Του Βασίλη Αγγελόπουλου
Έχει χαρακτηριστεί, όχι άδικα, «γίγαντας με πήλινα πόδια». Αναστενάζουν οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι, μόνο στο άκουσμα ότι χρειάζεται να μεταβούν στον ΕΦΚΑ για να ρυθμίσουν κάποια υπόθεσή τους. Μοιάζει με μαρτύριο. Είναι απόλυτα λογικό, λοιπόν, το υπουργείο Εργασίας, να επιδιώξει να διορθώσει τα κακώς κείμενα.
Δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή μια κατάσταση με έναν Φορέα, που για να βγει μια απόφαση για αγορά ειδών πρώτης ανάγκης απαιτούνται… μήνες! Ούτε μπορεί να δικαιολογηθεί εν έτει 2021, οι εργαζόμενοι να στερούνται διαδικτυακής σύνδεσης και έως πριν από λίγο καιρό, ακόμα και χρήσης ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα και έχουν ευθύνη όλοι όσοι διοίκησαν ή ανέλαβαν θέσεις ευθύνης στον ΕΦΚΑ, για το κατάντημά του. Τελεία και παύλα.
Όμως οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν χρειάζονται προσοχή. Δεν έχει σημασία μόνο να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Πρέπει να υπάρξουν παρεμβάσεις «χειρουργικού τύπου» για να σωθεί ο «μεγάλος ασθενής». Αλλιώς δεν θα επιβιώσει και μαζί του θα συμπαρασύρει πάνω από 6,5 εκατ. συναλλασσόμενους, γεγονός που αν συμβεί θα ισοδυναμεί με πραγματική καταστροφή.
Σε αυτή την κρίσιμη καμπή που έχει περιέλθει ο Φορέας και συνάμα η Κοινωνική Ασφάλιση στη χώρα, δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε καταστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ο ιδιώτης η λύση για όλα τα προβλήματα, αλλά ούτε και το αντίθετο, δηλαδή να αποκλείεται περίπου ως λεπρός, από κάθε διαδικασία. Επίσης, δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι για… πέταμα, αλλά ούτε και είναι στο σύνολό τους, υπόδειγμα επαγγελματιών και ευσυνειδησίας. Έχουν ευθύνη γι’ αυτή την τραγωδία και πρέπει να την αναλάβουν. Κάπου στη μέση βρίσκεται η πραγματικότητα.
Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως αυτό με το οργανόγραμμα. Ιδιώτες από την Ιρλανδία, ανέλαβαν προ διετίας τη δημιουργία του. Φτάσαμε τώρα, να υπάρχουν «ανέκδοτα» εντός του ΕΦΚΑ, όπως ας πούμε, πώς θα μπορέσει ένας υπάλληλος κάθε μέρα να μεταβαίνει από την Τήνο στη Σύρο ή από το Κιλκίς, στη Δράμα, επειδή τα αντίστοιχα υποκαταστήματα πάνε για κλείσιμο. Άρα, έχουμε ένα οργανόγραμμα εκτός πραγματικότητας. Εδώ μάλλον ο ιδιώτης δεν έκανε καλά τη δουλειά του.
Το ζητούμενο είναι να γίνουν σωστές επιλογές και να υπάρξει συνδυασμός ανάμεσα στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Να αξιοποιηθούν οι καλύτερες δυνατές «δυνάμεις» και από τις δύο πλευρές. Το κυριότερο όμως, ο ΕΦΚΑ να μείνει μακριά από σκοπιμότητες, «τσιφλίκια» και προσωπικά παιχνίδια. Δεν αντέχεται άλλο τέτοια ταλαιπωρία. Όπως λένε και οι ποδοσφαιρόφιλοι «η ομάδα δεν βλέπεται…».
