Αίσθημα απαισιοδοξίας και απόγνωσης μετά τις καλοκαιρινές πυρκαγιές που σάρωσαν την Αυστραλία το 2019/2020 αποτέλεσε την έμπνευση για το «Thaw», μια από τις πιο αντισυμβατικές και φιλόδοξες παραγωγές που παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος «At Home» του φετινού Φεστιβάλ του Σίδνεϋ.
Όπως πολλοί καλλιτέχνες, η ομάδα σωματικού θεάτρου «Legs on the Wall» με έδρα το Σίδνεϋ, δεν μπόρεσε να δουλέψει πολύ τα τελευταία δύο χρόνια εξαιτίας των περιορισμών που έφερε η πανδημία. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας, Τζόσουα Τόμσον, πέρασε αυτό το διάστημα προσπαθώντας να συμφιλιωθεί και με την περιβαλλοντική καταστροφή και το εθνικό τραύμα του μαύρου καλοκαιριού, το οποίο έκαψε 18,6 εκατ. εκτάρια γης, κατέστρεψε σχεδόν 3.000 σπίτια και στοίχισε τη ζωή σε, τουλάχιστον, 34 ανθρώπους.
/
«Ήμουν συγκινημένος, απελπισμένος και ίσως και λίγο θυμωμένος. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να βοηθήσω», είπε χαρακτηριστικά ο Τόμσον.
«Αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι σε τι είμαι καλός και πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να προωθώ τη συζήτηση και την ευαισθητοποίηση γύρω από την κλιματική αλλαγή. Τότε άρχισα να σκέφτομαι το αντίθετο της φωτιάς και μου ήρθε η ιδέα του πάγου. Η Αυστραλία είναι η πιο ξηρή ήπειρος της Γης και ήθελα να βάλω κάτι εύθραυστο σε ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον», πρόσθεσε.
Το «Thaw» παρουσιάστηκε από τις 14 έως τις 16 Ιανουαρίου. Στην παράσταση, τρεις καλλιτέχνιδες χόρεψαν πάνω σε ένα κομμάτι πάγου 2,5 τόνων που αιωρείτο 20 μέτρα πάνω από το λιμάνι του Σίδνεϋ, σε ένα έργο που διαρκούσε εννέα ώρες κάθε μέρα.
Το εναέριο παγόβουνο που λιώνει στη ζέστη του καλοκαιριού του Σίδνεϋ, μια ανθρώπινη φιγούρα που ισορροπεί πάνω στην ολισθηρή και συνεχώς μειούμενη επιφάνειά του είναι μια μεταφορά για τον εύθραυστο και μειούμενο φυσικό κόσμο που λιώνει κάτω από το βάρος της ανθρωπότητας.
Χρειάστηκαν περίπου 2.700 λίτρα νερού για τη δημιουργία καθενός από τα τέσσερα παγόβουνα -το ένα χρησιμοποιήθηκε για την πρόβα, με κάθε ένα από αυτά να απαιτεί περίπου 10 ημέρες για να παγώσει σε ένα ειδικά κατασκευασμένο χαλύβδινο καλούπι αξίας 30.000 δολαρίων. Η διαδικασία κατάψυξή τους ξεκίνησε τον Νοέμβριο.
Πόσο καιρό χρειαζόταν καθημερινά το παγόβουνο για να λιώσει; Αυτό, λέει η Σέσιλι Χάρντι, παραγωγός της παράστασης, είναι και το μεγάλο ερώτημα. Ορισμένες καιρικές συνθήκες έκαναν τον πάγο να λιώσει πιο γρήγορα από ό,τι άλλες, διαλύοντάς το γρηγορότερα ακόμη και από 50% κατά τη διάρκεια της εννιάωρης παράστασης.
«Οι δοκιμές μας έδειξαν ότι ο συνδυασμός των καιρικών συνθηκών που προκαλούσε τη μεγαλύτερη διάβρωση στο παγόβουνο ήταν ο άνεμος και ο ήλιος μαζί», λέει η Χάρντι.
Φυσικά η θερμότητα τον λιώνει, αλλά ο άνεμος είναι αυτός που κάνει την επιφάνεια να λιώνει πιο γρήγορα. Παραδόξως, λιώνει αρκετά πιο αργά απ’ ό,τι θα φανταζόσασταν όταν απλώς εκτίθεται στον άμεσο ήλιο μια ήρεμη μέρα.
Ο Τόμσον είπε ότι το «Thaw» είναι αναμφισβήτητα ένα πολιτικό έργο, αλλά όχι με τη διδακτική έννοια. «Αυτό το έργο έχει μια ευκαιρία και μια ευθύνη να πει κάτι, και ναι, έχει ένα στοιχείο του θεάματος», είπε χαρακτηριστικά. «Αλλά ελπίζουμε ότι, μέσω του θεάματος και της κλίμακάς του, θα προσελκύσουμε κόσμο, θα αιχμαλωτίσουμε το μυαλό των ανθρώπων και θα μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα μετά από σκέψη», πρόσθεσε.
«Η τέχνη μπορεί να είναι ένας καταπληκτικός τρόπος για το κοινό να βιώσει και να ασχοληθεί με πραγματικά ζητήματα και ελπίζουμε ότι οι άνθρωποι θα φύγουν από την παράσταση με αυξημένη την επιθυμία να αναλάβουν δράση κατά της κλιματικής αλλαγής», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Τόμσον.
