Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ωραία είναι η φρεγάτα της Έμιλι Ντίκινσον (Δεν υπάρχει Φρεγάτα σαν το βιβλίο/Να μας πηγαίνει σε τόπους μακρινούς/Ούτε ένα άλογο κούρσας/Δεν ξεπερνάει μια σελίδα αγέρωχης ποίησης./Αυτή τη διάσχιση κι οι πιο φτωχοί μπορούν να κάνουν/Χωρίς διόδια να τους καταπιέζουν.), αλλά στη θάλασσα δεν περνά η λογοτεχνία.
Ακόμη και σε περίοδο δυσπραγίας όπως η σημερινή, της Άγκυρας η ηγεμονική πολιτική επιβάλλει ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων δραστική. O χρόνος παράδοσης των νέων φρεγατών είναι ένα θέμα, και τα δισ. που δεν μας περισσεύουν δεν είναι ψέμα, αλλά γι’ αυτά και άλλα μίλησαν πολλοί και πολύ χθες στη Βουλή.
Δεν ξέρω αν «είναι ιστορική η σημασία της συμφωνίας», ούτε εάν μπορούσε να συνομολογηθεί κάτι ουσιαστικότερο στη ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής Ελλάδος - Γαλλίας, ξέρω, όμως, ότι δεν θα ξανάρθουν οι Γάλλοι να δώσουν τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου για πάρτη μας.
Θυμάμαι κι εκείνον τον Γερμανό υπουργό Άμυνας, Τόμας ντε Μεζιέρ, εν μέσω μνημονίων, να μας επιπλήττει για το δυσανάλογο με τις οικονομικές μας δυνατότητες αμυντικό εξοπλισμό, αλλά όταν του ετέθη το θέμα της αλληλεγγύης, δήλωσε καθαρά και ξάστερα: «Όποιος πιστεύει ότι άλλα κράτη είναι διατεθειμένα να αναλάβουν για κάποιον, δωρεάν, επιπλέον στρατιωτικές δυνατότητες, τις οποίες o ίδιος κατήργησε για λόγους οικονομίας, ζει στον παράδεισο».
Στον παράδεισο δεν ζούμε, ούτε το 1827 νοσταλγούμε. Ενηλικιωθήκαμε πια. Σε μια νέα ρότα της φρεγάτας «Ελλάς» προσδοκούμε. Όχι εκείνης (αρχικό όνομα «Ελπίς») του Αγώνα, της πρώτης ναυαρχίδας του Πολεμικού Ναυτικού. Οι περιπέτειες αγοράς της το 1824-1826, με χρηματοδότηση από το δεύτερο αγγλικό δάνειο, έγραψαν νουάρ ιστορία.
Θριάμβευσε στου κάβο-Μπαμπά τη ναυμαχία, για να πυρποληθεί από τον Μιαούλη κατά της Ύδρας την ανταρσία. Την αποπληρώναμε, βέβαια, χρόνους πολλούς μετά την «αμαρτία», αλλά -τα είπαμε- δεν υπάρχει δωρεάν «προστασία».
