Ο ήχος των εκρήξεων συντάραξε την πόλη της Γάζας, καθώς το Ισραήλ πραγματοποιούσε μία ακόμη αεροπορική επιδρομή εναντίον των παλαιστινίων μαχητών, που εξαπέλυαν επιθέσεις με πυραύλους. Eνας πύραυλος είχε χτυπήσει το διπλανό σπίτι του ξαδέρφου μου Ασράφ, 29 ετών. Ο Ασράφ, ο γιος του Μαχέρ 6 ετών, και ένας ακόμα από τους ξαδέρφους μου, ο 14 χρονος Ισάμ ήταν όλοι τους νεκροί.
Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά μου καθώς τηλεφωνούσα για την ανταπόκρισή μου στο γραφείο του Reuters στην Ιερουσαλήμ. Κάπως έτσι είναι να δουλεύεις στην Λωρίδα της Γάζας.
Σε μια στιγμή, η ηρεμία μπορεί να δώσει την θέση της στην βία, το χάος και το καρδιοχτύπι σ' αυτό το κομμάτι γης στις ακτές της Μεσογείου. Οταν οι Ισραηλινοί απέσυραν τα στρατεύματά τους και τους Εβραίους εποίκους από τη Γάζα το 2005, ελπίζαμε ότι θα είχαμε λίγη ειρήνη.
Η βία δυστυχώς δεν σταμάτησε. Οι μαχητές συνέχισαν τις επιθέσεις με πυραύλους κατά του Ισραήλ, λέγοντας ότι εκδικούνταν για τις πράξεις των Ισραηλινών στην κατεχόμενη Δυτική όχθη. Το Ισραήλ απαντούσε, λέγοντας ότι χρειαζόταν να προστατευτεί. Ετσι φούντωσε η παλαιστινιακή εξέγερση.
Οταν κινούμαι στους δρόμους της Γάζας, συχνά αναρωτιέμαι ποιος οδηγεί το όχημα μπροστά μου και ποιός πίσω μου. Είναι μαχητές της Τζιχάντ, της Χαμάς, της Φάταχ; Οι ισραηλινές αεροπορικές επιθέσεις συνήθως στοχεύουν οπλισμένους άνδρες που βρίσκονται στα αυτοκίνητά τους. Κάποιες φορές αστοχούν.
Οδηγώντας την νύχτα, φοβάμαι ότι ένοπλοι θα σταματήσουν το αυτοκίνητό μου και θα το κλέψουν. Περνώντας κοντά από παλαιστινιακά αστυνομικά τμήματα, ανησυχώ ότι θα εμπλακώ σε μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των αντίπαλων ομάδων.
Το να δουλεύεις από το σπίτι αποτελεί ένα ακόμα δίλημμα. Συχνά πρέπει να παίρνω τηλέφωνο στο γραφείο μας στην Ιερουσαλήμ για να αναφέρω ειδήσεις για αεροπορικές επιθέσεις. Οι εκρήξεις τρομοκρατούν τα παιδιά μου, την Ντάλια, 10 ετών, και τον Αμπντέλ Ραχμάν, 5 ετών. Τι να κάνω; Τη δουλειά μου ή να τα ηρεμήσω; Προσπαθώ να κάνω και τα δύο.
Γεννήθηκα τον Σεπτέμβριο του 1972, πέντε χρόνια αφότου το Ισραήλ κατέλαβε την Γάζα στον πόλεμο του 1967 στη Μέση Ανατολή και μεγάλωσα όταν η Γάζα ήταν υπό πλήρη ισραηλινή κατοχή.
Η πρώτη παλαιστινιανή Ιντιφάντα ξέσπασε όταν εγώ ήμουν 16. Οταν δύο από τα αδέρφια μου συνελήφθησαν για λιθοβολισμό και πολιτική δράση κατά της κατοχής, οι ελπίδες μου να αποκτήσω άδεια από το Ισραήλ για να ταξιδέψω και να σπουδάσω θετικές επιστήμες στο εξωτερικό κατέρρευσαν.
Εμεινα λοιπόν στην Γάζα και στράφηκα προς την αγγλική λογοτεχνία, όντας συχνά αναγκασμένος να κάνω μαθήματα σε διάφορα σπίτια.
Είναι δύσκολο να περνάς ένα Σαββατοκύριακο με την οικογένειά σου στην Γάζα αυτές τις μέρες. Οι ειδήσεις ποτέ δεν σταματούν. Πολλές φορές δεν είναι ασφαλές να βγαίνεις με την οικογένειά σου έξω από το σπίτι. Εκεί είναι το οχυρό σου και η φυλακή σου, όπως φυλακή είναι και η ίδια η Γάζα.
Μέχρι τον Σεπτέμβριο, που μου δόθηκε η άδεια να επισκεφτώ το γραφείο μας στην Ιερουσαλήμ, οι ισραηλινές αρχές δεν μου είχαν επιτρέψει την είσοδο στο Ισραήλ επί επτά χρόνια.
Οπως συμβαίνει με τους περισσότερους κατοίκους της Γάζας, οι Ισραηλινοί αρχικά προέβαλλαν αδιευκρίνιστους λόγους ασφαλείας για την απαγόρευση που μου επέβαλαν.
Η μόνη μας διαφυγή προς τον έξω κόσμο, τα σύνορα της Ράφας που περνούν από την Αίγυπτο, είναι επίσης συχνά κλειστά για λόγους ασφαλείας.
Aρχισα να δουλεύω για το Reuters το 1993. Οσο και αν θέλω κάποιες φορές να φύγω από την Γάζα και να δουλέψω κάπου αλλού, η έλξη της ιστορίας αυτής είναι πάντοτε ισχυρή.
Ποτέ δεν πάω πουθενά, ούτε καν στο κρεβάτι, χωρίς να έχω μαζί μου δύο κινητά και ένα ραδιόφωνο.
Η ομάδα των ανταποκριτών μας είναι τόσο γνωστή στην Γάζα που πολλοί άνθρωποι δεν με αποκαλούν Νιντάλ αλ Μουγράμπι, αλλά Νιντάλ Ρόιτερ.
Reuters
