Του Μιχάλη Ψύλου
[email protected]
Όταν πριν 25 χρόνια ο Αμερικανός διεθνολόγος Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι έγραφε την «Μεγάλη Σκακιέρα», έβλεπε τη μεγαλύτερη απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή της Ευρασίας ,στις περιφερειακές «αντι-ηγεμονικές συμμαχίες» και ως το «πιο επικίνδυνο σενάριο» έναν μεγάλο συνασπισμό μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ιράν.
Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, ο εφιάλτης του Μπρεζίνσκι τείνει να γίνει πραγματικότητα: Η κρίση στην Ουκρανία και οι πιέσεις της Δύσης δίνει το έναυσμα στη Μόσχα να στραφεί προς Ανατολάς για να ενισχύσει τις συμμαχίες της με την Κίνα, αλλά και το Ιράν.
Μόλις πριν ένα μήνα, ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν αποδέχτηκε ένα σχέδιο συνθήκης για τη «στρατηγική συνεργασία» μεταξύ του Ιράν και της Ρωσίας. Το Ιράν γίνεται επίσης μέλος του «Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης» (SCO), που ελέγχεται από την Κίνα.
Εξελίξεις δυσοίωνες ,ειδικά για την Ευρώπη, η οποία καλύπτει μέχρι τώρα τις ενεργειακές της ανάγκες, κυρίως από τη Ρωσία και το Ιράν!
Πολλοί αναλυτές αμφιβάλουν αν αυτή ήταν μέχρι τώρα η στρατηγική της Ρωσίας. Αλλά η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, που αποτελεί τον πυρήνα του «συνδρόμου ασφαλείας» της Μόσχας, σπρώχνει όλο και περισσότερο τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας. Και για οικονομικούς λόγους, φυσικά.
Ουδείς φυσικά μπορεί να αποδεχτεί τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Κάθε αλλαγή συνόρων δια της πολεμικής βίας σήμερα, ανοίγει όλο και πολύ την πόρτα του διεθνούς «φρενοκομείου». Εξαντλήθηκαν όμως όλα τα περιθώρια από τη Δύση για να μην οδηγηθεί η κρίση στο κατώφλι του πολέμου; Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της πάλε ποτέ Σοβιετικής Ενωσης, Ενβαρντ Σεβαρντάντζε προειδοποιούσε το 1990 ότι μια επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς «θα ξεσήκωνε τέτοια συναισθήματα στην ΕΣΣΔ ,που τα φαντάσματα του παρελθόντος θα έρχονταν στο προσκήνιο και τα εθνικά συμπλέγματα που έχουν τις ρίζες τους στα τραγικά κεφάλαια της ιστορίας μας θα αναβιώσουν». Ο επονομαζόμενος και «αλεπού» της διπλωματίας, Σεβαρντάντζε τόνιζε ότι «τίποτα δεν συμφωνείται προτού γίνουν από όλους αποδεκτές συνολικά οι πτυχές της διευθέτησης, προτού βρεθεί μια πλήρης ισορροπία συμφερόντων».
«Με την εντολή του Πούτιν στα ρωσικά στρατεύματα σε υποτιθέμενες ανεξάρτητες επαρχίες, βιώνουμε μια σημαντική καμπή, όπως συνέβη με την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο το 1989 ή τη δολοφονία του διαδόχου του Αυστριακού θρόνου Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σεράγεβο το 1914» γράφει η γερμανική Rheinische Post. Ο Πούτιν εγκαταλείπει συνειδητά την Ευρώπη – κάτι που μπορεί να σημαίνει μόνο ότι η Ρωσία προσανατολίζεται προς την Ανατολή». Ο κόσμος είναι διαφορετικός τώρα…
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο naftemporiki.gr
