Η Αμερικανίδα φεμινίστρια, δημοσιογράφος, και κοινωνική και πολιτική ακτιβίστρια, Γκλόρια Στάινεμ υποδέχθηκε στο διαμέρισμά της την ισπανική El País, για μια συνέντευξη. Με αφοπλιστική ζωντάνια, φορώντας  με τα γυαλιά ηλίου σε στιλ αεροπόρου, την έκαναν τόσο αναγνωρίσιμη, στις εικόνες των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων.

Ζωντανός θρύλος της φεμινιστικής επανάστασης της δεκαετίας του 1970, η Στάινεμ μιλάει, πάνω απ 'όλα, για το παρόν. Την επόμενη εβδομάδα θα λάβει το Βραβείο Πριγκίπισσας της Αστούριας για την Επικοινωνία και τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες στην Ισπανία, μια χώρα που, παρά το γεγονός ότι είναι συνεπής ταξιδιώτης, θα επισκεφθεί για πρώτη φορά. Από τη δουλειά της ως δημοσιογράφου, συγγραφέωςκαι ακτιβίστριας, αγωνίζεται για τα δικαιώματα των γυναικών για περισσότερο από μισό αιώνα.

Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τη νεαρή δημοσιογράφο, γράφει η El País να εισβάλει ως λαγουδάκι του Playboy για να καταγγείλει τις συνθήκες αυτών των κοριτσιών, να εμφανίζεται στη δεκαετία του 1980 στο γραφείο του Ντόναλντ Τραμπ και να σκίζει μια επιταγή 500 δολαρίων. Η El País πήρε συνέντευξη από τη  γυναίκα που, ενώ μοιραζόταν ένα ταξί με τους συγγραφείς Saul Bellow και Gay Talese, άκουσε τους τελευταίους να της μιλούν έτσι έτσι: «Ξέρεις ότι κάθε χρόνο ένα όμορφο κορίτσι έρχεται στη Νέα Υόρκη και προσποιείται ότι είναι συγγραφέας; Λοιπόν, η Γκλόρια είναι το όμορφο κορίτσι φέτος ».

Για το αν στη σημερινή εποχή υπάρχουν άνθρωποι που ενστερνίζονται αυτήν την άποψη

«Η διαφορά φύλου πιθανότατα εξακολουθεί να υπάρχει. Ένας συγγραφέας, κατά τη γνώμη μου, όπως ο Φίλιπ Ροθ λαμβάνεται πιο σοβαρά και περισσότερο θυμάται από, ας πούμε, τη Μαίρη ΜακΚάρθι, που είναι από την ίδια εποχή. Νομίζω ότι έχουμε σημειώσει πρόοδο σε έμφυλα θέματα. Αν ο Τζέιμς Μπάλντουιν ήταν ζωντανός σήμερα, πιθανότατα θα είχε μεγαλύτερη αναγνώριση από τότε. Είμαστε πάντως καλύτερα. Το Διαδίκτυο ήταν μια δύναμη εκδημοκρατισμού, από μια. Ωστόσο, αν κοιτάξετε ιδρύματα, για παράδειγμα τους New York Times ή εφημερίδες σε άλλες χώρες, οι άνθρωποι που κρίνουν την επαγγελματική αξία είναι δυσανάλογα λευκοί άνδρες.»

Έχουν κερδίσει κάτι οι γυναίκες;

«Νομίζω ότι έχουμε κερδίσει πολλά. Εκείνες τις μέρες, για παράδειγμα, αν μια γυναίκα βιάστηκε, η ερώτηση που έκαναν οι δικαστές και οι δημοσιογράφοι ήταν συχνά τι έκανε στη γειτονιά αυτή, γιατί φορούσε αυτά τα ρούχα ... Αυτό δεν ισχύει πλέον. Υπάρχει μια μεγαλύτερη υπόθεση ότι τα σώματά μας, είτε είμαστε άνδρες είτε γυναίκες, ανήκουν σε εμάς», απαντά η Γκλόρια Στάινεμ.

Τι σας έκανε η φεμινίστρια, τι σας έκανε να δείτε πώς είναι τα πράγματα και να πείτε: δεν το αγοράζω;

« Νομίζω ότι βίωσα πολύ ιδιαίτερες περιστάσεις, οι οποίες μπορεί να θεωρούνται τύχη ή όχι, και μία είναι ότι δεν πήγαινα τακτικά στο σχολείο μέχρι τα 12 μου χρόνια επειδή οι γονείς μου ταξίδευαν συνεχώς. Έτσι έχασα πολλά από την κανονικοποίηση των ιδεών για το φύλο που συνέβαινε στην τάξη. Αυτό ήταν τύχη, γιατί τα παιδιά έχουν μια γνήσια αντίληψη για τη δικαιοσύνη. Κοιτάξτε σε όλο τον κόσμο, σε οποιαδήποτε γλώσσα, είναι μια παιδική φράση: Δεν είναι δίκαιο!»

Για τη θεμελιώδη φιγούρα του πατέρα της

« Είχαμε ένα συνηθισμένο αστείο όταν οδηγούσαμε το ασανσέρ.  Ήμουν πολύ νέα, ίσως πέντε χρονών, και όταν όλοι σιωπούσαν έπρεπε να τον ρωτήσω: "Μπαμπά, τι τους είπες;" Και μου απάντησε, για να τον ακούσουν: "Τους είπα: κρατήστε τα 50.000 δολάρια σας!" Και οι άνθρωποι έπαθαν σοκ. Η ζωή ήταν γεμάτη από τέτοια παιχνίδια. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο και στο κολέγιο, πάντα ένιωθα ότι υπήρχε ένας άλλος τρόπος να ζήσει κάποιος τη ζωή του, διαφορετικός από τον συμβατικό, ότι δεν υπήρχε ανάγκη να συμμορφωθεί με τον κανόνα.»

Η Γκλόρια Στάινεμ εκπέμπει μια κάπως μελαγχολική τρυφερότητα όταν μιλά για τον πατέρα της, για τον οποίο λέει μερικές ακόμη ιστορίες. Το σπίτι, απλό αλλά βρίσκεται στο πολυτελές Upper East Side της Νέας Υόρκης, είναι πολύχρωμο και φιλοξενεί δεκάδες φωτογραφίες από διάφορες εποχές της ζωής του που μοιάζουν με πολλαπλές ζωές. Συνεργασίες με τη CIA, όταν ήταν πολύ νέος, του αποδόθηκαν για τη συμμετοχή του σε φεστιβάλ νεολαίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Από το περιοδικό Ms, το οποίο ίδρυσε το 1972, ξεκίνησε ένα καλό μέρος των μαχών της. Επαναστάτησε κατά του γάμου, αλλά το 2000 παντρεύτηκε τον περιβαλλοντικό ακτιβιστή Ντέιβιντ Μπέιλ, πατέρα του ηθοποιού Κρίστιαν Μπέιλ, ο οποίος πέθανε το 2003. Αυτός ο γάμος ήταν συγκλονιστικός, αλλά εξήγησε ότι ο γάμος έχει αλλάξει για τις γυναίκες.

«Ο δεξιός λαϊκισμός κίνδυνος για τον φεμινισμό»

« Δεν γνωρίζω την κατάσταση στην Ευρώπη όπως εσείς, αλλά υπήρξε αντίδραση. Όταν μιλάμε για λαϊκισμό, έχει δικτατορική βάση. Οι φεμινίστριες παρεμβαίνουν στη βάση της ιεραρχίας τους, που είναι το σπίτι. Από τη στιγμή που προτείνουμε ότι τα αγόρια πρέπει να εργάζονται στο σπίτι όπως τα κορίτσια ή ότι οι γυναίκες πρέπει να μπορούν να εργάζονται αν θέλουν, προτείνουμε μέτρα εκδημοκρατισμού του οικογενειακού πυρήνα και αυτό γίνεται απειλή για αυτόν τον λαϊκισμό», αναφέρει.

«Ο έλεγχος των γυναικείων σωμάτων»

«Ακόμα και όταν η άμβλωση ήταν παράνομη, οι γυναίκες στην Αμερική έκαναν έκτρωση. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι, επειδή ήταν παράνομες, έπρεπε να πληρώσουν περισσότερα, ήταν πιο ανασφαλές, αλλά η ώθηση για τις γυναίκες να παίρνουν αποφάσεις για το σώμα τους ήταν πάντα εκεί. Η πιο βασική διαφορά από την πατριαρχία είναι ο έλεγχος των γυναικείων σωμάτων, ειδικά η σύλληψη. Όταν εκλέχτηκε ο Χίτλερ και πολλοί άνθρωποι ξεχνούν ότι ψηφίστηκε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κλείσει κλινικές οικογενειακού προγραμματισμού και να δηλώσει την άμβλωση ως έγκλημα κατά του κράτους. Ο Μουσολίνι έκανε το ίδιο. Ο αυταρχισμός συχνά ξεκινά με τον έλεγχο των γυναικείων σωμάτων.

Για τα στερεότυπα του φύλου

«Και το φύλο και η φυλή είναι ολοκληρωμένες πολιτιστικές κατασκευές και η πατριαρχία ήταν ένα πολύ ισχυρό και πολύ κανονικοποιημένο σύστημα. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι γυναίκες νιώθουν πιο ελεύθερες από πριν. Η ηλικία έχει επίσης να κάνει με αυτό. Σε ορισμένες γυναίκες, τα κεντρικά χρόνια της ζωής τους χαρακτηρίζονται έντονα από το φύλο, αλλά η παιδική ηλικία και τα γηρατειά, από την άλλη πλευρά, δεν είναι. Πρώτον, επειδή το φύλο είναι στην κουλτούρα και ένα οκτάχρονο ή εννιάχρονο κορίτσι δεν έχει λάβει αυτήν την κατασκευή, αφού δεν είναι σε αναπαραγωγική ηλικία. Είναι εκείνη η ηλικία όταν ανεβαίνουν στα δέντρα και λένε ότι ξέρουν τι θέλουν. Στην εφηβεία αυτό αλλάζει. Και τότε οι μεγαλύτερες γυναίκες γίνονται απίστευτα ελεύθερες, επιστρέφουν σε εκείνο το κοριτσάκι που κάνει ό, τι θέλει»

«Αν κάποιος είναι ελεύθερος να γίνει αυτό που θέλει ως μοναδικό άτομο, δεν θα υπήρχαν τόσα προβλήματα ταυτότητας του φύλου», τονίζει.

Για τα δικαιώματα των τρανς και την αυτοδιάθεση του φύλου

«Πιστεύω ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να προσδιορίσει τον εαυτό του πώς αισθάνεται αυθεντικά».

Για τον μισογυνισμό και το Me Too

« Γι 'αυτό είναι τα κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Πριν από 30 ή 50 χρόνια μπορεί να μην είχαμε παρατηρήσει ότι μια ολόκληρη ομάδα είναι λευκή και σήμερα λέμε: τι γίνεται με αυτήν την ομάδα; Δεν μοιάζει με τη χώρα μας. Υπάρχει συνειδητοποίηση».

« Όταν ξεκίνησε [το Me Too], σκέφτηκα: επιτέλους! Ένιωσα πολύ χαρούμενη.  Η παρενόχληση είναι κάτι που είχαμε ήδη καταγγείλει στο περιοδικό Ms τη δεκαετία του 1970. Ήμουν ιδιαίτερα ευγνώμων που η ομάδα που πρωτοστάτησε με αυτόν τον σκοπό ήταν άνθρωποι στα ΜΜΕ, πρώτα στην Καλιφόρνια. Και ότι ταυτόχρονα οι γυναίκες αγρότες έγραψαν ένα γράμμα λέγοντας ότι ένιωθαν το ίδιο. Αυτό με άγγιξε πολύ. Νομίζω ότι σήμερα υπάρχει μια γενική συναίνεση ότι τα γυναικεία σώματα ανήκουν σε αυτά, νομίζω ότι σήμερα οι γυναίκες αισθάνονται πιο δυνατές να ονομάζουν την παρενόχληση με το όνομά τους, να διαμαρτύρονται για αυτό, να το σταματήσουν».

«Έχει εξασθενήσει και το αίσθημα της ακύρωσης», τονίζει η Γκλόρια Στάιναμε, αναφορικά με την επιστολή στην προειδοποίηση του Harper για «μισαλλοδοξία» από την πλευρά του αμερικανικού προοδευτικού ακτιβισμού απέναντι σε αντίθετες ιδέες.

Τι συμβουλή θα έδινε στις νέες φεμινίστριες ακτιβίστριες;

« Δεν θα τους έδινα συμβουλές, θα τους ρωτούσα τι θέλουν να κάνουν και τους ζητούσα να με αφήσουν να βοηθήσω.»

naftemporiki.gr