Ανταπόκριση: Άκης Καπράνος
Είναι αναπόφευκτη η ανάμνηση της πρώτης σου επαφής με το σινεμά, όταν επισκέπτεσαι το Φεστιβάλ Ολυμπίας. Που, σε μένα, ξεκίνησε με τις προβολές στο, τότε αποκλειστικά παιδικού προγράμματος «Σινεάκ» στον Πειραιά. Δε θυμάμαι απ’ έξω όλους τους τίτλους, άλλωστε είδαμε άπειρα φιλμ απ’ όλο τον κόσμο – και σπανίως αυτά τα φιλμ ήταν σύγχρονα, ένα απίστευτο δώρο που δεν μπορούσαμε τότε να εκτιμήσουμε στις αληθινές του διαστάσεις. Πέραν των κλασσικών «Λούκι-Λουκ» και «Αστερίξ» για παράδειγμα, θυμάμαι ακόμα την προβολή του θρυλικού spaghetti western animation του 1965 «West and Soda».
Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε στους τίτλους αλλά ναι, η Disney εκείνα τα χρόνια αποτελούσε μονάχα ένα μικρό κομμάτι του παιδικού κινηματογραφικού θεάματος. Είδαμε δηλαδή και ταινίες που δεν ήταν 100% «ασφαλείς» και ραφιναρισμένες, ταινίες που ίσως σήμερα να θεωρούσε κανείς σκληρές ή – ακόμα χειρότερα – βαρετές, έτσι όπως δεν συνοδευόντουσαν από αλλεπάλληλες δραματουργικές κορυφώσεις, ηχηρά τραγούδια και ακόμη πιο ηχηρά ηθικά διδάγματα. Ταινίες που μπορούσαν να σε διδάξουν ακόμα και ζωή, με έναν τρόπο που ξεπερνούσε το είδος: Σκεφτείτε για πόσα μιλάει το αθάνατο «Κόκκινο μπαλόνι» του 1956 για παράδειγμα (άλλη μια ταινία που πρωτοείδα στο «Σινεάκ»).
Υπάρχει λοιπόν ένα παιδικό σινεμά που χάθηκε από τις οθόνες μας τα τελευταία τριάντα (τουλάχιστον) χρόνια, ένα σινεμά που δεν φιλοδοξούσε μονάχα να ψυχαγωγήσει τους μικρούς θεατές του αλλά και να τους πει κάτι παραπάνω, να μιλήσει καθαρά στη γλώσσα τους. Κι αν το σκεφτείτε λίγο, ακόμα και τα πρόσφατα, μεγάλα «darlings» των κριτικών κινηματογράφου, φροντίζουν να απευθύνονται εξίσου, αν όχι και περισσότερο ακόμα, στους ενήλικους συνοδούς τους, με πολλούς εξ αυτών να βλέπουν ούτως ή άλλως την κινηματογραφική έξοδο των παιδιών τους σαν αγγαρεία (η δε εποχή που οι ενήλικες γέμιζαν τις αίθουσες για να δουν τον «Αλαντίν» ή τις πρώτες ταινίες της «Pixar», εκεί στα μέσα των 90s, έχει περάσει ανεπιστρεπτί).
Και, που λέτε, κάποιοι διαισθάνθηκαν τόσο πολύ αυτό το κενό, και τόσο γρήγορα, που το Φεστιβάλ Ολυμπίας έκλεισε φέτος 24 χρόνια. Αυτό το Φεστιβάλ που στήθηκε στον Πύργο, χάρη στην επιμονή και την διορατικότητα του Δημήτρη Σπύρου (δίχως να παραγνωρίζουμε φυσικά την στήριξη του από τους δασκάλους και εκπαιδευτικούς της πόλης) αποτελεί σήμερα την κορυφαία κινηματογραφική διοργάνωση για παιδιά στη χώρα, και τη μόνη που κατανοεί πραγματικά τι συνιστά η απόκριση σε ένα παιδικό (ή και εφηβικό) κοινό. Τα κινηματογραφικά εργαστήρια του Φεστιβάλ και οι χειροποίητες ταινίες μαθητών απ’ όλη την Ελλάδα, μια δραστηριότητα που πραγματικά «άνθησε» μέσα από την προσπάθεια αυτού του θεσμού (η παράλληλη διοργάνωση της Ολυμπίας, το μικρό «αδελφάκι» του Φεστιβάλ δηλαδή, με την επονομασία “Camera Zizanio”, βρίσκεται επίσης στο 21ο έτος λειτουργείας του) καταγράφουν μια σπουδαία πορεία.
Α, και ως καθηγητής κινηματογράφου, θα σας μεταφέρω και μια προσωπική μαρτυρία: Τις λίγες φορές που συνάντησα πρωτοετείς σπουδαστές με βαθιά γνώση του κινηματογραφικού κώδικα, επρόκειτο για παιδιά που έμαθαν σινεμά εκεί. Γι αυτό και χάρηκα πολύ που μπορέσαμε φέτος να συναντηθούμε ξανά, μετά την περσινή αναβολή λόγω πανδημίας. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Σπύρου στην τελετή απονομής: «Το τέταρτο κύμα της πανδημίας είχε ήδη φτάσει επιθετικά κι εμείς έπρεπε να αλλάζουμε συνεχώς τον προγραμματισμό μας. Όμως θα ήταν καταστροφή το φεστιβάλ να διεξαχθεί μόνο online για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Γιατί πρωτίστως είναι ένα γεγονός κοινωνικό, μία συνάντηση ανθρώπων». Και χάρηκα ακόμα πιο πολύ που είδα επιτέλους ένα σινεμά που δεν ενδιαφέρεται απλώς να ψυχαγωγήσει τους θεατές του, αλλά να μας πει και κάτι παραπάνω.
Πάρτε για παράδειγμα, για το εκπληκτικό animation «Τα δάκρυα του Σηκουάνα», ένα φιλμ μικρού μήκους που ξεκινά από τη σφαγή των Αλγερινών στο Παρίσι του 1961 για να απογειωθεί εκρηκτικά, παρακολουθώντας τα φρικτά αυτά γεγονότα μέσα από το βλέμμα ενός παιδιού που, έξω από το Όνειρο, δεν έχει κάπου να πιαστεί. (Βραβείο animation μικρού μήκους Κριτικής Επιτροπής παιδιών 13 και άνω). Βγαίνω από την αίθουσα και σκέφτομαι εκείνους που θα με ρωτήσουν «Που μπορώ να τη δω;». Προσωπικά, το βρίσκω υπέροχο: Τόσες πλατφόρμες, τόσα τορεντάδικα, τόσα παράνομα «ανεβασμένα» φιλμ γενικώς, κι όμως υπάρχουν ακόμα ταινίες που μόνο σε ένα κινηματογραφικό Φεστιβάλ μπορείς να δεις. Αναμενόμενη (και δίκαιη) η βράβευση του εξαίσιου «Ποτέ δεν κλαίω» του Πιότρ Ντομαλέφσκι (Καλύτερη ταινία μεγάλου μήκους), που είδαμε και στη Θεσσαλονίκη λίγες εβδομάδες πριν, αναμενόμενο (και επίσης δίκαιο) το βραβείο ερμηνείας στην πρωταγωνίστρια του, Ζοφία Στάφιελ. Σε αυτό το μεγάλου μήκους διαμάντι από την Πολωνία, ένα 17χρονο κορίτσι ταξιδεύει μέχρι την Ιρλανδία για να παραλάβει τις στάχτες του μονίμως απόντα πατέρα της, έρχεται όμως αντιμέτωπη με την αδυσώπητη γραφειοκρατία, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει πως ο πατέρας της είχε μια κρυφή ζωή. Ένα γλυκόπικρο δράμα ενηλικίωσης, που εξερευνά την πολυπλοκότητα των οικογενειακών σχέσεων, σκιαγραφώντας το ζοφερό τοπίο της σύγχρονης Ευρώπης. Τα δε Ινδικά «Πεντόβολα» του Ανκίτ Κοταρί (Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας), διάρκειας μόλις δεκατεσσάρων λεπτών, μιλούν τόσο καθαρά για τον αόρατο δεσμό της παιδικής φιλίας, με μια τρυφερότητα που αγγίζει κι αυτή, με τη σειρά της, την «αγνότητα» του Καθαρού Σινεμά, ενώ το Βραβείο Σεναρίου Μεγάλου Μήκους πήγε στην Καναδική «Ταραχή» του Νιγκάν Τρουντέλ, ένα συναρπαστικό δράμα για τη ζωή μιας έφηβης που τοποθετείται σε έναν ξενώνα προστασίας ανηλίκων από την εγωκεντρική μητέρα της (συγκλονιστική η Ροζαλίν Παπέν στον πρώτο ρόλο).
Με τα μέτρα να τηρούνται, δίχως, παραδόξως, να αισθάνεσαι Οργουελικός ήρωας (βοηθά πολύ, νομίζω, η χαριτωμενιά των πιτσιρικάδων εθελοντών), το 24ο Φεστιβάλ Ολυμπίας δεν θα μπορούσε να ήταν σαν το προπέρσινο – όπως «μουδιασμένο» αισθανθήκαμε και το κλίμα στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Είπαμε, θα πάρει λίγο χρόνο ακόμα. Αλλά προσωπικά προτιμώ να κουβεντιάζω για σινεμά με έφηβους τελευταία. Βλέπετε, αντιμετωπίζουν ακόμα το σινεμά με το δέος εκείνο που θυμάμαι από τα χρόνια του «Σινεάκ». Και αυτό από μόνο του, ειδικά μπροστά στο σκοτεινό μέλλον που διαγράφεται για την κινηματογραφική αίθουσα, δεν είναι απλώς παρήγορο.
Είναι και ελπιδοφόρο.
Να πούμε τέλος πως εκτός της παρουσίας του Υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Νικόλα Γιατρομανωλάκη στην τελετή απονομής, είχαμε και τις εκ νέου αναφορές στην επικείμενη στέγαση του Φεστιβάλ σε νέο χώρο. Ομολογουμένως είναι κάτι το οποίο ακούμε χρόνια, αλλά κρατάμε αυτές τις κουβέντες του Βασίλη Γιαννόπουλου, αντιπεριφερειάρχη Ηλείας και προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ. «Ήταν μια εβδομάδα γεμάτη από υπέροχες ταινίες και πλούσιες δράσεις. Αυτή είναι η Ηλεία που θέλουμε να ζούμε: με εξωστρέφεια, ώστε να καλλιεργούμε το πνεύμα μας και να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Η παιδεία και ο πολιτισμός είναι προτεραιότητά μας, κάτι που αποδεικνύεται από την ανανέωση της προγραμματικής σύμβασης με το Φεστιβάλ. Δεν θέλουμε όμως να είμαστε απλοί διαχειριστές ή χρηματοδότες –η επανάχρηση του ΑΣΟ όπου θα στεγαστούν όλες οι δράσεις του Φεστιβάλ είναι επιβεβλημένη. Πιστεύουμε πως στην 25η διοργάνωση θα έχουμε να σας παρουσιάσουμε κάτι πιο απτό».
Ίδωμεν.
Τα Βραβεία Καλύτερη Ταινία Μεγάλου Μήκους
Ποτέ δεν κλαίω / Jak najdalej stad, Piotr Domalewski, Πολωνία, 100’, 2020
Το βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους απονέμεται σε μια ταινία με εξαιρετικό σενάριο, ερμηνείες και εκτέλεση. Μια ταινία που φωτίζει ένα διασυνοριακό οικογενειακό δράμα και την ανθεκτικότητα και ευρηματικότητα της πρωταγωνίστριάς μας.
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας
Πεντόβολα / Five Pebbles, Ankit Kothari, Ινδία, 14’, 2020
Το βραβείο πηγαίνει σε μία ταινία που δεν αρκεί να τη δεις με τα μάτια, πρέπει να την γευτείς και με τη γλώσσα. Η πιο γευστική και η πιο εκθαμβωτική εικόνα του φετινού προγράμματος ήταν αυτή μιας γρανίτας, που αποτελούσε μεταφορά της αγνής και απλής χαράς. Με εικαστική ευφράδεια, αυτή η ταινία μιλάει για μια φιλία τόσο δυνατή που μοιράζεται τα πάντα, από παπούτσια μέχρι βότσαλα.
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Κινουμένου Σχεδίου
Σαντιάγο / Santiago, Andrey Koulev, Βουλγαρία, 2021
Η ταινία είναι μια εξαιρετικά δημιουργική διασκευή ενός κλασικού λογοτεχνικού έργου, που τοποθετεί τη δράση στην Αρκτική και χρησιμοποιεί διαφορετικά είδη animation. Η φιλία ανάμεσα σ’ ένα παιδί κι έναν ηλικιωμένο άνδρα εκτίθεται αναλυτικά σ’ αυτή την ταινία, που είναι αρκετά προσιτή στο παιδικό κοινό.
Βραβείο Σκηνοθεσίας σε Ταινία Μεγάλου Μήκους
Στην Ana Laura Calderón για την ταινία Η καρδιά του Μεσκίτ / Mezquite´s Heart, Μεξικό, 2019. Αυτή η σκηνοθέτρια μας προσκαλεί με μαεστρία στον ονειρικό κόσμο ενός γηγενούς κοριτσιού του βόρειου Μεξικού με καθηλωτικές εικόνες και ήχους.
Βραβείο Σεναρίου σε Ταινία Μεγάλου Μήκους
Στον Τζόναθαν Λεμάιρ για την ταινία Μεγάλου Μήκους Ταραχή / Noise, Neegan Trudel, Καναδάς, 2019. Σ’ αυτή την ιστορία, ένα νεαρό κορίτσι παλεύει ενάντια στο πεπρωμένο της. Η ιστορία μάς κρατά διαρκώς κοντά στην πρωταγωνίστρια με ζωηρούς διαλόγους. Παρά τις δυσκολίες της ζωής, η ιστορία μας αφήνει μια ελπίδα για να στηριχτούμε. Ένα κορίτσι με τη δύναμη της Έμιλι αξίζει μια αξιοπρεπή ζωή και η ιστορία μάς πείθει ότι γι’ αυτό θα παλέψει.
Βραβείο Καλύτερης Παιδικής Ερμηνείας
Στον Αρίφ Σάικχ για την ερμηνεία του στην ταινία Δύο φίλοι / Two Friends, Prasun Chatterjee
Ινδία, 2021. Την Κριτική Επιτροπή έπεισε η ερμηνεία ενός νεαρού ηθοποιού που κατάφερε να αποδώσει τόσο τη χαρά της ζωής όσο και τον πόνο του θανάτου και της απώλειας. Μέσα από την περίτεχνη κινηματογράφηση, ο νεαρός ηθοποιός μοιράζεται τη χαρά της νιότης και τη γοητεία της απλής ζωής στην ύπαιθρο. Αλλά σε στιγμές μεγάλης θλίψης, η σιωπή του λέει περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να πει με λέξεις.
Βραβείο Καλύτερης Παιδικής Ερμηνείας
Στην Zofia Stafiej στην ταινία Ποτέ δεν κλαίω / I Never Cry, Piotr Domalewski, Πολωνία-Ιρλανδία, 2020
Είναι πονηρή, είναι ζόρικη, αλλά είναι και ευάλωτη. Η καρδιά της είναι γεμάτη με θυμό, αλλά και με αγάπη κι ενσυναίσθηση. Η Ζόφια Στάφιεζ ενσαρκώνει επιτυχημένα σε δύο γλώσσες μια νεαρή κοπέλα, σ’ ένα ταξίδι πολλαπλών ανακαλύψεων.
Διεθνής Κριτική Επιτροπή Kids & Docs (Τμήμα Ντοκιμαντέρ)
Κείμενο διακήρυξης
Ως κριτική επιτροπή του τμήματος Kids &Docs του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας, είδαμε ντοκιμαντέρ με δυνατούς χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί κάνεις να ταυτιστεί. Τόσο ντοκιμαντέρ που απευθύνονταν σε παιδιά και νέους όσο και ντοκιμαντέρ που τα αφορούσαν. Το πρόγραμμα με τόλμη εστίασε σε κοινωνικά ζητήματα που έδωσαν αφορμή για μακρές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Ταινίες με κινηματογραφική αισθητική όχι μόνο για νέους αλλά και για το ευρύ κοινό. Για τις βραβεύσεις ωστόσο, εστιάσαμε σε εξαιρετικά ντοκιμαντέρ που θα μπορούσαν να έχουν απήχηση σε νεανικό κοινό.
Τα Βραβεία
Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους
Σχολείο Ελπίδας / School of Hope, Mohamed El Aboudi, Finland-France-Morocco-USA, 2020
Το βραβείο απονέμεται σε ένα ποιητικό ντοκιμαντέρ παρατήρησης, επειδή δείχνει τη σημασία της εκπαίδευσης και τους αφοσιωμένους δασκάλους και μαθητές, μέσα σ’ ένα σκληρό περιβάλλον, που επηρεάζεται έντονα από την κλιματική αλλαγή.
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μικρού & Μεσαίου Μήκους
Σκυλιά της ερήμου / Desert Dogs, Samuel Morris, Switzerland, 20', 2020
Για τους ζωηρούς και ισχυρούς πρωταγωνιστές που διερευνούν την ταυτότητά τους μεταξύ παράδοσης και ανεξαρτησίας, όπου το σκέιτμπορντ μετατρέπεται σε έναν δημιουργικό τρόπο έκφρασης.
Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους
Αγαπητά Παιδιά του Μέλλοντος / Dear Future Children, Franz Böhm, Germany-United Kingdom-Austria, 2021
Με τον ισορροπημένο και ακριβή ρυθμό της ταινίας, βλέπουμε από μέσα τον νεανικό ακτιβισμό σε τρία διαφορετικά μέρη του κόσμου, όπου τρεις νεαρές γυναίκες παλεύουν για τη δημοκρατία, το περιβάλλον και την κοινωνική δικαιοσύνη εκεί όπου ζουν.
Εύφημη μνεία
Girlhood: Η ταινία δείχνει τη σημασία της φιλίας που βοηθά στο ξεπέρασμα της απομόνωσης και των ανασφαλειών που επιβάλλουν τα στερεότυπα. Μια ταινία που δίνει μια προσιτή εικόνα για το τι σημαίνει να είσαι κορίτσι σήμερα, με σκηνοθέτριες τις Βάνια Τέρνερ και Μαρία Σιδηροπούλου.
Εύφημη μνεία
Μη διστάσεις να έρθεις επίσκεψη, μαμά / Don’t Hesitate to Come for a Visit Mom, της Άννα Αρτεμίγιεβα για τον απλό, πυκνό και προσωπικό τρόπο που δείχνει την οικογενειακή σχέση και επικοινωνία, όταν η απόσταση είναι ένα εμπόδιο.
Εύφημη μνεία
Άγια / Aya, του Σιμόν Κουλιμπαλί Ζιλάρ για την παρουσίαση ενός φανταστικού χαρακτήρα σε μια υπαρκτή νησιωτική κοινότητα που βρίσκεται υπό την απειλή της κλιματικής αλλαγής και για τον μοναδικό τρόπο διερεύνησης των ορίων μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας.
Βραβεία Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής Νέων
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας
Στις μαύρες μου / Blue , Megan Devaney, Ιρλανδία, 2020
Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους Κινουμένου Σχεδίου
Μαύρη τσουλήθρα / Black Slide , Uri Lotan, Ισραήλ, 2021
Βραβεία Κριτικών Επιτροπών των Παιδιών (ηλικίας έως 12 ετών)
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους animation
Πτήση / Fly , Carlos Gómez-Mira Sagrado , Ισπανία, 2020
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας
Χορωδία Ελκήθρων / The Kicksled Choir, Torfinn Iversen, Νορβηγία, 2020
Καλύτερη ταινία μεγάλου μήκους
Spaceboy, Olivier Pairoux, Βέλγιο, 2020
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μικρού/μεσαίου μήκους
Ιβ / Eve, Lucy Jane & Joya Berrow, Ηνωμένο Βασίλειο,2020
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους
Παιδικό πρωτάθλημα / Kids Cup, Bortebane Line Hatland,Νορβηγία, 2021
Βραβεία Κριτικών Επιτροπών των Παιδιών (ηλικίας 13 ετών και άνω)
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους animation
Τα δάκρυα του Σηκουάνα / The Seine's tears ,Yanis Belaid, Eliott Benard, Nicolas Mayeur, Etienne Moulin, Hadrien Pinot, Lisa Vicente, Philippine Singer, Alice Letailleur, Γαλλία, 2021
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας
Όπως τους ήξερα / Like the Ones I Used to Know , Annie St-Pierre, Καναδάς, 2021
Καλύτερη ταινία μεγάλου μήκους
Αγαπητέ κε Φίρερ / Dear mr. Führer, Christian Lerch , Γερμανία, 2021
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μικρού/μεσαίου μήκους
Ο θείος Τούντορ / My Uncle Tudor, Olga Lucovnicova, Βέλγιο-Πορτογαλία-Ουγγαρία-Μολδαβία, 2020
Καλύτερη ταινία ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους
US Kids, Kim A. Snyder, ΗΠΑ, 2020
Ειδικά Βραβεία
Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες»
Γείτονες / Neighbours, Mano Khalil, Ελβετία, Συρία, Κατάρ, 125', 2021
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ)
Ποτέ δεν κλαίω / I never cry, Piotr Domalewski, Πολωνία, 100’, 2020
Βραβείο Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ)
Ποτέ δεν κλαίω / I never cry, Piotr Domalewski, Πολωνία, 100’, 2020
Βραβείο Διεθνούς Κέντρου Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους (CIFEJ)
Ένα σχολείο στο Cerro Hueso / A school in Cerro Hueso, Betania Cappato, Αργεντινή, 70’, 2021
Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης Παιδικού Κινηματογράφου ECFA
Ταινία Μεγάλου Μήκους: Space boy, Olivier Pairoux, Βέλγιο, 97’, 2021
Ταινία Μικρού Μήκους: Εγώ, η Γιούλια / I, Julia, Arvin Kananian, Σουηδία, 15', 2020
Ντοκιμαντέρ: Μια νιότη / A Youth, Giorgio Bosisio, Ιταλία, 2020
Βραβείο “#ThisisEU – Ευρωπαϊκές Αξίες της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα
Γείτονες / Neighbours, Mano Khalil, Ελβετία, 2021
21η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοκαουστικής Δημιουργίας Camera Zizanio
Τα Βραβεία του Ελληνικού Διαγωνιστικού Τμήματος
Οι επιτροπές της Camera Zizanio λειτούργησαν φέτος διαδικτυακά. Μέλη τους ήταν παιδιά από την περιοχή μας αλλά και ολόκληρη τη χώρα. Για 10 μέρες έβλεπαν ταινίες φτιαγμένες από συνομηλίκους τους και συζητούσαν με αφορμή αυτές μέσω τηλεδιασκέψεων. Τελικά ξεχώρισαν αυτές που κατά την κρίση τους παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη ποιότητα στη μορφή και το περιεχόμενο.
Κατηγορία Α’ – Ταινίες παιδιών έως 12 ετών
Α’ Βραβείο: Γενέθλια χωρίς, Κινηματογραφικό Εργαστήρι 13ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών
Β’ Βραβείο: Μίλα μου, Δημοτικό Σχολείο Καλλιφύτου Δράμας
Γ’ Βραβείο: Η απίστευτη ιστορία του Αγένιου Μπεκγουά, Παναγιώτης Μπόμπορης
Η Πολυκατοικία. Μία νύχτα... μα ποια νύχτα;, 1ο Δημοτικό Σχολείο Ψυχικού
Κατηγορία Β’ – Ταινίες παιδιών από 13 έως 16 ετών
Α’ Βραβείο: Να με κοιτάς στα μάτια, Πρότυπο ΓΕΛ Ιωνιδείου
Β’ Βραβείο: Devised space 2020, Καλλιτεχνικό σχολείο Γέρακα
Γ’ Βραβείο: Τηλεόραση αγάπη μου,1ο Γυμνάσιο Βόλου, θεατρική - κινηματογραφική ομάδα
Κατηγορία Γ’ – Ταινίες παιδιών από 17 έως 20 ετών
Α’ Βραβείο: Μάσκα να βάλεις / Put your mask on!, 1ο ΓΕΛ Κερατσινίου
[Tο ΙΕΚ ΑΚΜΗ προσφέρει πλήρεις υποτροφίες σε 2 από τους συντελεστές της ταινίας].
Β’ Βραβείο: To Δάσος, Γιάννης Ακριβόπουλος
Γ’ Βραβείο: Mην πεις ποτέ σου “είναι αργά”, Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων
[Η Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου προσφέρει μια πλήρη υποτροφία σε έναν από τους συντελεστές των ταινιών].
Ειδικά βραβεία
Βραβείο Εγγραμματισμού στα Μέσα - Απονέμεται από την Εκπαιδευτική Ραδιοτηλεόραση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων στο:
1ο Ημερήσιο Γυμνάσιο Λιβαδοχωρίου Λήμνου
Βραβείο Συνήγορου του Πολίτη - Ταινίες που ξεχωρίζουν για την κοινωνική τους ευαισθησία:
Να με κοιτάς στα μάτια, Πρότυπο ΓΕΛ Ιωνιδείου
Με ακούτε;, Κινηματογραφική ομάδα του 3ου Γυμνασίου Aγ. Ιωάννη Ρέντη
Βραβείο Νίκου Καβουκίδη
Επιτραπέζιο χάσμα, Ηλίας Μαθιουδάκης
Τα Βραβεία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος
Κατηγορία Α’ – Ταινίες παιδιών έως 12 ετών
Αυλή Σχολείου, Ha Yeon Lee, N. Koρέα
Κατηγορία Β’ – Ταινίες παιδιών από 13 έως 16 ετών
Μια Ιστορία στην Άκρη του Δρόμου, Kamo Nattapol Komalarajun, Ταϊλάνδη
Κατηγορία Γ’ – Ταινίες παιδιών από 17 έως 20 ετών
Mαμά, είμαι ένα αδέσποτο πουλί, Ting Su, Κίνα
Τα Βραβεία του Ευρωπαϊκού Διαγωνιστικού Τμήματος
Κατηγορία Α’ – Ταινίες παιδιών έως 12 ετών
Α’ Βραβείο: Το νησί χωρίς όνομα,Camera Etc, Βέλγιο
Β’ Βραβείο: SOLItudini, I.C.70 Marino-Santa Rosa, Ιταλία
Magic House, Children's Art Centre, Toon Club India, Πολωνία / Ινδία
Γ’ Βραβείο: Δεν υπάρχουν ανεπιθύμητα αντικείμενα, Primary School No. 90 in Poznań,Πολωνία
Κατηγορία Β’ – Ταινίες παιδιών από 13 έως 16 ετών
A’ Βραβείο: Wendigo, Max Hendrickson, Ιρλανδία
Fomo, Kevin Meggs , Max Hendrickson, Ιρλανδία
Β’ Βραβείο: Παραμορφωτικός καθρέφτης, Alisa Lander, Ρωσία
Γ’ Βραβείο: H τρύπα, Piotr Kaźmierczak, Πολωνία
Κατηγορία Γ’ – Ταινίες παιδιών από 17 έως 20 ετών
Α’ Βραβείο: Πλήξη, Viktor Gelbek, Δανία
Β’ Βραβείο: Eίμαι εδώ για σένα, Sissi Carlota Ulmer, Γερμανία
Γ’ Βραβείο: Η γραμμή της ζωής, Andrea Corazza, Ιταλία
Μεγαλώνοντας, Malu de Kruijk, Lente Ljsendijk, Ολλανδία
4th OLYMPIA CREATIVE IDEAS PITCHING LAB
Το Olympia “Creative Ideas” Pitching Lab εντάσσεται στις δραστηριότητες του Φεστιβάλ που απευθύνονται στον επαγγελματικό χώρο του κινηματογράφου. Για την ακρίβεια, στόχο έχει την ενίσχυση της παραγωγής ταινιών για παιδιά και νέους στην Ελλάδα. Ζητούμενο είναι να παραχθούν αξιόλογες ταινίες, που θα αποφεύγουν τις παγίδες των απλοποιήσεων και της κακώς εννοούμενης εμπορικότητας, και θα μπορούν να προωθηθούν στο διεθνές κύκλωμα των φεστιβάλ ταινιών για παιδιά και νέους.
Φέτος φιλοξενήθηκαν 10 δημιουργοί από τους 38 που υπέβαλαν τις προτάσεις τους. Δίνονται δύο βραβεία ύψους 3.000 ευρώ έκαστο, από την ΕΡΤ και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Και οι δύο ταινίες λαμβάνουν επίσης χορηγία τεχνικών υπηρεσιών από τις εταιρείες Massive Productions, STEFILM και Νεανικό Πλάνο. Τα βραβεία αποφασίστηκαν από δύο επιτροπές που όρισαν αντίστοιχα οι δύο οργανισμοί.
Βραβείο ΕΚΚ: Η μέρα που γίναμε ήρωες, Ευδοξία Χασάπη
Βραβείο ΕΡΤ: Love you more than peanut butter, Αριάδνη Αγγελική Ευφρονίτου Λιτού
