«Ο υπασπιστής του αυτοκράτορα», το δεύτερο μυθιστόρημα του χρόνια αγαπημένου για την παρουσία του στα μουσικά δρώμενα, Φίλιππου Πλιάτσικα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Το 1798, στο ταξίδι του προς την Αίγυπτο, ο Ναπολέων Βοναπάρτης «κρύφτηκε» για κάποιο διάστημα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, κάτι που λίγοι γνώριζαν κι ακόμη πιο λίγοι έμαθαν ποτέ. Δίπλα του, ο Ζαν Λινιέ˙ ο πιο πιστός αξιωματικός και παιδικός του φίλος απ’ τις γειτονιές της Κορσικής. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, μια άγρια, τρικυμισμένη νύχτα, η Σοφία Σινιώρη, μια υπέροχη γυναίκα, στη δίνη ενός αναπάντεχου, μοιραίου έρωτα, φυγαδεύεται από την Κρήτη στη Μάνη, και κατόπιν στην Πεντέλη, για να καταλήξει στο Παρίσι, συνοδεία του Μπερναρντέν, ενός απόστρατου αξιωματικού.
Πάνω από δύο αιώνες μετά, η Σοφί Λινιέ, ένα κορίτσι τού σήμερα στην πρωτεύουσα πόλη της Γαλλίας, τη μέρα που αποχαιρετά τη μητέρα της, Λιμπερτέ, για το μεγάλο ταξίδι, ανακαλύπτει ένα από χρόνια κρυμμένο μυστικό σε έναν παλιό πίνακα ζωγραφικής. Τα βήματά της θα την οδηγήσουν στη νοτιότερη γωνιά της Ευρώπης, την Κρήτη, και μετά στην Πεντέλη, σ’ έναν έρημο πύργο, όπου μέσα από τα μάτια της και την ψυχή της θα ενωθούν, μ’ έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό, οι δυο τόσο μακρινοί κόσμοι, που χωρίζονται από αιώνες, με τη ρωγμή του ανεκπλήρωτου ωστόσο να χάσκει εντός τους. Κι ίσως έτσι λυτρωθούν κι απελευθερωθούν από τα δεσμά μιας αιώνιας προσμονής.
Είναι η μοίρα των ανθρώπων, η τύχη, κάποιος θεός; Τι είναι αυτό που ορίζει, τελικά, τα βήματά τους;
Η έκδοση περιλαμβάνει προλογικό κείμενο της Μάρως Βαμβουνάκη, με τίτλο «Το σύντομο και το αιώνιο»· εκεί, μεταξύ άλλων, η συγγραφέας σημειώνει: «…Είναι φανερό πως, για να μάθει όσα αφηγείται για τις εποχές που διανύουν οι ήρωες, μελέτησε πολλά κείμενα, ίσως και να ταξίδεψε σε κάποιους τόπους. Δούλεψε όχι μόνο ιστορικά αλλά κυρίως ψυχολογικά, υπαρξιακά, τα εσωτερικά των ανθρώπων του και σταμάτησε στο όριο όπου ξεκινά το απερίγραπτο μυστήριο των ψυχών. Ένα μυστήριο που ολοφάνερα το σέβεται, το πιστεύει κι αυτό είναι που δίνει αχλή και ποιητικότητα στη γραφή του. Μια υποψία αθανασίας, ατέρμονου, κορυφώνεται όσο προχωράει το θέμα. Ο Φίλιππος δείχνει να ταυτίστηκε με τους ήρωές του, να τους πόνεσε, να τους οικειοποιήθηκε τόσο στενά, ώστε να επιτρέπει στον εαυτό του κάποιες παρεμβάσεις στη μοίρα τους. Αυτό εξάλλου είναι η δημιουργική γραφή: να σέβεσαι τις αντικειμενικές ζωές που διηγείσαι, αλλά και να επεμβαίνεις όπου το θεωρείς πιο αληθινό από την αλήθεια, πιο δίκαιο. Το κάνει αυτό με μαεστρία και με θαρραλέα ευθύνη για όσους ανέλαβε…».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
