Για τη Διεθνή Υπηρεσία Ενεργείας, η ανθρωπότητα θα χρησιμοποιήσει τα σημερινά ενεργειακά της αποθέματα, σταθεροποιώντας τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, μέχρι το 2050. Μετά, το υδρογόνο θα πρέπει να παίξει έναν κρίσιμο ρόλο, ώστε να καταστεί δυνατή η βαθμιαία μείωση των αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Υπάρχουν όμως εμπόδια στο δρόμο για την κοινωνία του υδρογόνου, όπως σε κάθε ενεργειακή πηγή, και εντοπίζονται στην παραγωγή και στην αποθήκευση.

Καίτοι διαδεδομένο στοιχείο του σύμπαντος, δεν υπάρχει στη γη ελεύθερο, άρα πρέπει να παραχθεί. Τα μέσα παραγωγής; ο άνεμος, το νερό, ο ήλιος, ή και ορισμένα γενετικά τροποποιημένα βακτήρια, αλλά και οι πυρηνικοί αντιδραστήρες υψηλής θερμοκρασίας, που μπορούν να παράγουν απευθείας υδρογόνο από το νερό, με χαμηλό κόστος. Οι αντιδραστήρες αυτοί, που λέγονται τέταρτης γενιάς, θα αρχίσουν να λειτουργούν το 2030.

Το υδρογόνο, που είναι πολύ ελαφρύ, πρέπει να συμπιεστεί σε πολύ μεγάλη πίεση ώστε να καταστεί δυνατό να αποθηκευτεί σε μεγάλες ποσότητες. Από τη μια πλευρά, η παρουσία αποθηκών υπό πίεση 350 ως 700 μπαρ σε αυτοκίνητα δημόσιας χρήσης θέτει μεγάλα προβλήματα ασφαλείας. Από την άλλη, το ενεργειακό κόστος της συμπίεσης είναι μεγάλο.

Υπάρχει και η κρυογενική αποθήκευση, κι αυτή όμως ακριβή: για να διατηρείται σε υγρή κατάσταση, το υδρογόνο πρέπει να βρίσκεται σε θερμοκρασία κάτω των -250 βαθμών Κελσίου.

Η λύση βρίσκεται στη φύση, σε ενώσεις του υδρογόνου με ελαφρά μέταλλα, τα οποία μπορούν να παγιδεύουν το υδρογόνο και να το απελευθερώνουν όταν αλλάξει η θερμοκρασία ή το περιβάλλον (εμβάπτιση στο νερό).