Ο βρετανός οικονομολόγος, Νίκολας Στερν, τον περασμένο Οκτώβριο δημοσιοποίησε έκθεση στην οποία υπολόγιζε σε άνω των 5.500 δισεκατομμυρίων ευρώ το κόστος από την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Παρά τον παγκόσμιο συναγερμό για το κλίμα, δεν μπορεί να είναι κάποιος να είναι έμπλεος αισιοδοξίας ότι θα αναληφθεί αποτελεσματική δράση ώστε να εξασφαλιστεί το μέλλον του πλανήτη, καθώς πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα «βάζουν τρικλοποδιές». Δέκα χιλιάδες δολάρια προσέφερε το American Enterprise Institute (AEI), που χρηματοδοτείται από την πετρελαϊκή εταιρεία ExxonMobil, σε κάθε επιστήμονα που θα «υπονόμευε» την έκθεση για την κλιματική αλλαγή, αναφέρεται σε δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Γκάρντιαν», και επισκέπτης ερευνητής στο AEI εμμέσως το επιβεβαιώνει http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/02/02/1297279.htm .
Οπως αναφέρει ο Τζάρεντ Ντάιαμοντ στην ανάλυσή του για τους λόγους που καταρρέουν οι κοινωνίες, το πρόβλημα ξεκινά όταν οι ελίτ αδιαφορούν για τις επιπτώσεις των πράξεών τους, προκειμένου να αποκτήσουν εξουσίες και προνόμια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Νήσος του Πάσχα, όπου η κατάχρηση του ξύλου για την κατασκευή ανταγωνιστικών θρησκευτικών τοτέμ είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφεί το οικοσύστημα.
Πώς θα σταματήσει αυτή η καταστροφική τάση και θα περιοριστεί η μεταβίβαση του κόστους στους ώμους, και εν τέλει στις ζωές, των άλλων;
Αν δεν μπορούμε να αναγκάσουμε αυτούς που έχουν την εξουσία να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους, μήπως να ανταμείψουμε τους ηγέτες που λαμβάνουν μέτρα για τον περιορισμό των κλιματικών αλλαγών;
Το ίδιο ισχύει για τις επιχειρήσεις. Να επιβραβεύονται οι επιχειρηματίες που επενδύουν, παρασκευάζουν και πωλούν νέα προϊόντα και υπηρεσίες.
Η δανή υπουργός Περιβάλλοντος Κόνι Χεντεγκαάρτ σημείωσε, με αφορμή τη σημερινή έκθεση της IPCC για την κλιματική αλλαγή http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/02/02/1297215.htm , ότι επιβάλλεται να δράσουν όχι μόνον οι εταιρείες και οι πολιτικοί, αλλά και οι πολίτες. Η έκθεση αυτή «μας λέει ότι πρέπει όλοι να σκεφτούμε τον τρόπο ζωής που έχουμε -τί αγοράζουμε, με τί μέσα μετακινούμαστε, πώς ζούμε (...) Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σαν ένα τεράστιο σμήνος από ακρίδες που καταβροχθίζει τα πάντα και δεν αφήνει πίσω του τίποτε στις επόμενες γενιές».
* H φωτογραφία είναι από τον «Εconomist» της 11ης/8/2005 και στην πρώτη σελίδα αφίσα από το ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ «Μια άβολη αλήθεια».
K.T.
