Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Ψύλου
[email protected]
Ο Σύρος, Φέρας Μάρι, είναι σκηνοθέτης, αλλά δεν καταλαβαίνει πλέον τον κόσμο. Όταν ήρθε από τη Συρία πριν από έξι χρόνια, η Γερμανία τον υποδέχθηκε θερμά. Τώρα ζει και εργάζεται στη Ρηνανία-Παλατινάτο. Το ίδιο θα ήθελε και ο αδελφός του, που βρίσκεται εδώ και δύο εβδομάδες στα σύνορα Λευκορωσίας-Πολωνίας, προσδοκώντας να περάσει στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με χιλιάδες άλλους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή.
Οι απελπισμένοι πρόσφυγες δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι ο Λευκορώσος δικτάτορας Αλεξάντερ Λουκασένκο τους χρησιμοποιεί ως «τροφή για τα κανόνια», γράφει η γερμανική εφημερίδα «Taz». «Δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι θα ήταν καλύτερα για τον Λουκασένκο να τους δει να παγώνουν μέχρι θανάτου στα δάση της Λευκορωσίας. Τότε θα μπορούσε να κατηγορήσει την Ευρώπη για τον θάνατό τους».
Η γερμανική εφημερίδα αποκαλύπτει μάλιστα ότι «οι ένοπλες δυνάμεις της Λευκορωσίας δεν επιτρέπουν στους άρρωστους πρόσφυγες να επιστρέψουν από τα σύνορα στις πόλεις». Οι 27 υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. συναντώνται σήμερα στις Βρυξέλλες και αναμένεται να επιβάλουν νέες κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, που «εργαλειοποιεί» τους μετανάστες, όπως προανήγγειλε ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Ζοζέπ Μπορέλ. Ουδείς αμφιβάλλει φυσικά, ότι πρόκειται για σωστό μέτρο. Η Ε.Ε. δεν μπορεί να εκβιαστεί.
Αλλά υπάρχει κίνδυνος να εμφανίσει «μια άσχημη πλευρά της», όπως λέει ο Γερμανός ευρωβουλευτής των Πρασίνων, Έρικ Μαρκουάντ. «Φράκτες στα σύνορα παντού» με χρήματα της Ε.Ε., ζητούν καμιά δεκαριά χώρες. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ φαίνεται να το συζητάει. Η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, το απορρίπτει. Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά είναι ήδη για την Ε.Ε. μια στρατηγική ήττα, μια καταστροφή. Το γεγονός ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί να επιβάλει τη χορήγηση βοήθειας στην απαγορευμένη περιοχή μεταξύ Λευκορωσίας και Πολωνίας είναι επίσης «ανθρωπιστική ντροπή», λέει ο Πράσινος ευρωβουλευτής.
Η Ευρώπη πρέπει επιτέλους να υιοθετήσει μια κοινή στρατηγική για τη μετανάστευση. Οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. δεν έχουν μπορέσει να συμφωνήσουν σε ένα νέο σύνολο κανόνων για το άσυλο, για παράδειγμα.
Η Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων πολιτών θα μπορούσε να διαπραγματευτεί μια δίκαιη κατανομή των μεταναστών που παίρνουν άσυλο. Αρκεί βέβαια να επιταχυνθούν και οι αντίστοιχες διαδικασίες μέσω των λεγόμενων προγραμμάτων μετεγκατάστασης. Μόνο έτσι δεν θα γίνονται οι άνθρωποι «εργαλεία» για δικτάτορες και δουλέμπορους.
