Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Λίγο πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια από το ξέσπασμα της επιδημίας του κορονοϊού και ενώ εντείνονται οι ανησυχίες για την έλευση ενός νέου κύματος, η Ελλάδα φαίνεται να χάνει μέρα με την ημέρα τον έλεγχο στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Τα αριθμητικά στοιχεία είναι, δυστυχώς, συντριπτικά. Ο αριθμός ημερήσιων θανάτων ανά 100.000 κατοίκους είναι ο τρίτος υψηλότερος ανάμεσα στα 27 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (μετά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία).
Την ίδια ώρα η εμβολιαστική κάλυψη αντιστοιχεί στο 60% του συνολικού πληθυσμού και φέρνει τη χώρα στη 17η θέση της σχετικής κατάταξης στην Ε.Ε. Και ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από την αρχή της πανδημίας έφτασε τους 14.956, υπερβαίνοντας την ανάλογου πληθυσμού Σουηδία (14.868), μια χώρα απόλυτο αντιπαράδειγμα για την πανδημία.
Η αρνητική πορεία των αριθμών αντικατοπτρίζεται, όμως, και στα πολιτικά πρόσωπα. Οι αρμόδιοι αξιωματούχοι άλλαξαν θέσεις ευθύνης. Η αρχή έγινε με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας (Β. Κικίλιας, Β. Κοντοζαμάνης) και τον συντονιστή της διαχείρισης της πανδημίας υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας (Ν. Χαρδαλιάς). Ακολούθησε η παραίτηση του προέδρου του ΕΟΔΥ (Π. Αρκουμανέας), ενώ τις τελευταίες ημέρες οργιάζουν οι φήμες για επικείμενη μαζική αποχώρηση μελών της επιτροπής λοιμωξιολόγων.
Η κυριότερη ένδειξη της αποτυχίας δεν είναι, όμως, ούτε οι αριθμοί ούτε τα πρόσωπα, αλλά η εικόνα μιας κυβέρνησης και ενός κοινωνικού σώματος που μοιάζει να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Τα αποσπασματικά και αντιφατικά μέτρα υποκαθιστούν τις στοχευμένες παρεμβάσεις, το blame game και ο διχασμός προτιμώνται έναντι της συνεννόησης και της καλλιέργειας εμπιστοσύνης και η περιβόητη «κόπωση» της περσινής χρονιάς έχει δώσει τη θέση της στην απόλυτη αδιαφορία.
Ας πάψουμε, λοιπόν, να πανηγυρίζουμε για φανταστικές νίκες απέναντι στον ιό και ας αντιληφθούμε ότι πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Πριν η σημερινή κρίση στη διαχείριση του προβλήματος μεταβληθεί σε εθνική ήττα.
