Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το βιβλίο μου είναι μια προσπάθεια να περιγράψω την περίεργη ζωή του νου, τα μυστήρια της ψυχής σε ένα κορμί που πεινάει». Η ανάγνωση του βιβλίου «Η πείνα» του νομπελίστα (1920) αμφιλεγόμενου Νορβηγού, που τάχθηκε υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού, Κνουτ Χάμσουν ξετυλίγεται στον νου, μα κυρίως στο στομάχι. Τη νιώθεις την πείνα να θερίζει τα σωθικά σου. Μια πείνα που σέρνει τον άνθρωπο στα όρια του θανάτου. Σε ένα θέατρο χωρίς σκηνή και θεατές, μόνος.
Ο ήρωας πεινά, υποφέρει, δεν πεθαίνει. Άλλωστε, από την αρχή γίνεται σαφές ότι δεν χρειάζεται να λιμοκτονήσει. Είναι λίγο περίπλοκο. Αντιθέτως, στα σαγόνια της πείνας «42 εκατ. άνθρωποι κυριολεκτικά θα πεθάνουν. Δεν είναι περίπλοκο».
Πριν από λίγες ημέρες ο «Mr Tesla» προκάλεσε τον ΟΗΕ να του δείξει πώς 6 δισ. δολ. από την περιουσία του θα βοηθήσουν.
Ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος (WFP) του ΟΗΕ απάντησε στον άνθρωπο η περιουσία του οποίου αυξήθηκε κατά 36 δισ. σε μια μέρα, χάρη σε μία επιχειρηματική συμφωνία.
«Η κρίση πείνας είναι επείγουσα, άνευ προηγουμένου και μπορεί να αποφευχθεί. Έλον Μασκ, ζήτησες ένα σαφές πλάνο και ανοιχτά βιβλία. Αυτό είναι. Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε μαζί σου - και με οποιονδήποτε άλλο σοβαρολογεί για τη σωτηρία ζωών. Το ζητούμενο είναι 6,6 δισεκατομμύρια δολάρια για να αποτραπεί η πείνα το 2022». Τόσα για τρόφιμα και την παράδοσή τους, τόσα για voucher τροφίμων, όπου μπορούν να λειτουργήσουν οι αγορές, τόσα για σχεδιασμό και διαχείριση, τόσα για συντονισμό logistics και επίβλεψη...
Δεν παρακολούθησα τη συνέχεια του «διαλόγου» μέσω τιτιβισμάτων, δεν ξέρω καν αν είχε συνέχεια η έκκληση για ανάληψη δράσης και το παιχνίδι της απόκρισης - πρόκλησης.
Ξέρω, όμως, ότι μια τέτοια αθλιότητα -η πείνα- ξεπερνά κάθε καταγγελία. Ξέρω, ότι η απάντηση δεν είναι η φιλανθρωπία. Για να είμαι δίκαιη, ο Έλον Μασκ δεν συγκαταλέγεται καν στον ανθρωπότυπο φιλανθρέμπορος.
Ξέρω, ότι αν η πείνα συγκέντρωνε... επιχειρηματικό ενδιαφέρον θα είχε καταπολεμηθεί. Πόροι υπάρχουν αρκετοί.
Ξέρω, ότι το πρόβλημα δεν είναι ο κάθε κροίσος, που κάνει ό,τι του επιτρέπει η νομοθεσία και έχει ρυθμίσει τον θερμοστάτη του στην αφθονία. Δεν το ξέρω, αλλά δεν εκπλήσσομαι, διαβάζοντας ότι οι χώρες χάνουν σχεδόν μισό τρισεκατομμύριο δολάρια -ποσό αρκετό για να εμβολιαστεί πλήρως ο παγκόσμιος πληθυσμός κατά της Covid-19 τρεις φορές- λόγω της φορολογικής κατάχρησης από πολυεθνικές και υπερπλουσίους, σύμφωνα με την έκθεση State of Tax Justice 2021.
«Ο φόρος μπορεί να είναι το πιο ισχυρό μας εργαλείο για την αντιμετώπιση της ανισότητας, αλλά έχει γίνει εντελώς προαιρετικός για τους βαθύπλουτους».
Αυτήν την προβληματική δεν είναι ο φθόνος που την τροφοδοτεί. Αφορά την ουσία της πολιτικής. Οι σκληρές ανισότητες είναι επιλογή.
