισβολή, η Αθήνα πορεύεται με το βλέμμα και στην Άγκυρα και τις εξάρσεις της σε ένα παραλήρημα φαντασιακού μεγαλοϊδεατισμού.
Διεθνολόγοι, στρατιωτικοί αναλυτές, καθηγητές που αναλύουν αίτια και αφορμές, εκτιμούν ότι ο ρούσικος αναθεωρητισμός ίσως ανοίξει την όρεξη του Ερντογάν για το Αιγαίο και τη Θράκη και δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο η Τουρκία να έχει ανάλογη στάση, να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία, τώρα που τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ουκρανία.
Το κεντρικό μοτίβο αυτών των αναλύσεων είναι ότι ο Πούτιν επιδιώκει να διορθώσει το ιστορικό λάθος της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ και ο Ερντογάν δεν ησυχάζει με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θέλει να την αναστήσει.
Δεν αμφισβητώ ότι η απειλή εναντίον της Ελλάδας είναι εγγενές στοιχείο της τουρκικής στρατηγικής, δεν αγοράζω, όμως, προβλέψεις ότι ο «τσάρος» προσφέρει στην Τουρκία την ευκαιρία για την υλοποίηση των επεκτατικών σχεδίων της. Δεν κλείνω τα μάτια στις ομοιότητες στις μεθόδους που χρησιμοποιούν, στη μακροχρόνια παραμονή τους στην εξουσία, κατέχοντας είτε τη θέση του πρωθυπουργού, είτε εκείνη του προέδρου -από το 1999 ο ένας, από το 2002 ο άλλος- στη φιλοδοξία τους να είναι οι «πατέρες» του έθνους τους, κ.α.
Όποιος, όμως, δεν βλέπει και τις διαφορές, ας κάνει δύο στροφές. Ισχύει και για τους διεθνολόγους, που έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους σχετικά με τα σχέδια της Ρωσίας. Ευρωπαίους, ως επί το πλείστον. Οι Αμερικανοί, που έχουν το know-how των πολέμων, είναι πιο προσεκτικοί.
